We belden met de oppas van Julia, die verantwoordelijk is voor de genderneutrale Hema-onderbroeken

Na het nieuwsbericht vanochtend dat de Hema meer genderneutrale kinderkleding in de winkel gaat verkopen, en de aparte meisjes- en jongensschappen plaatsmaken voor een kids-afdeling, verschenen er op Twitter gelijk boze reacties: "De gender neutrale hoeraroepers wilden gisteren nog een vrouwenwc", schreef Bojan, en iemand anders vroeg zich af of de Hema-worst nu ook moet verdwijnen omdat-ie te mannelijk is.

Maar wat sommige volwassen vrouwen en mannen maar moeilijk begrijpen, snapte Julia, die nu 12 jaar oud is, 2 jaar geleden al hartstikke goed: ze wil niet alleen maar roze onderbroeken met hartjes kunnen kopen, ze wil iets te kiezen hebben. Daarom schreef ze in 2015 samen met haar oppas Emma Levie (27) een briefje naar de Hema, dat ze op de facebookpagina van het bedrijf deelde. De boodschap: of er misschien wat stoerdere meisjesonderbroeken bij mochten komen, bijvoorbeeld met giraffen.

Dat facebookbericht werd meer dan zesduizend keer geliked, en vandaag liet Trevor Perren, inkoopdirecteur van de Hema, in de Volkskrant weten dat die oproep van Julia mede heeft bijgedragen aan het besluit om meer variëteit in het Hema-aanbod te brengen.

Ik belde met oppas Emma om te vragen of deze dag een mijlpaal betekent voor haar, voor Julia, en voor de wereld in het algemeen.

Broadly: Ha Emma, welke kleur onderbroek heb je nu zelf aan?
Emma Levie: Even kijken… zwart.

Is het een feestelijke dag vandaag, moet ik je feliciteren?
Ik werd vannacht wakker en kon niet meer slapen, en toen las ik dit bericht. Toen dacht ik wel: volgens mij ben ik een beetje trots.

Misschien worden jij en je oppaskind Julia wel feminist van het jaar.
Dat lijkt me een beetje veel, maar wie weet mogen we op een longlist.

Heb je het idee, als je met Julia praat, dat kinderen steeds genderneutraler worden?
Dat weet ik niet van alle kinderen, maar Julia is een heel wijs kind dat over alles nadenkt. En al toen ze één jaar oud was vond ze het verschrikkelijk als ze iets aan moest met hartjes of roosjes. Dat heeft op die leeftijd natuurlijk niets met feminisme te maken, ze houdt er gewoon niet van. Ik denk dat Julia het, net als ik, belangrijk vindt dat mensen mogen zijn wie ze zijn, zonder dat je raar wordt aangekeken of mensen hun beeld al klaar hebben.

Hoe ging dat twee jaar geleden?
Ik liep met Julia naar huis, en toen vertelde ze dat ze het op school hadden gehad over hoe een hemel of hel er voor hen uit zou zien, als die bestonden. Ik vroeg hoe Julia's hemel eruit zou zien, en ze antwoordde van alles, maar ook: "En de meisjesonderbroeken bij de Hema zouden niet meer allemaal roze en met hartjes zijn."

Wow.
Ik vond dat zo veelzeggend. We spraken daarna over genderrollen en kleding, en ik vroeg haar bijvoorbeeld of jongens wel roze onderbroeken zouden kunnen willen. Daar moest ze even over nadenken, maar dat vond ze wel kunnen. Toen vroeg ik wat ze dan op haar onderbroeken zou willen, en dat waren giraffen. Dat hebben we in een berichtje geschreven en op de facebookpagina van de Hema geplaatst.

Jullie kregen veel aandacht.
Ja, en we werden zelfs uitgenodigd om te komen praten met twee ontwerpers van de Hema. Ze waren wel geïnteresseerd, maar ook een beetje verdedigend. Maar te gek dat ze het nu toch hebben doorgevoerd.

Heb je Julia al gesproken over het heugelijke nieuws van vandaag?
Ik heb vanmorgen kort met haar gewhatsappt, vlak voor ze naar school moest. Ze vond het heel cool. Ik zei dat ik trots op haar was, en zij zei dat ze ook trots op mij was.

Hoe lang pas je al op haar?
Haar hele leven. Ik pas al veertien jaar op bij haar familie.

Hebben jullie het bijvoorbeeld ook over de SIRE-campagne gehad, die ervoor pleit dat 'jongens weer jongens moeten zijn'?
Nee, het was zomervakantie dus ik heb Julia pas vorige week weer voor het eerst gezien. Maar ik heb me daar wel kwaad over gemaakt. Waarom moet het verschil zo benadrukt worden? Jongens en meisjes moeten ook kunnen doen wat er nietvan ze verwacht wordt, en dus moet er niet iets specifieks van ze verwacht worden. Ik denk dat er genoeg meisjes zijn die het ook leuk vinden om met modder te spelen.

Hoe was jij zelf als kind?
Ik wilde alleen maar lakschoentjes en bloemenjurken aan. Maar ik vond het wel frustrerend dat mensen dachten dat mijn zus een jongetje was, alleen maar omdat ze kort haar had en voetbalde. Waarom willen we zo graag mensen in hokjes duwen?

Jij maakt zelf kunst, speelt dit soort genderkwesties een rol in je werk?
Niet altijd direct, maar ik probeer de mensen die ik afbeeld als mensen en niet per se als mannen of vrouwen te laten zien. Maar de brief naar de Hema van Julia en mij, en de onderbroeken die eruit voortkwamen, zie ik ook als onderdeel van wat ik doe en maak. Maar ook voor Julia is het niet een gigantisch probleem in haar leven, het is gewoon een beetje frustrerend. Vooral als we in de Hema staan om onderbroeken te kopen.

Die frustratie is in ieder geval voorbij. Blijf je nog lang op Julia passen denk je?
Het is nu niet echt oppassen meer, eerder gewoon gezellig en fijn voor haar dat er iemand thuis is als ze uit school komt. Maar ik denk dat ik haar altijd blijf zien, en misschien komt zij, als ik zelf later kinderen heb, op ze passen.