Gucci Mane is nog steeds een betere artiest dan Herman van Veen

Sinds ik zelf een semi-serieuze baan heb, is werkethiek iets wat ik ontzettend waardeer in artiesten. Natuurlijk is een zekere afstand tussen luisteraar en muzikant heilig, dat is immers wat ze mythisch, interessant maar bovenal anders dan ons stervelingen maakt. Maar als ik zie dat ze met meerdere projecten per jaar bezig zijn, merk ik dat mijn respect enorm groeit. Het schept toch een zekere band, als arbeiders onder elkaar, zij het dat ik op een bureaustoel onder een systeemplafond zit en niet in een studio.

Herman van Veen is zo'n artiest. Afgelopen vrijdag bracht hij namelijk zijn 182e album ooit uit. Ik weet dat je denkt dat hij zijn 400 e verjaardag al ruim gepasseerd is, maar dat is slechts een illusie – noem het een gevoelsleeftijd. Meneer van Veen is namelijk nog maar 72, en daarom is het aantal uitgebrachte albums een prestatie van wereldformaat. Door het punt wat ik net maakte steeg mijn waardering voor Van Veen tot ongekende hoogte, tot iemand me eraan herinnerde dat hij niet écht een flexe papi is.

Van Veen weet namelijk precies hoe legendarisch zijn werkethiek is, en neemt zichzelf daardoor extreem serieus. Dit wordt door Hans Teeuwen in Zomergasten compleet terecht belachelijk gemaakt. De cabaretier vertelt over een tv-fragment waarin Herman van Veen aan de hand van omslachtige metaforen aan Martin Šimek uitlegt hoe je een publiek moet zien als een stel antilopen. Natuurlijk met een viool in z'n hand. Slechte, slechte vibes.

Ik kan het dus niet helemaal aan mezelf verkopen om Herman van Veen sick te vinden, en dat hoeft ook helemaal niet, want voor mijn gevoel is er op z'n minst één iemand die de vloer aanveegt met Van Veens kwantiteit en tegelijkertijd wel een ruime voldoende scoort op de schaal van flexness: Gucci Mane. Een korte rekensom leert mij dat ze zeker tegen elkaar zijn opgewassen, maar dat Van Veen nog steeds wint. Kijk maar, en let een beetje op alsjeblieft:

Herman van Veen heeft in 72 geleefde jaren 182 albums uitgebracht. Dat zijn 2,52 albums per jaar. Gucci heeft – volgens de wikipedia-pagina van zijn discografie, ewaja niemand weet dit precies – 91 projecten uitgebracht. Als we ervan uit gaan dat hij geen kloon is en dus daadwerkelijk 37 jaar is, komen we uit op een gemiddelde van 2,4 albums per jaar. Dus: als Gucci op deze voet doorgaat, heeft hij maar 175 projecten uitgebracht als hij zo oud is als Van Veen.

Aan de hand van mijn theorie is Van Veen daardoor unaniem een grotere en betere artiest dan Gucci Mane, en dat is toch even een klodder spuug in het gezicht van deze stralende woensdagmiddag. Dit verplicht mij om voor deze ene keer de wetenschap links te laten liggen en een extreem subjectief lijstje op te stellen met redenen waarom Gucci Mane toch meer respect verdient dan Herman van Veen.

Ten eerste is een indrukwekkend deel van Gucci's oeuvre uitgebracht terwijl hij achter slot en grendel zat. De vreugde die ik voelde toen hij op één dag het voedzame Breakfast, Lunch en Dinner uitbracht – 33 topnummers verspreid over drie mixtapes – is sindsdien door weinig dingen geëvenaard. Ik voelde me ronduit vrolijk. Zo vrolijk, zo vrolijk, zo vrolijk was ik nooit.

Daarnaast is Gucci Mane de vader van het gros van de rappers waar ik op dagelijkse basis naar luister. Zijn stijl en persona zijn al jaren een onuitputtelijke bron van inspiratie voor Migos, Chief Keef, Young Thug en vele anderen. De laatste keer dat Herman van Veen in het openbaar werd gezien met een rapper was met Diggy Dex en Ali B tijdens Op Volle Toeren. Hoewel Diggy ooit in Carré heeft gestaan, heeft hij nog nooit op een beat van Metro Boomin gerapt.

Ik hoor dat jullie op het punt staan om Van Veen brullend te verdedigen: het overgrote deel van het Gucci-materiaal bestaat uit mixtapes, alsof hij angst voelt om een verzameling muziek een album te noemen. Maar deze vlieger gaat hier niet op. Dat Van Veen tot het duizelingwekkende aantal van 182 albums is gekomen, komt doordat zijn albums in meerdere talen uitkomen.

Dus als we alles op een rijtje zetten, is maar weer eens duidelijk dat kwaliteit nog altijd belangrijker is dan kwantiteit, en dat er nooit aan de stoelpoten van Gucci Mane z'n troon mag worden gezaagd. Zelfs niet door Alfred Jodocus Guap.