We vroegen Hef hoe we om moeten gaan met de dood van Hugh Hefner

Hugh Hefner is niet meer. De Amerikaanse mediamagnaat, vooral bekend door het oprichten van Playboy, heeft op 91-jarige leeftijd de dood gevonden in zijn gigantische mansion. Het aantal verwijzingen naar hem en zijn legendarische nalatenschap in popcultuur is ontelbaar, maar als ik een Nederlandse artiest moet aanwijzen die de geest van Hefner het meeste uitdraagt, is het toch onze eigen Hef Bundy – niet op de laatste plaats door zijn naam.

Omdat ik me afvroeg of hij na deze enorme klap het leven nog een beetje ziet zitten, belde ik hem op.

Noisey: Hef. Ten eerste: gecondoleerd. Waar was je toen je het nieuws hoorde?
Hef: Ik werd wakker gebeld vanochtend, en toen ik op m'n telefoon keek stond het overal. Wat was het eerste dat er door je heenging?
Dat het toch wel te verwachten was. Hij is wel heel oud geworden, hè? Het beeld wat jij en ik van hem hebben is een oude man die in de zon zit. Dat gaat een keer over zijn. Wij kennen hem niet als een jonge, flashy guy. Maar als die klap dan toch komt, blijft het verschrikkelijk.
Ja. Je voelt gelijk hoe kut het leven kan zijn.

Heb je het gevoel dat je een dierbare vriend bent verloren?
Ja eigenlijk wel, man.

Wat is de fijnste herinnering die je aan hem hebt?
Toch wel zijn lach. In elke documentaire zie je hem lachen, zie je hem met bitches, zie je hem in grote huizen. Zoveel foute dingen, die tegelijkertijd de mooie dingen in het leven zijn. Hij staat los van het 'echte' leven. Hij is geen huisje, boompje, beestje. Hij gaat niet voor zijn kids, vrouw en familie zorgen. Hij beeldt het vrije leven uit, en daardoor staat hij symbool voor het partyleven. Eer je hem nu door te rappen onder de naam Hef?
Mijn echte naam is Julliard, en dat werd afgekort naar Jules. Dat werd voor de grap Jules Hefner, omdat ik in die tijd best veel bezig was met chickies, en in Hoogvliet kon je daar toch wel aan meten hoe stoer je was. M'n boys begonnen me Jules te noemen om me te pesten, omdat m'n moeder me ook zo noemde. Uiteindelijk is dat Hef geworden, en misschien eer ik hem daar toch wel mee. Hij blijft koning van de bitches, je weet toch? Dan is het toch tragisch dat je hem nooit hebt mogen ontmoeten. Tja, het was ook niet iemand die veel optredens deed. Je kon hem niet zomaar zien, laat staan ontmoeten. Maar dat was wel tof geweest natuurlijk. Als je hem een keer had kunnen spreken, wat had je dan gevraagd?
Shit. Goede vraag, man. Hoe hij niet moe werd van al die vrouwen. Ik word soms al gek van eentje. Kijk, we praten nu wel de hele tijd over bitches, maar het idee om een blad te maken waar veel naakt in te zien is maar niet per se porno is, dat verzin je ook niet zomaar. Het gaat veel verder dan dat. Het staat meer voor een lifestyle. Als ik hem een keer had mogen ontmoeten was ik toch wel in die mansion gekomen met een grote zak jonko en dan gewoon zitten, man. Praten over allerlei shit, en een feestje bouwen. Ik ben ook niet die guy die gek wordt als hij iemand ziet die hij tof vindt, niet omdat ik stoer doe, maar omdat ik gewoon in gesprek wil gaan en iemand beter wil leren kennen. Wat rest is een enorm gevoel van rouw. Hoe moeten we daarmee omgaan?
Playboy gaat niet stoppen denk ik, dus daarin blijft hij altijd. Maar wij als personen kunnen misschien wel een Hugh Hefner-dag in het leven roepen, of een standbeeld bouwen. Een dag waarop we een feestje houden, misschien weten de mensen die dichtbij hem stonden beter wat voor rituelen daarbij horen. Zoiets misschien. Op Biggie's sterfdag luister je zijn muziek, draai je jonko en draag je Timberlands. Misschien moet je op de Hefner-dag je badjas aantrekken, een paar bitches bestellen en in een suite chillen.

Weet je nog wanneer je jezelf voor het laatst zo verloren voelde?
Bij het overlijden van Bolle, een bekende waar ik ook een nummer over heb gemaakt. Dat was de laatste keer dat ik me zo kut voelde, man. Elke keer als er iemand overlijdt, zelfs buiten je omgeving, ga je denken aan de mensen die je al kwijt bent geraakt of de mensen in je omgeving die toch al wat ouder zijn en waarmee je eigenlijk meer tijd moet doorbrengen.

Zo worden we op een treurige dag er toch aan herinnerd dat we het leven moeten vieren. Precies, ja.

Wil je tot slot nog iets zeggen tegen de mensen die er net als jij doorheen zitten vandaag? Ja. Laten we vandaag sowieso al een Hugh Hefner-dag zetten. Ik zit nu in m'n badjas en slippers een dikke joint te roken en FIFA te spelen. Zoals hij dat waarschijnlijk ook had gewild.
Ja, want ik blijf hem zien als een man die prachtige dingen heeft mogen doen en daar altijd dankbaar voor is geweest.

Ontzettend bedankt dat je even de tijd nam om met ons te praten. We wensen je nog veel sterkte.