Christina Curry over wat je moet doen als je ouders willen dat je beroemd wordt

Christina Curry aka Sad Girl heeft een hoop gewilde en ongewilde levenservaring en beantwoordt met die kennis vragen van lezers in de problemen. Of het nou gaat over de liefde, ontspoorde ouders of sexy foto's op je socials zetten: Christina weet raad.

Heb je ook Sad Girl Support nodig? Mail Christina op christina.curry@vice.com, of slide in de dm van haar insta.

Mijn ouders hebben mij een artiestennaam gegeven in de hoop dat ik ooit beroemd zou worden. Ik ben (bijna) 30 jaar oud, heb geen flauw idee waar ik mee bezig ben en ben ook niet beroemd. Ik ben wel een strong independent woman, maar ik voel me even leuk en aantrekkelijk als een muf tapijt. Ook heb ik nog nooit een relatie gehad want ik heb faal- en levensangst. Zal ik gewoon alle hoop opgeven en zeven corgi’s in huis nemen? Of gewoon doen alsof ik functioneer en geloven dat het ooit goed komt?

Liefs, CP

Ten eerste: als je echt zeven corgi’s in huis neemt is de kans dat ik bij je intrek vrij groot, want honden geven me meer levenslust dan wat dan ook (vertel dit alsjeblieft niet door aan mijn konijn Mr. Lettuce).

Je hebt geen idee waar je mee bezig bent, en toch ben je een sterke, onafhankelijke vrouw die de nodige Beyoncé-vibes afgeeft. Waarom? Omdat je in staat bent toe te geven dat je een sterke en onafhankelijke vrouw bent. Get yourself into formation for a second there.

Het is een vreemd gevoel om te moeten voldoen aan bepaalde verwachtingen, zeker als die verwachtingen van je ouders afkomstig zijn. Als ze je expliciet verteld hebben dat ze je die naam gegeven hebben omdat ze wilden dat je beroemd zou worden, is dat enerzijds best cool, anderzijds is het complete bullshit die je eigenlijk gewoon zou moeten negeren. Alsof twee van je vrienden iets geks zeggen waar je het absoluut niet mee eens bent. Als je eenmaal een volwassen leeftijd bereikt, is de beste levensles die je maar kunt leren dat je ouders ook maar gewoon mensen zijn. En mensen maken nu eenmaal fouten en hebben niet altijd gelijk.

Ik kan me nog herinneren hoe mijn ouders me al op jonge leeftijd expliciet het idee gaven dat ik ‘speciaal was’, en de kans groot was dat ik in hun voetsporen zou treden. Dat ik misschien wel naar de universiteit wilde negeerden ze totaal. Mijn vader heeft het spaargeld dat eigenlijk voor mijn studie bestemd was er ooit volledig doorheen gejaagd, door enorme hoeveelheden wiet en een vliegtuig te kopen (papa, dat kan me trouwens geen reet schelen, want je bent altijd eerlijk en maakt me aan het lachen).

Jarenlang werd ik heel angstig van het idee dat ik misschien wel aan een bepaalde standaard moest voldoen die mijn ouders voor me gecreëerd hadden (misschien was die standaard er echt, misschien heb ik me dat verbeeld), door wat ze allemaal tegen me zeiden. Ik voelde me lelijk, niet slim en niet cool genoeg. Kortom, ik voelde me een mislukking.

Toen ik er niet meer tegen kon, ben ik andere dingen gaan doen. Ik ging aan het werk in een supermarkt en leidde drie jaar lang een leven dat eigenlijk heel normaal was. Uiteindelijk zorgde dit ervoor dat ik me specialer voelde dan ooit, omdat ik er achterkwam dat ik het geweldig vind om mensen te kunnen helpen, of gewoon met hen te praten over hoe hun dag was. Mensen vonden me leuk om wie ík was.

Na die ervaring was ik er klaar voor om andere opties af te tasten, wat er vreemd genoeg voor zorgde dat ik weer in hetzelfde wereldje terecht kwam als mijn ouders – maar op de een of andere manier past dat nu ook bij mij en de persoon die ik nu ben.

Ik probeer hiermee niet te zeggen dat je ook een baan in een supermarkt moet vinden, maar ik denk wel dat je je op je goede karaktereigenschappen moet focussen. Zo te lezen weet je al heel goed dat je een sterke en onafhankelijke vrouw bent, maar waar ben je als mens nog meer goed in? Ben je grappig, een goede luisteraar, een uitstekende corgiverzamelaar? Die kwaliteit is jouw ‘beroemd worden’. En dat is echt stukken beter dan de normale definitie van beroemd zijn.

De enige manier om je aantrekkelijk te voelen is door van jezelf te leren houden, en dat kun je het best doen door in te leren zien wat je allemaal bereikt hebt in je leven. En als we het dan toch over relaties hebben: als je eenmaal genoeg liefde voor jezelf hebt, zal er ruimte zijn voor iemand anders om van te houden – waarschijnlijk op een moment waarop je het zelf totaal niet verwacht.

Doe dingen die je gelukkig maken, erken wat je allemaal al voor elkaar hebt gekregen en fuck alle verwachtingen die andere mensen je opleggen. Om het maar even in de woorden van RuPaul, ook wel Jezus, te zeggen: “Als je niet van jezelf kunt houden, hoe ga je dan ooit van iemand anders houden?”

P.S. Houd me alsjeblieft op de hoogte over je corgiplannen.

Kan je mij advies geven over hoe ik mijn moeder moet vertellen dat ik totaal niet lekker in mijn vel zit? Ik doe hierdoor onder andere aan automutilatie. Dat komt vooral doordat ik in de knoop zit met mezelf, omdat ik op meiden val (ik ben zelf ook een vrouw). Ook ben ik genderfluïde, wat ik moeilijk vind om te accepteren. Vooral over dat laatste denk ik veel te veel na.

C

Ik denk niet dat je doorhebt hoe geweldig je al bezig bent. Je hebt inmiddels al de helft van het werk gedaan waar mensen normaal gesproken een psycholoog voor betalen: uitzoeken wat het probleem precies is. Het heeft mij zo’n tweeëntwintig jaar gekost – en een hele hoop geforceerde vrouwelijkheid, een berg aan oncomfortabele schoenen en onnodige stereotypen – voor ik eenmaal uitgevogeld had wat voor soort vrouw ik ben. Correctie: wat voor soort mens ik ben (al denken sommigen dat ik buitenaards ben, of, zoals mijn vriendin, half-cavia). Laat staan dat ik inzag dat ik lesbisch ben!

Het is niet makkelijk om je anders te voelen of anders te zijn. En het is al helemaal niet makkelijk om daarover te praten – zeker als die andere persoon iemand is met wie je heel close bent, zoals je moeder. Maar de enige manier waarop je stappen kunt nemen om ervoor te zorgen dat je jezelf niet langer fysiek pijn doet, is door een andere uitlaatklep te zoeken (en dan heb ik het niet over zo’n kleurboek voor volwassenen, al zijn die volgens mij best cool). Ik sneed mezelf vroeger ook en weet dat je op die manier dingen los kunt laten die anders vast blijven zitten. Ik heb er vreselijk veel spijt van dat ik het gesprek daarover niet aan heb durven gaan met mijn ouders.

Zeg tegen je moeder dat je een keertje met haar wil praten en vertel haar hoe je je voelt. Ik weet natuurlijk niet hoe open je moeder zal staan voor het idee dat jij meisjes leuk vindt, of hoe ze op de automutilatie zal reageren, en of ze echt zal begrijpen ‘waarom’ jij je genderfluïde voelt – maar ik kan je wel garanderen dat ze het in ieder geval zal proberen, omdat ze van je houdt.

Dit soort gesprekken moet je voeren om je meest authentieke leven te kunnen leiden. Je gaat alleen gelukkig worden wanneer je je meest authentieke zelf accepteert. Laat je niet bang maken door innerlijke angsten die ervoor zorgen dat je uiteindelijk toch maar je mond houdt, zoals bij mij en zoveel andere mensen wel gebeurde. Dit kan er ook nog eens toe leiden dat je naar steeds meer twijfelachtige emomuziek gaat luisteren, weet ik uit ervaring.

En als we het over je dilemma wat betreft dat label hebben; bedenk dan dat onze levens tegenwoordig veranderd zijn in een soort enorme, gekke dossierkast, met allemaal verschillende mapjes die we gebruiken om onszelf te categoriseren. Op die manier voelen we ons georganiseerd en veiliger. Dat verlangen om ergens bij te horen lijkt hand in hand te gaan met dat gevoel van veiligheid. Wanneer je jezelf definieert aan de hand van die labels, zorgt dat ervoor dat de wereld rondom ons georganiseerder aanvoelt (denk aan definities wat betreft gender, seksuele oriëntatie, afkomst – en ga zo maar door).

Ik zeg hiermee niet dat het niet oké is om jezelf te willen definiëren, maar ik denk wel dat die enorme dossierkast ervoor zorgt dat je verwarder raakt dan nodig. Zie alsjeblieft in hoe geweldig het is dat je jezelf überhaupt zo goed begrijpt! Je weet van wie je houdt, en je weet dat je je niet identificeert met slechts één gender. Draag wat je wil dragen, zie eruit hoe je eruit wil zien, en omring je met mensen die je gelukkig maken. Fuck die sorteerkast en de druk die regeltjes en definities op je leggen!

Moet jij – of wie dan ook – jezelf echt meer labels opleggen dan het label van een mens dat gelukkig wil zijn? Want dat is een mapje waar we allemaal toebehoren.