Anderhalve week geleden publiceerden we een artikel over dat onderzoekers een vermoeden hebben dat ayahuasca kan helpen bij geestelijke gezondheidsproblemen als depressie.Kort daarna kregen we een berichtje van Camille (22). Camille was zes jaar lang depressief, maar door ayahuasca lukte het haar om uit het duistere dal te klimmen. Kleine disclaimer: het is natuurlijk niet gezegd dat dit bij andere mensen ook helpt, en ayahuasca is geen medisch erkend middel dat helpt tegen depressie. Als je zelf met duistere gedachten of zelfs depressie worstelt, kun je altijd contact opnemen met Stichting Korrelatie. Lees Camille’s verhaal hieronder.Op mijn zestiende kwam ik in een flinke depressie terecht, onder andere door de vechtscheiding van mijn ouders. Na veel verschillende therapieën en behandelingen, die niet succesvol waren, schreef de huisarts me een zware dosis antidepressiva voor. Die medicatie maakte me erg ongelukkig. Ik kwam twintig kilo aan en kreeg vervelende bijwerkingen.
Mijn moeder is zich een keer gaan inlezen in ayahuasca. Uiteindelijk wilde ze het een keer uitproberen, omdat ze ook niet goed in haar vel zat en geen medicatie wilde. Ik was destijds heel sceptisch en zag het als een soort hekserij. Maar toen zag ik mijn moeder heel erg veranderen. Ze was weer blij met zichzelf, kon weer positief denken en werd weer een prettig persoon. Samen met haar vriend begon ze zelf ayahuasca te brouwen. Door cursussen te volgen, zelf veel sessies te doen en andere sessies als begeleider bij te wonen, kon ze op een gegeven moment sessies uitvoeren bij andere mensen.
Mijn vriend heeft me anderhalf jaar geleden overgehaald om het een keertje te proberen. Ik moest dan wel twee weken lang stoppen met mijn medicijnen, want anders werkt ayahuasca niet goed. Tijdens het afkicken van de antidepressiva kon ik alleen maar huilen en zat ik de hele dag onder de douche. Ik voelde me zo ontzettend slecht. Ik kreeg diarree, ging ontzettend transpireren en kreeg mentaal een enorme klap. Ik heb vaak getwijfeld of ik gewoon weer een pil zou pakken. Ik zei tegen mijn vriend: “Als ik me de dag na de sessie niet duizend procent beter voel, grijp ik gelijk weer naar die pillen.”
Mijn allereerste sessie deed ik samen met mijn vriend bij mijn moeder thuis. Ik was bang. Ik had nog nooit hallucinogene drugs gebruikt. Tien minuten van te voren twijfelde ik nog steeds of ik het wel moest doen, maar ik wilde het toch proberen. Na het eerste drankje - wat echt waanzinnig ranzig is - ging ik op een bedje liggen, onder een dekentje, in een speciale kamer die mijn moeder gebruikt voor ayahuasca-sessies. Daarna dronken we het tweede drankje. Vijf minuten later begon ik te huilen.
Ik kreeg die eerste keer een soort film te zien. Alle beelden waren heel helder. Ik zag nare herinneringen, dingen waar ik al jarenlang niet meer aan dacht en dingen die ik had weggestopt, maar die toch aan me knaagden. Omdat ik alles tot in details herleefde, kon ik het beter plaatsen en verwerken. Ik kreeg ook mooie herinneringen te zien, die me vertelden dat het leven ook mooi kon zijn, en niet alleen maar slecht. Er werd me in feite een enorme spiegel voorgehouden.
Ik zag niet de hele tijd beelden. Soms zag ik een mengelmoes van kleuren en patronen, of zag ik dingen ronddraaien, of zag ik mezelf naar de hemel stijgen. Soms zag ik eventjes niets en op die momenten nam mijn gevoel het over. Dan voelde ik me bijvoorbeeld plotseling heel erg eenzaam, waardoor ik besefte dat ik dat ook echt was. Vervolgens zag ik beelden van mij als kind, waarin ik onbezorgd met mijn vriendjes aan het spelen was. Dat was het moment waarop ik concludeerde dat ik iets aan mijn gierende eenzaamheid moest doen.
Op een zeker moment zag ik allerlei mannetjes een muur om me heen bouwen. Ik raakte in paniek, omdat ik tussen die muren zat en er een hele vervelende sfeer hing. Ik voelde me opgesloten. Daarna sloopten de mannetjes het muurtje weer en werd de sfeer ineens veel vrolijker en mooier. Ik isoleerde mezelf in die periode ook daadwerkelijk, dan sloot ik me helemaal af van andere mensen. Door die mannetjes in mijn trip leerde ik dat ik mijn eigen figuurlijke muurtje moest afbreken, zodat er mooie dingen uit zouden komen.
Ook begon ik tijdens mijn trip anders naar mensen en vriendschappen gaan kijken. Ik begon in te zien dat ik de mensen die me geen positiviteit brachten moest loslaten, terwijl ik de mensen in mijn leven die wel positiviteit brachten moest koesteren.
Een goede vriend en ik waren bijvoorbeeld een beetje uit elkaar gegroeid, maar we konden elkaar niet loslaten omdat we al zo lang vrienden waren. Tijdens die eerste sessie zag ik beelden dat ik door een bos rende en dat er ineens een paarse schim verscheen. Ik had direct het gevoel dat het die goede vriend was. De paarse schim rende weg en ik bleef er achteraan rennen. Zo ging het ook een beetje in het echte leven: ik bleef achter hem aanrennen, terwijl de afstand tussen ons steeds groter werd. De schim sprong plotseling in een ravijn. Ik wilde ook springen, maar landde aan de overkant van het ravijn. Toen keek ik naar beneden en dacht ik: ik moet hem loslaten. Dat heb ik daarna, in de dagen na mijn trip, ook daadwerkelijk gedaan.
Totaal heb ik nu binnen anderhalf jaar al vier keer een ayahuasca-sessie gedaan bij mijn moeder. Een sessie duurt tussen de vier en zeven uur; daarna ben je erg zwak. Je hebt een lege en zwakke maag, je bent uitgeput door alle indrukken en je bent alleen maar aan het nadenken over betekenissen. Na een sessie geeft mijn moeder me wat te eten of een glas cola, zodat mijn lichaam weer wat suiker binnenkrijgt.
Toen ik na mijn eerste sessie wakker werd, voelde ik me ineens zo rustig en kalm. Ik was echt 360 graden gedraaid in vergelijking met de weken daarvoor – in mijn houding en mijn gedrag. Ik was altijd heel gesloten, droeg altijd een masker. Nu ben ik heel sociaal, ben ik altijd in voor een grapje en maak ik sneller vrienden.
Ik heb nu al anderhalf jaar geen medicatie meer nodig en ben 20 kilo afgevallen. De sessies laten me inzien dat er meer in het leven zit. Dat er ook leuke en goede dingen zijn, en dat je negatieve dingen een plekje kan geven en kan verwerken. Ik zie een sessie altijd als een confronterend gesprek met mezelf – een gesprek tussen mijn ego en mijn ziel. Wereldleiders zouden dit eens moeten doen. Dan zouden ze inzien wat ze verkeerd doen, dat iedereen gelijk is. Ze zouden veel leren over zichzelf en andere mensen.
Het is geen leuke partydrug. Het is keihard knokken, aan jezelf werken, geconfronteerd worden en keihard overgeven en poepen. Maar het kan er ook voor zorgen dat je iets meer over jezelf leert. In mijn geval heeft het zelfs heel veel goeds gedaan voor zoiets ernstigs als depressie.
-Camille wilde liever alleen met haar voornaam haar verhaal doen. Haar achternaam is bekend bij de redactie.