Nur Jaber: Dat was in 2010, toen ik voor het eerst Berghain bezocht. Voordat ik naar Berlijn ging wist ik niets over techno. In Beiroet ging ik wel naar raves en feestjes. Ik draaide toen ook, maar een ander muziekgenre: ik zat toen voornamelijk in de progressive- en de housescene.Waarom wilde je zo graag naar Berlijn?
Ik denk dat er geen enkele plek op de wereld is die artiesten zo veel te bieden heeft. Ik hoorde heel veel over de scene. Artiesten als James Zabiela, Digweed en Sasha – die ik op feesten in Beiroet zag optreden – kwamen daar natuurlijk ook vaak. Na al die verhalen werd ik nieuwsgierig en besloot ik er naartoe te gaan. Toen we naar Berghain gingen, was ik de enige van de groep die niet binnenkwam. Ik probeerde het de volgende nacht opnieuw en toen kwam ik wel binnen. Het was een intense ervaring. Toch was het niet specifiek die club die indruk maakte, het is de sfeer die in de hele stad hangt die zo uniek is. Ik voelde gelijk dat het een plek was waar ik kon groeien als artiest en als persoon.
Ik leerde de scene steeds beter kennen, en kreeg beetje bij beetje meer kennis over de muziek van andere dj's. Mijn ouders haalden me in eerste instantie terug naar Beiroet om voor het familiebedrijf te werken, maar na twee jaar begon het echt te knagen. Ik wilde per se een carrière als dj. Toen mijn ouders me niet meer financieel hielpen en zagen dat ik terugging naar Berlijn, legden ze zich erbij neer. Ik heb toen samen met mijn zus het label OSF opgezet. Ze is een kunstenares en runt een modelabel, Exocet. We delen dezelfde passies, en we hebben te maken met dezelfde culturele barrières.
Mijn familie was sceptisch. Ze accepteren het nog steeds niet, volgens mij schaamt mijn vader zich voor me. In de cultuur in het Midden-Oosten is het heel erg belangrijk wat anderen van je vinden. Veel Libanezen denken als snel iets in de trant van: hoe kan een vrouw nou dj zijn en tot diep in de nacht werken? Mijn vader zou liever zeggen dat ik bij hem in het bedrijf werk, in plaats van dat ik hele nacht in een club sta te draaien. Natuurlijk, uiteindelijk houden ze van me om wie ik ben, maar dit gedeelte vinden ze moeilijk. Ze beginnen het steeds meer te accepteren omdat ze zien dat het me echt gelukkig maakt.En buiten je eigen omgeving, hoe is het om als vrouw in Beiroet actief te zijn als dj?
Het is vooral moeilijk om er tussen te komen. De sfeer was heel competitief toen ik begon en ik kreeg weinig support. Dat had niet per se te maken met het feit dat ik een vrouw ben. Het uitgaansleven wordt hier al tien jaar door dezelfde mensen gedomineerd. Het is nu echt wel tijd voor verandering. Ik zeg dat niet omdat ik competitie slecht vindt, maar er mag wel een diverser aanbod komen van muziek en feestconcepten. Nu staat het stil omdat iedereen het wel best vindt, maar ik probeer als dj, label- en clubeigenaar een nieuw aanbod te generen. Maar laten we niet vergeten dat het muziek is en geen politiek.
Die heb je hier niet echt. Er zijn geen line-ups zoals in Europa, en je kunt niet elk weekend naar een technofeestje gaan. In veel clubs dansen mensen ook niet, maar zitten ze aan een tafel met een fles dure champagne.Libanon staat bekend om de populariteit van plastische chirurgie en vrouwen doen hun best om op mensen als Kim Kardashian te lijken. Dat staat haaks op de technocultuur. Hoe kijken Libanese vrouwen naar de technoscene?
Veel vrouwen kleden zich niet alsof ze een nacht gaan dansen, en komen met hoge hakken en jurkjes. Maar er komt langzaam verandering in. Als je het mij vraagt, is het een kwestie van tijd voordat ze zich ook comfortabel gaan kleden om een nacht goed te dansen.
Een half jaar geleden leerde ik Nur Jaber (27) kennen in Berlijn. Dat was tijdens een afsluitende set van Anthony Parasole in Berghain, op een maandagmorgen tussen de doorgehaalde en gedrogeerde ravers. De sfeer was ietwat grimmig. Tussen deze figuren stond een vriendelijk ogend meisje met een lach op haar gezicht. We raakten aan de praat, ze vertelde dat ze uit Libanon kwam, dj was, en dat ze het weekend erop moest draaien bij STAUB in de club ://about blank. Ik vond haar fascinerend: ik vermoedde dat een vrouw uit het Midden-Oosten een hoop culturele barrières moet doorbreken om dj te worden.
Eind deze maand draait ze in het walhalla van de mondiale technoscene en de plek waar ik haar voor het eerst ontmoette. Maar haar belangrijkste wapenfeit is dat ze eerder deze maand naar eigen zeggen "de eerste credible technoclub" in Beiroet opende. Die stad mag dan wel bekendstaan om een uitbundig nachtleven, maar de alternatieve technoscene is er niet bepaald groot. Maak kennis met Nur Jaber, een vrouw met een missie.
THUMP: Hey Nur, wanneer kwam je voor het eerst in aanraking met techno?
Nur Jaber: Dat was in 2010, toen ik voor het eerst Berghain bezocht. Voordat ik naar Berlijn ging wist ik niets over techno. In Beiroet ging ik wel naar raves en feestjes. Ik draaide toen ook, maar een ander muziekgenre: ik zat toen voornamelijk in de progressive- en de housescene.
Waarom wilde je zo graag naar Berlijn?
Ik denk dat er geen enkele plek op de wereld is die artiesten zo veel te bieden heeft. Ik hoorde heel veel over de scene. Artiesten als James Zabiela, Digweed en Sasha – die ik op feesten in Beiroet zag optreden – kwamen daar natuurlijk ook vaak. Na al die verhalen werd ik nieuwsgierig en besloot ik er naartoe te gaan. Toen we naar Berghain gingen, was ik de enige van de groep die niet binnenkwam. Ik probeerde het de volgende nacht opnieuw en toen kwam ik wel binnen. Het was een intense ervaring. Toch was het niet specifiek die club die indruk maakte, het is de sfeer die in de hele stad hangt die zo uniek is. Ik voelde gelijk dat het een plek was waar ik kon groeien als artiest en als persoon.
Hoe ben je toen begonnen?
Ik leerde de scene steeds beter kennen, en kreeg beetje bij beetje meer kennis over de muziek van andere dj's. Mijn ouders haalden me in eerste instantie terug naar Beiroet om voor het familiebedrijf te werken, maar na twee jaar begon het echt te knagen. Ik wilde per se een carrière als dj. Toen mijn ouders me niet meer financieel hielpen en zagen dat ik terugging naar Berlijn, legden ze zich erbij neer. Ik heb toen samen met mijn zus het label OSF opgezet. Ze is een kunstenares en runt een modelabel, Exocet. We delen dezelfde passies, en we hebben te maken met dezelfde culturele barrières.
Maakt het feit dat je een vrouw uit het Midden-Oosten bent je dj-carrière moeilijker?
Mijn familie was sceptisch. Ze accepteren het nog steeds niet, volgens mij schaamt mijn vader zich voor me. In de cultuur in het Midden-Oosten is het heel erg belangrijk wat anderen van je vinden. Veel Libanezen denken als snel iets in de trant van: hoe kan een vrouw nou dj zijn en tot diep in de nacht werken? Mijn vader zou liever zeggen dat ik bij hem in het bedrijf werk, in plaats van dat ik hele nacht in een club sta te draaien. Natuurlijk, uiteindelijk houden ze van me om wie ik ben, maar dit gedeelte vinden ze moeilijk. Ze beginnen het steeds meer te accepteren omdat ze zien dat het me echt gelukkig maakt.
En buiten je eigen omgeving, hoe is het om als vrouw in Beiroet actief te zijn als dj?
Het is vooral moeilijk om er tussen te komen. De sfeer was heel competitief toen ik begon en ik kreeg weinig support. Dat had niet per se te maken met het feit dat ik een vrouw ben. Het uitgaansleven wordt hier al tien jaar door dezelfde mensen gedomineerd. Het is nu echt wel tijd voor verandering. Ik zeg dat niet omdat ik competitie slecht vindt, maar er mag wel een diverser aanbod komen van muziek en feestconcepten. Nu staat het stil omdat iedereen het wel best vindt, maar ik probeer als dj, label- en clubeigenaar een nieuw aanbod te generen. Maar laten we niet vergeten dat het muziek is en geen politiek.
Is er überhaupt een technoscene in Beiroet?
Die heb je hier niet echt. Er zijn geen line-ups zoals in Europa, en je kunt niet elk weekend naar een technofeestje gaan. In veel clubs dansen mensen ook niet, maar zitten ze aan een tafel met een fles dure champagne.
Libanon staat bekend om de populariteit van plastische chirurgie en vrouwen doen hun best om op mensen als Kim Kardashian te lijken. Dat staat haaks op de technocultuur. Hoe kijken Libanese vrouwen naar de technoscene?
Veel vrouwen kleden zich niet alsof ze een nacht gaan dansen, en komen met hoge hakken en jurkjes. Maar er komt langzaam verandering in. Als je het mij vraagt, is het een kwestie van tijd voordat ze zich ook comfortabel gaan kleden om een nacht goed te dansen.
En nu heb je dus je eigen club.
Ja! De club heet Gate9 en heeft een capaciteit van tweehonderd man. Het is geen plek waar je elke week heen kunt. Zie het als een creatieve broedplaats waar we eens in de twee maanden een technofeest organiseren. De nadruk ligt op de line-up, en het is een plek waar lokale en internationale artiesten bij elkaar komen. Ook boeken we dj's die voorheen nooit in Beiroet zouden draaien. We organiseren de eerste technofeesten die op internationaal niveau meetellen. Het moet vooral een plek zijn waar je naartoe gaat om de hele nacht te dansen. Dus geen foto's, tafels, champagne, en dat soort onzin. Voor het openingsfeest hadden we Dax J uitgenodigd en was er een expositie van Jaume Masdevall. Naast de artiesten worden we ook achter de schermen geholpen door mensen met ervaring uit het nachtleven van Berlijn. We hebben een geluidstechnicus, barmanager en een portier overgevlogen. Het eerste feest was fantastisch. Je kon zien dat mensen hier al een tijdje op zaten te wachten. Het ging helemaal los, en het bleef maar doorgaan.
Ga je terug naar Libanon?
Nee, ik blijf in Europa wonen. Het idee is dat ik ongeveer één keer in de drie maanden een feest organiseer in Beiroet. Ik wil me de komende tijd vooral richten op het produceren van muziek.
Ik zag de track You Stink op SoundCloud, die had een politieke boodschap.
Ik las na de terroristische aanslagen in Beiroet – in november vorig jaar – veel berichten op social media van mensen die naasten hadden verloren. Sinds ik me kan herinneren vinden dit soort aanslagen in mijn omgeving plaats. Het is misselijkmakend. Als ik vroeger ergens mee zat, schreef ik het van me af in mijn dagboek. Nu doe ik dat in mijn muziek, en dat voelt heel natuurlijk.
Niet echt een vrolijk thema voor een dansplaat.
Ik wil vooral muziek maken die hoop biedt. Tijdens mijn kindertijd waren er veel conflicten en heerste er angst in Libanon. Er was nooit zekerheid. Tijdens de misère die een oorlog met zich meebrengt –bombardementen, haat en verderf – was dansen een manier om dit alles te vergeten en dichter bij jezelf te komen. Deze ervaringen probeer ik terug te laten komen in mijn muziek. Samplen is mijn ding. Ik heb altijd een opnameapparaatje bij me en neem momenten op die me inspireren. Dat kunnen omgevingsgeluiden zijn, maar ook stemmen of gebeden. Binnenkort komt er een release uit met de stem van een meisje dat ik heb opgenomen in Nepal. Ik heb de plaat naar haar vernoemd: Mona. Over twee weken draai je op de plek waar het voor jou allemaal begon. Dat wordt vast een speciaal moment.
Zeker! Ik kan niet wachten om in Berghain te draaien. Het is zo onwerkelijk, mijn droom komt binnenkort uit.
Veel succes, Nur.
Ja! De club heet Gate9 en heeft een capaciteit van tweehonderd man. Het is geen plek waar je elke week heen kunt. Zie het als een creatieve broedplaats waar we eens in de twee maanden een technofeest organiseren. De nadruk ligt op de line-up, en het is een plek waar lokale en internationale artiesten bij elkaar komen. Ook boeken we dj's die voorheen nooit in Beiroet zouden draaien. We organiseren de eerste technofeesten die op internationaal niveau meetellen. Het moet vooral een plek zijn waar je naartoe gaat om de hele nacht te dansen. Dus geen foto's, tafels, champagne, en dat soort onzin. Voor het openingsfeest hadden we Dax J uitgenodigd en was er een expositie van Jaume Masdevall. Naast de artiesten worden we ook achter de schermen geholpen door mensen met ervaring uit het nachtleven van Berlijn. We hebben een geluidstechnicus, barmanager en een portier overgevlogen. Het eerste feest was fantastisch. Je kon zien dat mensen hier al een tijdje op zaten te wachten. Het ging helemaal los, en het bleef maar doorgaan.Ga je terug naar Libanon?
Nee, ik blijf in Europa wonen. Het idee is dat ik ongeveer één keer in de drie maanden een feest organiseer in Beiroet. Ik wil me de komende tijd vooral richten op het produceren van muziek.Ik zag de track You Stink op SoundCloud, die had een politieke boodschap.
Ik las na de terroristische aanslagen in Beiroet – in november vorig jaar – veel berichten op social media van mensen die naasten hadden verloren. Sinds ik me kan herinneren vinden dit soort aanslagen in mijn omgeving plaats. Het is misselijkmakend. Als ik vroeger ergens mee zat, schreef ik het van me af in mijn dagboek. Nu doe ik dat in mijn muziek, en dat voelt heel natuurlijk.Niet echt een vrolijk thema voor een dansplaat.
Ik wil vooral muziek maken die hoop biedt. Tijdens mijn kindertijd waren er veel conflicten en heerste er angst in Libanon. Er was nooit zekerheid. Tijdens de misère die een oorlog met zich meebrengt –bombardementen, haat en verderf – was dansen een manier om dit alles te vergeten en dichter bij jezelf te komen. Deze ervaringen probeer ik terug te laten komen in mijn muziek. Samplen is mijn ding. Ik heb altijd een opnameapparaatje bij me en neem momenten op die me inspireren. Dat kunnen omgevingsgeluiden zijn, maar ook stemmen of gebeden. Binnenkort komt er een release uit met de stem van een meisje dat ik heb opgenomen in Nepal. Ik heb de plaat naar haar vernoemd: Mona. Over twee weken draai je op de plek waar het voor jou allemaal begon. Dat wordt vast een speciaal moment.
Zeker! Ik kan niet wachten om in Berghain te draaien. Het is zo onwerkelijk, mijn droom komt binnenkort uit.Veel succes, Nur.