​We spraken voor de verandering niet met dj's maar met fotografen die hun werk exposeren tijdens ADE
(Foto's: Darkside, Matthew dear, Viet Cong) Een intiem portret

FYI.

This story is over 5 years old.

Muziek

​We spraken voor de verandering niet met dj's maar met fotografen die hun werk exposeren tijdens ADE

Isolde Woudstra, Raymond van Mil, Rutger Geerling en kunstenaar Anne de Vries vertellen over hun visuele relatie met de nachtcultuur.

Wie denkt dat Amsterdam Dance Event alleen draait om vijf dagen non-stop feest, heeft het mis – er is tijdens de dancedagen namelijk ook aandacht voor de culturele kant van het nachtleven. Wij vroegen aan drie fotografen en een kunstenaar, die tijdens ADE exposeren, naar hun kijk op het nachtleven en hoe dit resoneert in hun werk.

Naast uiteenlopend autonoom werk en modefotografie, is Isolde Woudstra vooral bekend door haar portretfotografie. Artiesten als Grimes, Thomas Azier, Madlib en Com Truise stonden allemaal voor haar lens. Zo is ze indirect betrokken bij het nachtleven, en met haar foto's probeert ze "de individualiteit van de artiesten te laten reflecteren".

Advertentie

Woudstra's werkwijze breekt met veel stereotype artiestenfotografie. "Ik hou van lichaamshoudingen waarvan je niet helemaal zeker bent wat er gebeurt," legt ze uit. Zoiets neemt volgens haar ook gelijk wat van de ongemakkelijkheid weg. "Ik heb een hele kleine camera waardoor ik niet zo dreigend overkom en mobiel blijf, daardoor heeft het fotograferen vaak iets weg van het maken van een wandeling. Ik doe mijn werk daarom ook het liefst een-op-een. In deze setting kan ik het beste de sfeer en de persoon aanvoelen. Wanneer er meerdere mensen bij betrokken zijn, gaat dat voor mij ten koste van intimiteit".

zZz

Voor Woudstra is het belangrijker dat de foto een reflectie is van de persoon, dan dat er geprobeerd wordt om de muziek visueel te vertalen. "Natuurlijk luister ik wel naar de muziek voor ik iemand fotografeer, maar dat is eerder om te voorkomen dat het verschil tussen de persoon en de muziek te veel gaat botsen."

Wanneer vindt ze een foto gelukt? "Het allerbelangrijkste is dat het oprecht en geloofwaardig is. Ik doe liever zelf iets geks waardoor ik iemand echt aan het lachen krijg, dan dat ik zo'n klassenfotolachje uit groep zes voorgeschoteld krijg." Wat: Expositie The Performance by Nick Helderman & Isolde Woudstra

Waar: Volkshotel, Wibautstraat 150

Wanneer: 14 oktober t/m 18 oktober, opening woensdag 14 oktober van 18:00 tot 22:00

Fantastisch om over tien jaar terug te zien

De stijl van fotograaf Raymond van Mil, die ook veel voor THUMP werkt, is vergelijkbaar met traditionele nachtfotografie; het vastleggen van de avond door momenten die opvallen, zonder gelikt beeld dat op een reclameposter lijkt. Toch gaat het vastleggen van een feest voor hem veel verder dan de holle term 'eventfotograaf', hij wil niet zomaar een standaard afspiegeling van een avond laten zien. "Het is een eigen narratief. Ik leg niet zozeer het feest vast zoals het is, ik probeer de energie en sfeer om te zetten naar beeld." Onafhankelijk van het soort feest, de mensen of de muziek, gaat hij op zoek naar visueel interessante gebeurtenissen. Niet door vanaf de zijlijn toe te kijken, hij bevindt zich continu in de mensenmassa's en weet hierdoor de sfeer goed aan te voelen en te vertalen. "Veel andere fotografen nemen zichzelf iets te serieus. Ik ben iemand die tijdens mijn werk aan het genieten is, in plaats van dat ik droog aan mijn plicht voldoe."

Advertentie

Het werk van de Van Mil heeft een uitgesproken en soms extravagant karakter. De ene keer legt hij details vast, de andere keer ongemakkelijke gebeurtenissen of beelden die helemaal uit de toon vallen. Zo sluit hij zijn serie regelmatig af met een dier dat hij op zijn terugweg tegenkomt. Volgens Van Mil kan niet op elke plek op dezelfde manier gefotografeerd worden. "Op technofeesten is het drugsgebruik bijvoorbeeld bovengemiddeld, ook al wil niet iedereen daar even eerlijk over zijn. Om die reden maak ik voor dat soort feesten juist portretten van bezoekers en artiesten. Dat is fantastisch om over tien jaar terug te zien."

(Foto:Chris Liebing)

Hoe hij een feest ook vastlegt, de geposeerde foto probeert Van Mil altijd te vermijden. "Het feest moet geen glossy versie van zichzelf worden, anders weet je niet meer waar je naar kijkt. Iedereen weet dat er op feestjes wordt gezweet en dat mensen lol hebben, waarom zou je dat proberen weg te poetsen?"

Ook heeft hij duidelijke ideeën over het seriematig publiceren van foto's, waarbij hij vaak experimenteert met technieken als polaroidfotografie. "Ik vind het ontzettend belangrijk dat zowel een los beeld als een serie een verhaal vertelt. Er moet ritme in zitten wat betreft licht, kleur en compositie. Een van mijn criteria is dat elke foto weer een andere kant laat zien – dat is misschien wel mijn kracht."

Wat: Expositie Raymond van Mil

Waar: Studio K, Amsterdam

Advertentie

Wanneer: 14 oktober t/m einde maand

Een eigen merk

Voor twee van de drie grootste dance-evenementen ter wereld is Rutger Geerling de hoofdfotograaf. Tijdens ADE presenteert hij zijn nieuwe koffietafelboek This Is My Church, vol epische beelden van megafestivals en dj-supersterren die hij de afgelopen twintig jaar vastlegde. Waar een fotograaf als Van Mil tussen het publiek staat, lijkt hij zich vooral te richten op massale momenten. Geerling: "Ik ben vaak verantwoordelijk voor het vastleggen van de mainstage. Hierdoor lukt het vaak niet om rond te dwalen over een terrein. Het mes snijdt daardoor aan twee kanten, en het is lastig om balans te vinden tussen intieme momenten en de 'handjes in de lucht'-artiestenfotografie."

Iets wat in Amerika vrij normaal is, maar in Nederland nog helemaal niet zo geaccepteerd, is dat Geerling zichzelf als merk is gaan zien: Rudgr.com. "Nadat ik met Ultra in zee ben gegaan heb ik een complete draai gemaakt wat betreft mijn profilering. Ik let heel bewust op naamsvermelding, houdt mijn website up-to-date, en zoek contact met artiesten. Ik moest mezelf deze zelfbewuste manier van werken echt eigen maken. In het begin voelde het vreemd want het zit niet echt in mijn aard. Door mijn jarenlange ervaring durf ik nu wel te zeggen dat ik de dancefotografie naar een ander niveau heb getild."

Voor Geerling gaat het lang niet altijd om de meest gelikte overzichtsfoto's, het zit 'm juist in de kleine dingetjes: hoe mensen met elkaar omgaan of wat ze beleven vindt hij veel belangrijker dan een gepolijst shot vanuit een helikopter. Hij blijft nog steeds ruimte zien voor verbetering: "Het zijn geen grote stappen meer maar juist kleine verbeteringen waar ik mijn voldoening uit haal. Heb je ooit de documentaire Dreaming of Sushi gezien? De film draait om een chef uit Tokyo die zijn hele loopbaan bezig is met de meest geringe vorderingen. Zolang ik dat heb, blijft het voor mij interessant."

Advertentie

Wat: Lezing 'This is my church'

Waar: Felix Meritis - F5 Panel Room

Wanneer: Vrijdag 16 en zaterdag 17 oktober, van 12:00 tot 12:45

Voelende, denkende, toiletterende, selfie-nemende cellen

Dat het individu kan verdwijnen in de massa laat Anne de Vries zien met het werk Critical Mass: Pure Immanence. Anders dan zijn voorgangers in dit artikel, is De Vries geen fotograaf maar een kunstenaar die zijn werk laat zien met videoprojectie. Critical Mass bevat registraties van hardstylefeesten als Qlimax en Defqon, waarbij beelden met echte mensen overlopen in animaties. Het is de visuele vertaling van het moment dat mensen zichzelf verliezen en opgaan in de massa. "Mensen reageren anders in massa's," vertelt de Vries. "De Franse socioloog en psycholoog Gustave LeBon heeft grote groepen mensen tijdens de industriële revolutie in Parijs bestudeerd. Volgens hem nam het kritisch redeneren af en waren mensen geneigd om op simpelere impulsen te reageren."

Voor De Vries is het nachtleven op zichzelf niet per se interessant. Hij is vooral geïnteresseerd in de cultuur en het gedachtegoed wat zich tot elektronische dancemuziek heeft ontwikkeld. Hij ziet daarin een aantal terugkerende thema's, zoals het doorbreken van normen, geestverruimende ervaringen, seksualiteit en spiritualiteit.

Ziet een kunstenaar als De Vries clubcultuur zelf eigenlijk als een kunstvorm? "Er zijn veel vormen van kunst en cultuur. Ik heb ervaren dat dancecultuur heel banaal kan zijn, maar tegelijkertijd ook raakvlakken heeft met dingen die dieper gaan – en in mijn ogen nog veel dieper kan gaan. Ik vind beide aspecten interessant."

Advertentie

In de video van De Vries wordt duidelijk dat mensen zich minder bezighouden met het moment, doordat ze bezig zijn met het online vastleggen met hun mobieltjes. Hij vertelt dat digitale media, en de enorme hoeveelheid aan persoonlijke informatie, ons gedrag als groep steeds gedetailleerder en inzichtelijker maakt. Mensen zijn zich volgens hem steeds bewuster dat ze onderdeel zijn van een menigte, zelfs als ze alleen in de huiskamer zitten. "Ik vind het fascinerend om te zien. Ik ben geneigd om het als een lichaam te ervaren dat bestaat uit verschillende 'vrije' deeltjes. Een organisme dat bestaat uit voelende, denkende, communicerende, toiletterende en selfie-nemende cellen."

Wat: Anne de Vries - E M E R G E

Waar: Foam Amsterdam

Wanneer: 21 augustus t/m 1 november 2015

STAGE
Lijkt het je ook wat om artikelen voor onze site te schrijven? THUMP is op zoek naar een stagiair. Stuur voor meer info een mail naar tom.vanhaaren@vice.com.