"Wil jij ook even?", vraagt kunstenaar Daniël de Bruin terwijl we naar zijn metershoge stalen contraptie staan te kijken. Ik word stevig ingesnoerd in een stoeltje dat flink achteroverleunt. Het wiebelt, en omdat ik weet dat het stoeltje over de kop kan, voel ik me zelf ook een beetje wiebelig. "Ah, je bent te licht," hoor ik Daniël zeggen, "dus we zullen het handmatig moeten doen." Terwijl ik me nog bedenk of ik 'handmatig' in deze context wel een prettig woord vind, krijgt mijn stoeltje een duw en ga ik een meter of zeven de lucht in. Mijn hart bonkt in mijn keel en enigszins paniekerig roep ik: "ik, uuh, IK WEET NIET OF IK DIT WEL WIL."
Advertentie
Zo verliep mijn ritje in de Neurotransmitter 3000 – geheel op eigen risico en als de ontzettende schijtlijster die ik ben. Dit kunstwerk is het resultaat van Daniëls liefde voor attracties en zijn wens om één te worden met een machine. Eigenlijk is de Neuro – zoals Daniël hem liefkozend noemt – een eenpersoonsversie van de Booster. Een lange arm die ronddraait, met aan het uiteinde een stoeltje dat ook over de kop kan. Maar er is één akelige twist: de Neurotransmitter 3000 zoekt constant naar de grens van wat je lichaam aankan en gaat daar telkens een stukje overheen.Verschillende sensoren op je lijf meten je hartslag, lichaamstemperatuur en spierspanning. Zo weet de installatie hoe gespannen annex misselijk je bent en past het ritje daarop aan. Bij een lage hartslag gaat het apparaat op volle snelheid, maar als je hartslag oploopt zal de Neurotransmitter steeds langzamer gaan, of zelfs helemaal stilstaan. Als je het echt niet meer trekt en je lichaam ineenkrimpt, dan gaat de rem erop. "In een normale attractie ben je overgelaten aan de man achter de knoppen, maar nu wordt het echt een samenwerking tussen mens en machine," zegt Daniël.
"Het zou zo vet zijn om ooit mijn eigen attractie te hebben," vertelt Daniël over zijn kinderdroom. "Een beetje zoals Michael Jackson zijn eigen pretpark had – los van wat daar allemaal gebeurde." Met die jeugdherinnering en – nog belangrijker – de vraag of het mogelijk is dat hij onderdeel wordt van een machine, is hij de Neurotransmitter 3000 gaan bouwen. Dat was in 2015 en toen had de Neuro nog geen sensoren, die hij voor STRP Biënnale 2017 met de hulp van Bas Bakx en Pim Keunen wel heeft toegevoegd.Hoewel andere mensen best in de Neurotransmitter 3000 kunnen gaan zitten, is het niet als attractie goedgekeurd. Dat is ook niet de bedoeling van het kunstwerk, dat in eerste instantie het resultaat is van Daniëls onderzoek naar hoe een mens onderdeel kan worden van een machine. "Als ik erin zit, dan is hij perfect in balans," zegt hij. "Er zijn wel wat aanpassingsmogelijkheden, maar hij is echt voor mij gemaakt en niet voor andere mensen."
Op de website van Daniël de Bruin lees je meer over de Neurotransmitter 3000 en zijn andere werk.