Ik probeerde een pizza met ’s werelds stinkendste vrucht bij Pizza Hut in China

Vorig jaar publiceerde de Chinese krant Global Times een artikel over de import van Maleise doerians. Het ging over een importeur die deze vrucht als een van de eerste het land in bracht. Toen een schoonmaakster van het hotel de deur naar zijn kamer opende, moest ze kotsen van de stank.

Dit is geen verrassing als je ooit een vleugje doerian hebt geroken: je ruikt het lang voordat je het kan zien en bij de meeste mensen komt het niet eens in de buurt van de mond. Ondanks de hardnekkige lucht, staat het in Zuidoost-Azië bekend als 'de koning der vruchten.' Doerians uit Thailand worden in grote hoeveelheden naar China geëxporteerd en de export vanuit Maleisië groeit.

Schrijver Richard Sterling beschreef de geur van doerian als "terpentine en uien gegarneerd met een sportsok." Ik zou er zelf nog rottend vlees aan toe willen voegen, maar verder is het een redelijk accurate beschrijving. Het is gelijk ook de verklaring waarom de vrucht in Azië is verbannen uit het openbaar vervoer. Als iemand een doerian aansnijdt in een overvolle treincoupé, doe je een moord voor twee haringen om je neus mee dicht te stoppen.

Desondanks is de import van doerian de laatste jaren gegroeid en zijn ze in zowat heel China verkrijgbaar. Ze worden rauw gegeten, maar zijn ook een populair ingrediënt voor taarten. Veel bakkerijen in Peking specialiseren zich in het maken van gebak met de vrucht erin.

Volgens Pizza Hut in China is het nu tijd om het stinkfruit aan te bieden als topping. Na een proef in 2015, in de regio Guangdong, wordt het nu door het hele land verkocht.

"De doerianpizza is een uniek product dat voor veel enthousiasme onder onze klanten heeft gezorgd," laat het bedrijf via e-mail aan MUNCHIES weten. "De combinatie van doerian, kaas en pizzadeeg blijkt geweldig te smaken, zonder de sterke geur."

De verkoopcijfers van die pizza zijn positief, al heeft een kok van Pizza Hut geklaagd dat hij collega's moet vragen om de pizza te maken, omdat hij de geur van doerian niet kan verdragen. Met mijn fruitfobie in mijn achterhoofd, ga ik naar een Pizza Hut-filiaal in het centrum van Peking om het uit te proberen.

Omdat ik nog nooit dicht genoeg bij een doerian ben geweest om er een te proeven vraag ik aan mijn Chinese vriend Fan wat ik mis. "De smaak is mild en zoet," zegt Fan, die de pizza al heeft gegeten en hem lekker vindt. "De textuur lijkt op een hele zachte Franse kaas en de smaak is uniek en sterk. Als een zachte, rotte ui die je mond vult. Na één keer proeven haat je het of ben je er verliefd op."

Fan is een doerianliefhebber. "De eerste keer dat ik het at was vreselijk, want ik had een onrijpe vrucht – goede doerian was tot een paar jaar geleden niet te krijgen in het Noorden van China," zegt ze. "In Thailand probeerde ik het opnieuw en daar veranderde mijn afkeur in liefde. De pizza is leuk, omdat ik er nog nooit aan had gedacht doerian warm te eten."

Pizza Hut in China staat bekend om bizarre en soms afgrijselijke producten. Denk aan een gestoorde garnalen-tempurapizza of de verwarrende steak en spaghetti-combo. Maar als de weeïge lucht van de gebakken doerian mijn neusgaten vult, realiseer ik me dat die producten kleine misverstandjes zijn vergeleken met dit gedrocht.

Ik neem een hap, kokhals, geef een beetje over in mijn mond en spuug bijna alles over de tafel heen. Ik heb voor artikelen geworsteld met een beer en mijn eigen pis gedronken, maar dit is een compleet nieuwe vorm van journalistieke zelfkastijding. De smaak is zo ontzettend sterk dat de binnenkant van mijn mond voelt alsof hij is geplamuurd met een mix van rotte ui, vlees en zweet.

Mijn Britse beleefdheid neemt de overhand, en ik onderdruk de neiging om over te geven. Ik vraag een serveerster om een bakje, om de rest van mijn pizza mee te nemen, zodat ik niet de hele schijf minus een hapje hoef achter te laten. Door de kartonnen doos en plastic tas heen is de geur van doerian nog steeds duidelijk aanwezig.

Ik laat de bijna intacte pizza achter op een bankje, in de hoop dat de volgende voorbijganger een doerianliefhebber is. Ik loop weg met een schuldgevoel, alsof mijn hondje op het trottoir heeft gekakt en ik mijn plastic zakjes ben vergeten.

Mijn reactie is puur gebaseerd op mijn afkeer voor de stinkende vrucht, dus mijn analyse van de pizza moet met een korreltje zout genomen worden. Toch kan ik niemand aanbevelen om deze pizza te verkiezen boven eentje met salami.

Volg Jamie Fullerton op Twitter: @jamiefullerton1