Het viskanon van Whooshh Innovations schiet zalmen over dammen heen

Om zich voort te planten moet de zalm vele hordes over. Ze zwemmen tegen de stroom in en tegen watervallen op. Ze lopen regelmatig het risico om opgegeten te worden door beren. En dan lopen ze ineens tegen een dam op. Mensen hebben door hun onuitputtelijke queeste om de natuur te controleren barrières opgericht die de levens van vele zalmen verpesten.

Gelukkig voor zalmen zijn er wel oplossingen, waarvan een van de meest bijzondere misschien wel het viskanon van  het bedrijf Whooshh Innovations.

Het kanon was in eerste instantie bedoeld om fruit mee te vervoeren, maar toen ze de problemen zagen waar zalmen bij dammen in de Columbia River tegenaan zwommen, zagen ze ineens in dat hun technologie voor heel andere doeleinden gebruikt zou kunnen worden.

Bestaande methodes om vissen te helpen stonden vooral bekend om hoeveel zalm er in omkwam. Het waren dan ook niet bepaald vriendelijke of effectieve methodes. De John Day Dam visladder draagt bijvoorbeeld de sprekende bijnaam "Fish Killer."

De Whooshh-methode transporteert de vissen over lange afstanden met speciale buizen waar de vissen in worden gezogen. (De vreemde spelling van de Whooshh komt trouwens omdat de naam Whoosh al in gebruik was, niet door het geluid wat de buis maakt als er vissen in worden gezogen.)

De eerste is in juni bij de  Roza Dam getest, en zal in september tijdens de vissentrek nogmaals ingezet worden. Volgens de Fisheries Department of the State of Washington zal de zalm door een 76 meter lange buis de 30 meter hoge dam op geschoten worden.

Deze dramatisch gesoundtrackte video demonstreert de constructie van het systeem:

Hoewel de lengte van dit viskanon indrukwekkend is, ziet vice-president van het bedrijf Todd Deligan nog een hoop potentie: "De Grand Coulee Dam is ons doel. De langste Whooshh-buis is 150 meter lang, maar is tot nu toe alleen gebruikt voor bevroren vis. We hebben het model onlangs verkocht aan een Noorse visfabriek."

Het experiment in Juni toonde aan dat de vissen vrijwillig de buis in zwemmen, en dan de ingang in worden gezogen. Dit geeft ze wat beginsnelheid, waarna ze worden versneld tot 35 km/u. Aan het andere end vliegen ze eruit. Volgens Deligan kan het tempo nog worden aangepast.

"We experimenteren gewoon. We stoppen er een vis in, zien 'm verdwijnen en aan de andere kant eruit schieten," vertelde Deligan in een interview aan  The Verge. "En dan denken we na over waar dat naartoe kan leiden."