Defqon.1 verslag - de kwelling en extase van 's werelds grootste hardstyle festival

Onze Amerikaanse verlaggeefster Michelle Looqh was in Nederland voor Defqon.1, 's werelds grootste hardstyle festival. Niet verwonderlijk, als je bedenkt dat hardstyle momenteel bezig is aan een opmars door Noord-Amerika. Dit is hoe zij het festival ervaren heeft:

Niet ver buiten Amsterdam, in een bedauwde vlakte tussen de bossen, staan horden hardstylers in kettingen, baggy spijkerbroeken en hanenkammen tegen de hekken van Defqon geperst, hun ontblote bovenlijven als vaten adrenaline, kolkend van ongeduld. Om precies elf uur 's ochtends stappen de portiers opzij, drukt de meute naar voren en rent razendsnel naar de mainstage aan het andere eind van het veld – een enorm duivelsgezicht dat eruit ziet als een kruising tussen de pratende boom in Pocahontas en een tiki masker uit Survivor, geflankeerd door zuilen van vuur en staal.

Twaalf podia liggen verspreid over het terrein en in enkele minuten komen die allemaal tot leven – de grommende metalen kicks en snerpende synths uitspuwend die zo kenmerkend zijn voor hardstyle, alias de death metal van de dansmuziek. Deze industriële veldslag zal de komende 48 uur niet meer ophouden. .

Dit is Defqon.1, het grootste hardstyle festival ter wereld. Opgericht in 2003 door de Nederlandse organisatie Q-Dance, brengt het festival 55.000 hardstyle fans voor twee en een halve dag samen. Ze komen van over de hele wereld om deze bijzonder agressieve, onverbloemde vorm van dansmuziek te aanbidden.

Hardstyle kwam voort uit gabber – wellicht de grootste (en bij lange na vreemdste) muzikale beweging die Nederland ooit voortbracht – met invloeden uit Duitse hard house en hard trance. Net als zijn voorgangers is hardstyle een bewuste reactie tegen het muzikale en intellectuele snobisme van techno en house. Sluimerende klassenverschillen zijn nog steeds duidelijk aanwezig – Hollandse stadslui refereren maar al te graag aan de hardstyle liefhebbers als 'boeren.'

Maar in Amerika hebben de subversieve roots en relatieve obscuriteit van hardstyle het genre cool gemaakt voor smaakmakers als Venus X en Diplo – die zelfs een Twitteroorlog hebben ontketend over de culturele acceptatie en authenticiteit ervan. En dankzij Q-Dance concerten in LA en speciale hardstyle area's op festivals als Mysteryland en TomorrowWorld, scanderen ravers aan de west- en oostkust van de Verenigde Staten de teksten mee van hardstyle iconen als Frontliner, Brennan Heart, Coone en Noisecontrollers – die allemaal langskomen op de main stage van Defqon.1, uiteraard, om op te treden onder een wirwar van lasers en vuurwerk.

Gek genoeg is er een dorpje van Jezus-freaks pal naast het festivalterrein, die ervan overtuigd zijn dat de duivel op Defqon.1 woont; de podia van boosaardige duivelgezichten maken hen daar niet geruster op. Maar bovenal is de horrorsfeer juist onderdeel van de popcorn dramatiek van de hardstyle cultuur, waarin ook voice-overs met Amerikaanse accenten over de muziek schallen, die rechtstreeks uit een Hollywood actiefilm lijken te komen en de festivalgangers aanspreken als "weekend warriors" en feliciteren met "surviving till the end."

De Nederlanders hebben een woord om festivals als Defqon.1 te omschrijven: kermis. Dat slaat vooral op de overweldigende, onophoudelijke prikkeling van alle zintuigen, die zo kenmerkend is geworden voor deze samenkomsten van vogelvrije ravers, die afreizen om een duurzaamheidstest van ongebreideld hedonisme te doorstaan.

De oldschool verzamelde zich in de Gold Tent, waar hardcore pioniers als Darkraver en Mental Theo in een jaren negentig rave de ene na de andere classic dropten. De mystereuze, gemaskerde Angerfist, een veteraan in de scene en tegenwoordig gezien als de beste hardcore dj ter wereld, had zijn toegewijde fans in de ban op de Black Stage, zelfs toen duizenden in oranje gehulde ravers naar het reusachtige projectiescherm trokken om de Nederlandse WK-overwinning op de Mexicanen te aanschouwen – dansend tot het einde.

Ondertussen trok Black Sun Empire het drum 'n bass publiek met zijn zenuwachtige breaks, terwijl de hardstyle mafia – Technoboy, Tuneboy en Stephanie – onder een enorme neonkwal hun enerverende sets draaiden. Dwalen over Defqon.1, een stoelendans op happy hardcore aanschouwen, tieners zien die robotkostuums van karton bouwen en duizenden Arnold Schwarzenegger lookalikes bekijken, die rond pogoën als 's werelds ernstigste konijnen… het voelt allemaal als een loopy montage uit Sante Sangre – vooral wanneer de hardstyle remixen van Hakuna Matata losbarsten.

Maar in dit moeras van blaffende basdrummen, flikkerende lichten, verpletterde auto's en donkere tenten vol vuilnis-sculpturen en zweterige lichamen onderscheidt Defqon.1 zich van andere festivals in zijn soort dankzij het ongebreidelde enthousiasme van zijn hechte gemeenschap festivalgangers. Ze komen hier niet om een beetje aan te kloten, of zich terug te trekken in knuffelhoekjes, of zelfs niet om te scoren – ze zijn hier puur en alleen omdat ze extreem toegewijd zijn aan de muziek. Een MC uit Australië vertelde me dat hij expres niet over de opbouwen heen praat, omdat hij weet "dat ze hier niet voor mij komen."

Bij zonsondergang op de laatste dag, als een alarm de lucht vult en de rest van de podia dicht gaan, trekt het publiek plichtsgetrouw naar de main. Ze zijn hier voor de eindshow, een vijftien minuten durende vuurwerkshow die zelfs Disneyland zou doen sidderen. Maar eerst gooien ze nog hun handen in de lucht en schreeuwen de lyrics van hardstyles roemruchtste anthem – Showteks "Fuck the System." De strijdkreet klinkt eensgezind uit tienduizenden kelen: "Fuck regular life, fuck a 9 tot 5 job, I just wanna do what I like to do, I live for hardstyle baby!"

-- Lees ook:
DJ Faro ging van Innercity naar het Christendom
Pet Duo: Rode rozen, Boeddha en alles verzengende techno
Laidback Luke is de mainstream ingezogen --
Volg Michelle Lhooq op Twitter - @MichelleLhooq
Volg THUMP op Twitter en Facebook.