In gesprek met olympisch freestyleskiër David Wise

Elke keer dat je je tv aanzet, zie je wel een voetballer die chips verkoopt of een rolletje speelt in een film.

In sommige sporten wordt het zelfs aangemoedigd om beroemd te zijn. Bijvoorbeeld in de bokswereld, waar twee grootheden dagelijks zorgen voor voorpaginanieuws. Niemand is geïnteresseerd in doodgewone sporters die vooral zichzelf blijven en ook nog eens vriendelijk zijn tegen hun concurrenten. Iedereen wil een verhitte persconferentie zien. Iedereen wil een persconferentie zien waarbij Nate Diaz plastic flesjes gooit op Conor McGregor. Toch is het zeldzaam dat een atleet van een onbekende sport dezelfde soort aandacht krijgt. Als het dan toch gebeurt dat een lokale cultheld uitgroeit tot een nationale bekendheid, kan dat onverwachte taferelen opleveren. David Wise weet hier alles van. De freestyleskiër won als 23-jarige goud op de Olympische Winterspelen van 2014 in Sochi. Hij had al bijna alles gewonnen wat er te winnen valt, maar door de Olympische titel werd hij een bekendheid in Amerika. Zijn bekendheid was ook deels te danken aan zijn optreden in The Ellen DeGeneres Show, waar hij werd verrast door zijn vrouw en kind.

VICE Sports zocht David op in Italië, waar hij in een sprookjesachtige omgeving samen met ‘s werelds beste snowboarders en skiërs uitvecht wie het Nine Royals-toernooi op zijn naam mag schrijven. Wij spraken hem over gouden medailles, familie en zijn televisieoptreden. VICE Sports: Hoe gaat het op het toernooi tot nu toe ?
David Wise: Het is leuker dan ik dacht. Ik heb altijd gedacht dat ik dit toernooi maar niks zou vinden. Maar er zijn veel verschillende disciplines en sprongen, dus je brengt veel tijd in de lucht door. Alle soorten freestylers hebben dus gelijke kansen hier.

Hoe ben je begonnen met skiën ?
Ik was pas drie, maar skiën werd er bij onze familie met de paplepel ingegoten. Mijn zus zat ook op skiën en wij begonnen op jonge leeftijd ook al wedstrijden te rijden. Eigenlijk vond ik het toen al geweldig om door de lucht te vliegen. Of dan nou op ski’s was of op een trampoline, ik sprong altijd ergens van af.

Dus hoe maakte je de overstap van het alpineskiën naar het freestyleskiën ?
Toen ik elf of twaalf was, mocht ik me van mijn vader aansluiten bij het freestyle-team. Ik begon met mogulskiën, een afdaling over sneeuwhobbels. Bovendien begon ik al snel met freestyle-schansspringen. Jongens als Tanner Hall en Jon Olsson waren mijn voorbeelden. Die deden mee aan wedstrijden voor meerdere disciplines en dat ging ik ook doen. Op mijn negentiende kreeg ik een knieblessure en ik besloot me te focussen op één onderdeel om mijn knie te ontlasten.

Waarom koos je voor de halfpipe

?

De halfpipe is het spectaculairst om te zien. Het is snel, dynamisch, confronterend en duurt niet lang, maar het is wel een gevaarlijk onderdeel. Bij andere onderdelen zit er veel meer tijd tussen de sprongen. Bij de halfpipe is er simpelweg geen tijd om je lijn te veranderen. Je landt en glijdt meteen door naar de volgende sprong. En als je dan klaar bent en alles volgens plan ging, geeft dat het beste gevoel wat er is. Daarom besloot ik me te specialiseren in dit onderdeel. Dat ging goed, want ik won van 2011 tot 2014 eigenlijk alles en overal, drie X-games op een rij met de Olympische titel als hoogtepunt.

Het is nu al even geleden, maar hoe was het om die gouden medaille te winnen ?
Het voelde surrealistisch. Ik was zo gefocust om juist niet te focussen op deze wedstrijd. Hierdoor heb ik mezelf maanden afgevraagd of het echt is gebeurd of dat ik het simpelweg had gedroomd. Dus het was een geweldig moment en ik ben vooral heel blij dat ik nu als ambassadeur van mijn sport kan dienen. Ik probeer mensen te overtuigen om te gaan skiën of het skiën te volgen.

Hoe was het om daarna ineens als bekend persoon door het leven te gaan ?
Het ging allemaal heel snel en het voelde vreemd. Skiërs, en ik ook, denken vaak dat we al behoorlijk beroemd en bekend zijn, maar als je een gouden medaille wint, blijkt dat er nog een heel ander niveau van bekendheid is. Dus het kwam toch als een verrassing voor mij, omdat ik er geen moment over had nagedacht. Ik kwam ineens terecht in de populaire Ellen DeGeneres Show en iedereen wilde wat van me weten. Maar het duurde niet lang, want ik stond maar heel even in grote belangstelling. Mensen vergeten het snel en ik heb geen pers meer bij mijn huis staan. Eigenlijk is dat wel een opluchting.

Maar je hebt dus gezien hoe dat is, en je hebt van die faam geproefd.
Precies. Maar ik werd er niet per se gelukkiger van. En dat is wat ik mensen ook zou willen zeggen. Het moet niet je ambitie te zijn om beroemd te worden, want het is niet zoals je verwacht. Elke beweging die je doet wordt in de gaten gehouden en je gaat je vrijheid missen. De vrijheid die je had toen je niet beroemd was.

Even een stap terug. Hoe is het om vrienden te zijn en te concurreren met de mensen waar je vroeger tegenop zag

?

Dat is echt iets wat ik iedereen zou gunnen. Om je helden te ontmoeten en ze te leren kennen. Hoe bekend je voorbeeld ook is en hoe je erg je tegen diegene opkijkt, je helden zijn ook gewoon mensen. C.R. Johnson, ook één van mijn helden, was de eerste prof die ik heb leren kennen. En hij is een ontzettend relaxte gozer. Hij voelde zich niet te goed om met mij om te gaan en dat was heel belangrijk voor mij, omdat hij zo’n legende is. Ik heb van hem afgekeken hoe je om moet gaan met fans en jonge sporters die tegen je opkijken.

—

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.