Foto’s van vrouwen die het niet makkelijk hebben in het leven

Marie Hald is een Deense fotojournalist die met een hele eigen stijl vrouwen fotografeert. De 29-jarige prijswinnende fotograaf kan heel dicht bij vrouwen komen waar veel mensen over praten, maar die weinigen echt begrijpen. Denk aan prostituees, transgenders of vrouwen met een eetstoornis.

"Ik heb mezelf nooit gezien als vrouwenfotograaf. Ik ben zelf vrouw en fotograaf, maar ik ben me er pas sinds een tijdje bewust van dat mijn werk vooral over vrouwen gaat. De curator van mijn tentoonstelling over meisjes met anorexia merkte dat op. Ik focus me niet bewust op vrouwen, maar ik voel me wel aangetrokken tot hun verhalen, omdat ik me ertoe kan verhouden," zegt Marie.

"Mijn foto's gaan altijd over iets wat me aan het hart gaat. Ik ben erachter gekomen dat ik de neiging heb om vrouwen te fotograferen die hun verhaal willen vertellen om een verschil te maken. Ze vechten tegen vooroordelen, vragen aandacht voor iets of willen mensen in beweging brengen."

Voor dit artikel spitte Marie Hald door haar eigen archief en selecteerde een aantal van haar favoriete foto's. Ze legt uit waarom ze denkt dat de verhalen van deze vrouwen het waard zijn om verteld te worden, en hoe het was om ze te fotograferen.

Bonnie is een 39-jarige moeder van drie kinderen, en tevens sekswerker. Ik begon Bonnie te fotograferen tijdens mijn laatste semester op de Deense School voor Media en Journalistiek. Bonnie droomde er altijd over om haar verhaal te vertellen en aan mensen te laten zien dat ze meer is dan "alleen maar een hoer". Ze is in de eerste plaats een mens, en boven alles een moeder die alles voor haar kinderen zou doen.

Ik werkte twee jaar aan dit project, en die jaren vielen samen met een turbulente fase in mijn eigen leven. Goede verhalen kosten tijd om te vertellen. Ik werd bijna een lid van Bonnies familie, en logeerde vaak bij ze thuis zodat ik Bonnie de volgende dag naar haar werk kon vergezellen. Ik kende Bonnie al meer dan een jaar toen deze foto werd gemaakt. We waren er allebei zo aan gewend geraakt dat ik dicht bij haar was, en ineens had ik de moed om echt vlakbij te komen. Volgens mij heb ik zelfs de voet van die man geschampt.

Ik krijg vaak de vraag hoe ik mensen zo ver krijg om zich door mij te laten fotograferen. Het komt omdat ze me echt vertrouwen, en dat betekent veel voor me.

Bonnie ruimt op tussen de bezoekjes van klanten door. Vaak was het de hele dag een komen en gaan van mannen, en dat was best moeilijk om te zien. Ik hielp haar een beetje, opende de deur en serveerde cola en biertjes. Het huis was altijd spik en span en het rook naar schone was.

Ik denk dat wij, vrouwen, altijd naar perfectie streven. Dat zie ik bij vrouwelijke kennissen, bij vriendinnen, en bij mezelf. Veel mensen vertellen me dat dat soort stress er gewoon bij hoort als je in de twintig bent. Je doolt rond, op zoek naar welk pad het beste bij je past. Maar als ik om me heen kijk, heb ik het gevoel dat er wel wat veranderd is. Steeds meer vriendinnen van me hebben zenuwinzinkingen. Ze stoppen met studeren, slikken antidepressiva of zijn in therapie. Wat ons klein houdt is dat we denken dat de wereld van ons verlangt dat we in elke situatie de perfecte keuze maken.

Vrouwen van mijn generatie zijn constant bezig om hun zelfhaat te overwinnen, die ons wordt opgelegd door maatschappelijke verwachtingen. Je moet er goed uitzien, dealen met je eigen problemen en die van anderen, en ook nog eens 'speciaal' zijn. We moeten dun zijn, slim, mooi, de perfecte vriendin voor je vriendje en je sociale leven managen. Ik heb gepraat met vriendinnen en andere meiden van mijn generatie over wat er gebeurt als het allemaal te veel wordt, en ze gefotografeerd.

Therese, 24

"We leven in een tijd waarin je jezelf als vrouw constant moet bewijzen. Je wordt beoordeeld op de dingen die je doet, niet op je karakter en wie je bent. In onze op resultaat gerichte cultuur beoordeel je jezelf op wat je bereikt hebt."

"Dat cliché over dat je gewoon moet doen wat je wil doen, dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Ik weet niet waar ik blij van word, en ik weet niet wat ik wil. Sommige dagen is alles donker en chaotisch, het leven voelt dan triviaal en zinloos. Meestal loop ik rond met een leeg gevoel. Ik ben mentaal niet aanwezig. Alles is gewoon te overweldigend."

Anna Kathrine, 21

"Voor ik met mijn bedrijf begon, Body Fitness, was ik totaal niet gelukkig met mijn lichaam. Ik heb al sinds mijn puberteit heel weinig zelfvertrouwen, omdat ik mijn lijf niet mooi vond. Veel van mijn vriendinnen hadden die typische dunne, elegante lichamen, en ze klaagden altijd dat ze te dik waren. Dan dacht ik: als jullie te dik zijn, wat ben ik dan? Alles veranderde toen ik zelf de controle nam over mijn lichaam."

Jonge vrouwen en hun relatie tot hun eigen lichamen is een onderwerp waar ik voortdurend aan denk. Ik probeer me voor te stellen hoe ik me gevoeld zou hebben als ik in deze huidige tijd was opgegroeid, een tijd met nog meer plastic lichamen dan toen ik een tiener was, zo'n tien jaar terug.

Daarom verbleef ik in de zomer van 2015 in het plaatsje Malawa in Polen, in een kliniek voor meiden met anorexia.

Kaia (19) en Karolina (18) werden beste vrienden tijdens hun verblijf in een kliniek met de naam Levensboom, in het zuiden van Polen. Ze hebben respectievelijk twee en drie jaar anorexia, en lagen allebei een tijdje in het ziekenhuis voor ze naar deze privékliniek kwamen.

Bij Levensboom bestaat de dag uit therapiesessies en vijf geplande eetmomenten. Op deze foto delen de meiden een e-sigaret voor ze om tien uur naar bed gaan.

Agatha (17) kijkt uit het raam van het kleine huis waar zestien meiden wonen. Als mensen deze foto zien dan reageren ze meestal met: "Wow, ze lijkt net een model."

Ik heb geprobeerd om een esthetiek te bereiken die een loopje neemt met je waarneming. Op het eerste gezicht zie je een mooi meisje, pas daarna besef je dat ze ziek is. Er is iets interessants aan dat moment van inzicht. Hoe meisjes met serieuze eetstoornissen eruitzien komt heel dicht in de buurt van ons schoonheidsideaal.

Na elk maal moesten de meiden verplicht een uur aan tafel blijven zitten voordat ze weer mochten gaan, om te voorkomen dat ze naar de wc gingen om over te geven. Als ze toch naar de wc moesten, dan moest dat met de deur open. Ook moesten ze dan tot tien tellen, zodat het personeel kon horen dat ze niet aan het kotsen waren.

Deze foto nam ik op een dag, net na het ontbijt. Je ziet Agatha (17) in de tuin zitten. Ze schommelt heen en weer, en ze worstelt met de stem in haar hoofd die zegt dat het verschrikkelijk is dat ze iets heeft gegeten. Veel van deze meiden beschrijven anorexia als een stem die binnen in ze leeft. Ze noemen die stem Ana.

In december vorig jaar ging ik naar Pakistan voor een opdracht. Ik heb daar onder meer de snel groeiende transgendergemeenschap gefotografeerd. In 2016 heeft de Pakistaanse regering een paar wetten ingevoerd die, onder andere, transgenders het recht geven om op hun ID een derde gendercategorie te vermelden. In de praktijk worden ze door de meer conservatieve delen van de bevolking nog steeds niet geaccepteerd.

Wat ik zo bijzonder vond aan Pakistan was dat Pakistanen transgenders zien als een soort heiligen, ondanks het stigma rondom de Pakistaanse transgendergemeenschap. Het is een eeuwenoude Pakistaanse traditie om transgenders in te huren als dansers op bruiloften, bij doopceremonies en voor andere evenementen. Op deze foto zie je acteur Lucky die op weg is naar zo'n optreden.

De 27-jarige Jannat Ali is een van de actiefste leden van 'Khwaja Sira', een grote organisatie in het centrum van Lahore die vecht voor transgenderrechten. Op deze foto zie je twee bewakers die Jannat vergezellen als ze op pad gaat om op te treden bij een muziekshow. Pakistaanse transgenders worden dagelijks lastiggevallen en daarom heeft Khwaja Sira de bewakers ingehuurd, om haar leden te beschermen.