Op dit moment is er een gast ergens in het Engelse stadje Norwich die de grootste xtc-pillen heeft die je ooit hebt gezien. Oké, ze zijn niet echt, maar kunstwerken van steen, van dertig kilo. De sculpturen zijn van Daniel David en worden verkocht in een lokale galerie. Verschillende internationale media pikten zijn kunstwerken op en maakten zich natuurlijk weer helemaal druk om het feit dat hij hier xtc-gebruik mee stimuleert, wat ongeveer net zo logisch is als dat we dankzij de pindakaasvloer van Wim T. Schippers ons een dubbele bypass eten aan boterhammetjes met pindakaas.
Advertentie
Het heeft wel iets magisch om deze joekels van pillen in vol daglicht te zien. Normaal gesproken breek je een pil met je klamme handjes doormidden in de hoek van de club terwijl je vrienden op de uitkijk staan voor beveiligers en hakkel je de gebroken stukjes zo snel mogelijk weg. Nu zie je heel goed de bedrukking die drugsproducenten altijd zo zorgvuldig mogelijk in hun tienduizenden pilletjes ergens in Noord-Brabant persen. Daniel David voorzag zijn loeizware kunstwerken met logo's van onder meer Playboy, Apple en Mitsubishi.
THUMP: Hoelang maak je deze monsterlijke grote xtc-pillen al?
Daniel David: De eerste komt uit begin jaren negentig, toen ik nog steenhouwer in opleiding was. In die tijd waren raves immens populair, iedereen zat aan de pillen. Daarom maakte ik een liefdeshartje! Waarom gebruik je specifiek Portlandsteen?
De spierwitte kleur is perfect om herkenbare pillen te maken. Ik werk al twintig jaar graag met dit soort kalksteen, want het is zacht genoeg om te bewerken. Ook heeft het een onderscheidende kalktextuur, die is ontstaan door samengedrukte stukjes zand en schelp. Miljoenen jaren lang lag dit in ondiepe wateren waar laag na laag calciet overheen is gekomen. In India ontmoette ik steengraveerder Varun die dit proces omschrijft als 'bevroren muziek'. Ik vind het mooi dat zowel tijd als omgeving zijn gevangen in steen. Veel raves werden gehouden in steengroeven aan de zuidkust, dus daar is wel een connectie als je het mij vraagt.Het valt me op dat de meesten van jouw pillenlogo's van bedrijven zijn die in de jaren negentig opkwamen, zoals Apple. De pillen van nu zijn vaak bedrukt met eigenzinnige, kinderlijke designs, zoals een Minion of het Just Eat-logo. Waarom doe jij meer de oudere logo'tjes?
Er werd mij gevraagd om een Spongebob te graveren, wat ik eerlijk gezegd een beetje ongemakkelijk vond. Het voelt niet goed om kinderspeelgoed op die manier te associëren met xtc. De bedrukkingen die ik gebruik, zoals de duif, leggen de link van het verleden naar nu. Ik maak veel verschillende sculpturen van pillen uit de jaren negentig, en de duiven en Mitsubishi's zijn het populairst en meest iconisch. Het gaat niet om het merkje, maar de identiteit. Je kijkt ernaar door een nostalgische lens die de gedeelde herinneringen uitvergroot. Ik kwam erachter dat er in de vroege jaren negentig een pil was met de naam 'gespikkelde duif', een wit tablet met donkere spikkeltjes erin. Dat wordt mijn volgende project. Hiervoor ga ik Hopton Wood-steen gebruiken, een witte kalksoort met donkerbruine stukjes schelp. Toevallig gebruikte beeldhouwer Eric Gill dit materiaal ook in het begin van de twintigste eeuw, maar wel om heel andere dingen te maken! Een aantal media kregen lucht van jouw kunstpillen en spreken natuurlijk weer sensationeel over drugspromotie. Is er nog steeds een taboe op drugskunst denk je?
Het is niet mijn bedoeling om drugs te promoten. Iedereen die dat denkt, mist volledig het punt. Ik wil herinneringen van de dancecultuur uit de jaren negentig juist tastbaar maken door mijn sculpturen. Het was een belangrijke tijd waar ik vaak aan terugdenk – de mensen die ik heb ontmoet, de new age-feestjes, de kraakpanden waar ik woonde. Ik werd beïnvloed door de kunst van de Young British Awards en diep geraakt door de politieke sfeer toentertijd. In mijn werk wil ik die sfeer terug laten komen. Het moet een soort eerbetoon zijn aan de creativiteit en de viering van de beste muziek ooit.Hoe verzend je in godsnaam een pillensculptuur van dertig kilo?
Ik heb er al aardig wat verkocht aan klanten die op andere continenten wonen, vooral uit de Verenigde Staten. Onlangs kreeg ik de opdracht om drie pillen van veertig centimeter te maken van Portlandsteen. De klant wilde een Mitsubishi, liefdesduif en een gepersonaliseerde bedrukking: zijn gezicht op de voorkant! Het verzenden kost net zoveel als de kunstwerken zelf, gelukkig doet de douane er niet moeilijk om. Je hebt ook een halve pil gemaakt, wat is daar het idee achter?
Dat is een grapje. Kan je eerst een halfje nemen en later de rest! Bedankt, Daniel!
Daniel David: De eerste komt uit begin jaren negentig, toen ik nog steenhouwer in opleiding was. In die tijd waren raves immens populair, iedereen zat aan de pillen. Daarom maakte ik een liefdeshartje! Waarom gebruik je specifiek Portlandsteen?
De spierwitte kleur is perfect om herkenbare pillen te maken. Ik werk al twintig jaar graag met dit soort kalksteen, want het is zacht genoeg om te bewerken. Ook heeft het een onderscheidende kalktextuur, die is ontstaan door samengedrukte stukjes zand en schelp. Miljoenen jaren lang lag dit in ondiepe wateren waar laag na laag calciet overheen is gekomen. In India ontmoette ik steengraveerder Varun die dit proces omschrijft als 'bevroren muziek'. Ik vind het mooi dat zowel tijd als omgeving zijn gevangen in steen. Veel raves werden gehouden in steengroeven aan de zuidkust, dus daar is wel een connectie als je het mij vraagt.Het valt me op dat de meesten van jouw pillenlogo's van bedrijven zijn die in de jaren negentig opkwamen, zoals Apple. De pillen van nu zijn vaak bedrukt met eigenzinnige, kinderlijke designs, zoals een Minion of het Just Eat-logo. Waarom doe jij meer de oudere logo'tjes?
Er werd mij gevraagd om een Spongebob te graveren, wat ik eerlijk gezegd een beetje ongemakkelijk vond. Het voelt niet goed om kinderspeelgoed op die manier te associëren met xtc. De bedrukkingen die ik gebruik, zoals de duif, leggen de link van het verleden naar nu. Ik maak veel verschillende sculpturen van pillen uit de jaren negentig, en de duiven en Mitsubishi's zijn het populairst en meest iconisch. Het gaat niet om het merkje, maar de identiteit. Je kijkt ernaar door een nostalgische lens die de gedeelde herinneringen uitvergroot. Ik kwam erachter dat er in de vroege jaren negentig een pil was met de naam 'gespikkelde duif', een wit tablet met donkere spikkeltjes erin. Dat wordt mijn volgende project. Hiervoor ga ik Hopton Wood-steen gebruiken, een witte kalksoort met donkerbruine stukjes schelp. Toevallig gebruikte beeldhouwer Eric Gill dit materiaal ook in het begin van de twintigste eeuw, maar wel om heel andere dingen te maken! Een aantal media kregen lucht van jouw kunstpillen en spreken natuurlijk weer sensationeel over drugspromotie. Is er nog steeds een taboe op drugskunst denk je?
Het is niet mijn bedoeling om drugs te promoten. Iedereen die dat denkt, mist volledig het punt. Ik wil herinneringen van de dancecultuur uit de jaren negentig juist tastbaar maken door mijn sculpturen. Het was een belangrijke tijd waar ik vaak aan terugdenk – de mensen die ik heb ontmoet, de new age-feestjes, de kraakpanden waar ik woonde. Ik werd beïnvloed door de kunst van de Young British Awards en diep geraakt door de politieke sfeer toentertijd. In mijn werk wil ik die sfeer terug laten komen. Het moet een soort eerbetoon zijn aan de creativiteit en de viering van de beste muziek ooit.Hoe verzend je in godsnaam een pillensculptuur van dertig kilo?
Ik heb er al aardig wat verkocht aan klanten die op andere continenten wonen, vooral uit de Verenigde Staten. Onlangs kreeg ik de opdracht om drie pillen van veertig centimeter te maken van Portlandsteen. De klant wilde een Mitsubishi, liefdesduif en een gepersonaliseerde bedrukking: zijn gezicht op de voorkant! Het verzenden kost net zoveel als de kunstwerken zelf, gelukkig doet de douane er niet moeilijk om. Je hebt ook een halve pil gemaakt, wat is daar het idee achter?
Dat is een grapje. Kan je eerst een halfje nemen en later de rest! Bedankt, Daniel!