Hoe het is om feminist te zijn en te werken voor Borgore

De eerste dag dat ik voor Borgore werkte, als digitale marketingmanager voor zijn label Buygore, was de dag dat Buzzfeed een artikel uitbracht waarin ze hem omschreven als 'de meest gehate man in EDM'. Ik kan me herinneren dat ik mijn laptop opstartte en mezelf afvroeg of het aannemen van deze baan niet een verschrikkelijk slecht idee was. Hoe zou ik, een uitgesproken feminist, voor deze gozer moeten werken en 's nachts nog moeten kunnen slapen? Zou ik 'met mijn kont schudden' nu als vaardigheid op mijn cv toe moeten voegen? Ik was al bezig met een ontslagbrief aan zijn management, maar verstuurde 'm niet. Ik zei tegen mezelf dat ik als buitenstaander niets zou kunnen veranderen aan het 'Booty for Borgore'-verhaal, en dat de hele ervaring van deze baan tenminste een goed verhaal zou kunnen opleveren.

Ik was ook nerveus over het feit dat we na weken onderhandelen nog steeds geen contract hadden ondertekend, terwijl ik wel al begon met mijn baan daar. Maar ook dat schoof ik onder de noemer 'doe het voor het verhaal'. En het voordeel: een deel van dat contract ging over geheimhouding, dus als hij de papieren niet zou tekenen zou ik op een dag mijn verhaal wél kunnen opschrijven – en tada, die dag is nu aangebroken.

Ik begon in de muziekbusiness te werken in de metalscene, dezelfde wereld als waar Borgore vandaan komt, dus ik heb ervaring met artiesten die vreselijke en misogyne dingen schreeuwen, maar in het echt enorme schatten zijn. Ze zeggen allemaal hetzelfde: "Dit is mijn creatieve persona en je moet het niet serieus nemen." Dat is allemaal prima misschien, maar hoe moet iemand dat weten? Wiens verantwoordelijkheid is het om dat te communiceren aan het publiek – er zijn immers een hoop mensen die het hartstikke erieus nemen.

De eerste keer dat ik naar een creatieve meeting ging bij Buygore met meneer Borgore zelf, was ik vreselijk bang. Voordat hij zijn huis in de heuvels kocht woonde Asaf Borgor in een bescheiden appartementje in Hollywood met zijn vriendin. Na tien minuten voor de deur ijsberen vond ik eindelijk de ballen om op de deur te kloppen; Sam Vogel alias Jauz deed open en ik zoende hem bijna omdat ik nog nooit zo blij was geweest om hem te zien. Hij vertelde me dat ik mijn schoenen uit moest doen en leidde me naar de huiskamer waar de toen 26-jarige Borgere in neonblauwe sokken achter een keyboard zat terwijl hij een verdrietige en dramatisch sonate speelde. Hij zei een soort van gedag maar het leek alsof hij even helemaal in zijn stuk opging, dus ging ik stil naast Sam op de bank zitten en wachtte ik tot hij klaar was.

Eindelijk stopte Asaf met spelen en keek hij verlegen en met holle ogen naar ons. Hij zei: "Ik denk niet dat dit op het album komt." Deze hele scene was wel het laatste wat ik had verwacht van deze afspraak.

Na die eerste afspraak, die verder prima ging, kon ik niet anders dan toegeven dat hij een hartstikke aardige vent was, alhoewel een tikkeltje ongemakkelijk en best wel lastig om te leren kennen. Ik zocht naar manieren om de toon van zijn merk goed te praten, en kwam vaak terug op een quote uit het Buzzfeed-stuk: "Ik vind toch ook niet dat Sacha Baron Cohen racistisch is, ik denk dat hij gewoon een geintje uithaalt." Onbedoeld gaf deze quote me de sleutel naar hoe ik me tot Borgore kon verhouden; al zijn interviews, teksten en tweets las ik nu met de stem van Borat, en dat maakte alles wat hij deed en zei onschuldig of juist diepzinnig commentaar.

Jaren geleden werkte ik voor het managementbureau van een andere Israëlische act die Infected Mushroom heette, en vergeleken met hen was Borgore een makkie. De band zelf was prima, maar hun Israëlische boekingsagent en beveiliger waren de meest negatieve en oneerbiedige mensen met wie ik ooit te maken heb gehad. Ik had geen idee hoe ik daar mee om moest gaan. Als 23-jarige die superzin had in haar eerste echte baan in de EDM-scene eindigde ik huilend in de wc-hokken nadat ik letterlijk tijdens een show weg werd geduwd door een gozer toen ik probeerde wat cd's gesigneerd te krijgen voor een weggeefactie die de band zou doen. Toen ik hem erop aansprak keek hij letterlijk dwars door me heen. Ik was in shock.

Een vriend uit Israël legde me een paar dagen later uit dat ik me niet rot moest voelen over wat er was gebeurd, omdat het slechts een cultureel dingetje zou zijn. Hij zei dat Israëlische mannen zich soms gedragen als seksistisch hufters, maar dat is alleen om te verbergen dat hun hele leven gedomineerd wordt door bazige Joodse vrouwen en moeders. Ik ontmoette de ouders van Asaf een keer en ze pasten precies bij die beschrijving. Zijn moeder was de meest intimiderende dame waarmee ik ooit in een ruimte ben geweest, en zijn vader was supervriendelijk. Ze leken gelukkig en zijn echt heel trots op hem.

Toen ik er eenmaal achter was dat Borgore geen crackrokende, vrouwenverslindende psychopaat met honderd soa's was, werd ik relaxed en zeker genoeg om mijn eigen agenda erdoorheen te drukken. Toen we #BootiesforBoobies lanceerden had ik het idee dat we iets goeds aan het doen waren. Het idee was om #BootyforBorgore in een filantropische missie te veranderen door één dollar per bil te doneren voor een goed doel tegen borstkanker.

Er was slechts één keer dat ik het gevoel had dat ik tegen mijn feministische principes inging toen ik voor hem werkte, en dat was toen we promotie deden voor Asafs nieuwjaars-gig in New York, die hij samen met met Kirill, echt een van de vreselijkste mensen in EDM-land, deden. Ook al lijken Kirill en Borgore op het eerste gezicht op elkaar, het verschil tussen hen is heel groot. Borgore's merk zegt tegen vrouwen: 'Laat je kont zien, let's party!' Kirills zegt: 'Laat je kont zien, hoer! Je vader houdt niet van je.' Dat is een enorm verschil volgens mij.

Een andere keer die ik niet zal vergeten was toen de vader van een zestienjarig meisje haar en negen van haar vriendinnen meenam naar een Buygore-tour. De vader (#RaveDaddy) had een twitteraccount en volgde Borgore, dus hij wist duidelijk waar hij aan begon, en ik kon het gewoon niet geloven. De show was op een woensdagavond, 240 kilometer van hun woonplaats. Liet #RaveDaddy zijn dochter ook meedoen in de twerkwedstrijd? Ik volgde de drie uur durende roadtrip van hem en zijn dochter die hij en zijn dochter live aan het verslaan waren op Twitter. Ik realiseerde me dat ze waarschijnlijk nooit eerder een grote dj hadden gezien, omdat ze uit een klein stadje kwamen, dus dit was een big deal voor hun allebei.

Ik werd overweldigd door empathie voor zowel de dochter als voor haar vader. Ik sms'te Asaf en vroeg hem om op het podium de man en zijn dochters uit te roepen tot held en hij deed het. Deze momenten waren leuk. Hun meningen zijn het enige wat hem boeit, negatieve tweets over een set of een release was het enige dat hem echt in een slecht humeur kon brengen. Ik heb hem nooit horen schreeuwen tegen iemand. De enige keer dat hij echt heel boos werd was tijdens de #BuygoreMansion Live Twitch poolparty. Het aantal bouncende kontjes op het scherm werd zo groot dat de feed eruit werd getrokken. Asaf was woedend en iedereen was al dronken, en hij schoot uit z'n slof. Hij rende rond als een gek en hij gooide zijn telefoon naar me en schreeuwde: "Zeg op Twitter dat #BuyGoreMansion het internet heeft gebroken!"

Meer dingen over de echte Asaf: hij praat niet slecht over iemand, zelfs niet als hij wordt uitgedaagd. Hij bedriegt zijn vriendin niet, wat bijzonder is voor iemand met zijn beroep. Hij maakt zijn muziek allemaal zelf. Hij gebruikt geen coke en hij rookt bijna geen wiet. Ik heb hem nog nooit naar een vrouw horen refereren als hoer of slet – ik hoor veel mannelijke artiesten die deze woorden wel regelmatig gebruiken. Dus de vraag is wat erger is: een gast die shockeert met mysogene publieke acties maar een gentleman is tussen de lakens, of iemand met een brandschoon imago maar die vrouwen behandelt als poep zodra de camera's uit zijn?

Als Borgore de 'ik maak een grapje'-kaart zou trekken wanneer hij oneerbiedige of veroordelende dingen zou zeggen over vrouwen in het echt, zou dit een heel ander artikel zijn geworden. Hij is gewoon niet zo. Om de vraag te beantwoorden hoe je weet of iemand als Borgore slechts satirisch is: dat weet ik echt niet. Je kan hem gewoon geloven, of mij, of gewoond de tering krijgen denk ik.

Ik laat jullie achter met wat existentiële bootytalk: als elk meisje in de hele wereld een foto van haar kont zou tweeten, zouden we dan allemaal sletten zijn, of juist niemand? Als ik het oké vind dat Miley ons vertelt dat we onze tieten moeten laten zien (#FreeTheNipple), hoe kan ik het dan niet oké vinden dat Borgore ons vertelt dat we onze kont moeten laten zien? Fuck it, ik ga er voor.

Bekijk meer van Molly Hankins' kont op Twitter