Daft Punk: twee robots worden geboren

Daft Punk werden robots op 9 september, 1999.

De datum – 9-9-99 – is erg belangrijk volgens Thomas Bangalter, omdat dit de dag was dat de vrij onbekende '9999 bug' de hardware van het Franse duo corrumpeerde. "We waren een track aan het maken en toen onze sampler crashte en explodeerde en er kwamen allemaal vonken vanaf," legt hij uit. "We waren best wel gewond dus moesten een beetje geopereerd worden en zodoende werden we robots."

Het 9999 virus, de voorloper van de Millennium bug, wiste gemakshalve de gehele track waaraan ze werkten, het tweetal dwingend als robots verder te gaan. "Alles was weg, we moesten helemaal opnieuw beginnen," aldus Bangalter. "We houden ons niet bezig met de tijd als we muziek maken."

Bangalter vertelde me dit op de avond van 24 november, 2000. We zaten ergens in Hollywood Hills, in de huiskamer van een aantrekkelijke woning, mogelijk uit het midden van de vorige eeuw. Vanaf het terras keek je op het huis en de tuinen van een beroemde actrice wier naam me nu ontschiet. Een zwembad lag aan het terras, in de schaduw van een avocado boom.

Daft Punk huurde het terwijl ze de promotionele campagne voor hun tweede album Discovery aan het uitdenken waren, waarvoor zichzelf als robot presenteerden. Ze hadden hun hele Daft crew mee uit Parijs – inclusief Cedric Hervet, manager Pedro 'Busy P' Winter en Gildas Loaec, die het Kitsuné label runt – en hun spullen lagen verspreid door het hele huis. Philippe Zdar van Cassius was ook in het land en kwam af en toe binnen stormen tijdens het ochtendjoggen. Ik denk dat het huis gevonden was door de moeder van Miki Berenji, de zanger van nineties indie band Lush. Destijds was haar moeder, Yasuko Nagazumi, een soort van producer en agent in Hollywood, iemand die veel voor elkaar kreeg in ieder geval. Als actrice had ze een kort rolletje in You Only Live Twice.

Ik had het geluk gehad om naar LA te zijn gezonden door Face Magazine, om het allereerste stuk te schrijven over Daft Punk's comeback Discovery. Hun debuut Homework uit 1997 had grote invloed gehad op de popmuziek, en de wereld smachtte naar een opvolger. In de dagen voor de inhaligheid van internet konden bands zich makkelijk verstoppen. De robots zouden onthuld worden in de Face cover story van enkele pagina's, gefotografeerd worden terwijl ze menselijke dingen deden als het drinken van cocktails, het bezoeken van een gitaarwinkel en het hangen in een parenclub. Luis Sanchis was de fotograaf. In een van de opnamestudio's schoot hij de robots zittend aan een piano, en deze foto sierde de binnenkant van Discovery. De omslagtekst op de cover van Face was het fantastische 'Encore Un Fois' – Daft Punk had net hun eerste nummer 1 hit gescoord met One More Time.

Virgin Records vloog de persagent en mij met Virgin Atlantic. Ik werd in het Chateau Marmont hotel gestationeerd voor een paar dagen, maar niet in het hoofdgebouw maar in de bungalows bij het zwembad. Ik kon mijn geluk niet op. Iemand vertelde dat John Belushi was gestorven in een van die bungalows. Sofia Coppola zou later delen van de film Somewhere daar schieten. En ik? Ik schreef wat aan een NME feature over Duitse trance-iconen Jam & Spoon, die ik de week ervoor in Frankfurst had ontmoet. Nadat we de drie restaurants in Frankfurst hadden bezocht, liet Mark Spoon – God hebbe zijn ziel – ons zijn moderne appartement zien. Hij had zijden panterlakens op zijn bed en een paar handboeien aan zijn bedspijlen geklikt. Ik herinner mij dat ik de feature emailde met een computer in het kantoor van de hotelmanager. Dit was in de tijd voor wifi of in-room internet. Ik had zelfs een PC laptop in die tijd. Madness.

Een van de hoofdredenen dat Daft Punk zich in Californië had gestationeerd was omdat de robothelmen en pakken werden gemaakt door Tony Gardner in LA. Hij is een special effect designer die recentelijk nog aan de Jack Black fabel Shallow Hal werkte en die Daft Punk later zou assisteren in hun film uit 2006, Daft Punk Electrorama, en een aantal Human After all promo's. Hoe dan ook, Bangalter en Guy-Manuel de Homem Christo vonden het heerlijk in de LA zonneschijn – en de robots konden het klimaat ook wel waarderen. "Het is beter voor onze bedrading," zei Bangalter. "Fijne olie en goed onderhoud." In het regenachtige Parijs roesten robots toch alleen maar.

Het idee voor de feature was dat Sanchis later een serie robotfoto's zou plaatsen, die ieder van de veertien tracks van het Discovery album zouden vertegenwoordigen. For Aerodynamic zouden ze in de gitaarwinkel staan, en voor Short Circuit zouden ze dronken en ineengezakt in een steegje liggen. Ik weet niet zeker of we alle veertien foto's uiteindelijk hebben geplaatst omdat ze allemaal nogal tijdrovend waren. We reisden van locatie naar locatie in een kolossale camper. Er was een plan om alle veertien tracks als losse singles te releasen een voor een in de volgorde van het album. Ze hebben er geloof ik vijf of zes gehaald.

Ik kreeg een cd kopie van Discovery in LA en luisterde ernaar als ik me kon voorbereiden voor het interview, dat eigenlijk meer een collaboratie werd tussen Daft Punk en The Face – het eerste deel van Discovery's tot in de perfectie uitgevoerde media campagne. Net als nu wilden Daft Punk het liefst zoveel mogelijk als ze konden in eigen handen houden. Na de alles verzegende house en funk van Homework klonk de warmte en de breedte van Discovery als het werk van een andere act, op dezelfde manier waarop Random Access Memories, dat uitkwam na de vrij eendimensionale langspelers Human After All en Tron, imponeerde met zijn schaal van ambitie. Ik hou nog steeds van Discovery, vooral van het Moroder-achtige drieluik Voyager, Veridis Quo en Short Circuit.

Het interview besloeg een hoop onderwerpen, maar voornamelijk de robots, de muziek en het concept achter Discovery. Zoals gewoonlijk voerde Bangalter vooral het woord, zelfs met een track tot track uitleg van het album vanuit robot-perspectief. De intentie was om met het artikel de mystiek rondom Daft Punk aan te wakkeren en het enthousiasme van hun terugkeer met een fantasieverhaal te versterken. Als je je de late jaren negentig nog kan herinneren: we hadden Daft Punk het laatst gezien in de video's voor Burning en Around the World en in de twee jaar tussen toen en Discovery waren ze plotseling in robots veranderd. Zoals je kunt lezen in deze transcriptie van het interview, legt Bangalter (destijds 25 jaar oud) zijn idee achter Daft Punk veel welbespraakter uit dan mogelijk was voor mij in het tijdschrift. Fantasie is altijd de essentie van Daft Punk geweest, en Discovery was het album dat de ware kracht van hun verbeelding voor het eerst openbaarde.  Lees hieronder de volle transscptie van het interview van Piers Martin met Daft Punk.