‘Fast & Furious’ is eigenlijk de enige goede Hollywood-franchise

Dit is ongeveer de premisse: een stel straatracers staat tegenover groepen criminelen. Ze vechten hun ruzies uit op de weg – en ook in de lucht trouwens, en op desolate poolvlaktes – en daar doen ze tot nu toe negen films en een spin-off over. Het verhaal komt met elke film steeds verder los te staan van de realiteit. Het is één grote joyride van breedgeschouderde mannen in krappe hemdjes die gewaagde dingen doen in hun net zulke gewaagde en vooral luidruchtige auto’s. Het is eigenlijk precies wat je van een blockbuster op het witte doek verwacht.

Het begon in 2001 als verhaal tussen rivaliserende bendes en zwart geld, maar groeide al snel uit tot wereld waarin veel op het spel staat, moorden worden gepleegd en Vin Diesel en Paul Walker met een auto ter waarde van miljoenen euro’s uit het raam van een wolkenkrabber in Abu Dhabi kunnen rijden – en vervolgens ook gewoon de wolkenkrabber aan de overkant bereiken.

Mocht je zijn afgeknapt op het feit dat de leden van Vins team tegenwoordig worden ingezet om in Rusland een nucleaire onderzeeër uit te schakelen, puur en alleen op basis van het idee dat ze in staat zijn om een Mazda op te pimpen, dan heb je de films waarschijnlijk niet helemaal goed begrepen. Fast & Furious gaat namelijk over familie. In de kern is het een universeel verhaal over verschillende mensen met uiteenlopende achtergronden, die door drie dingen worden samengebracht: de drang om maniakaal hard te scheuren, onderlinge loyaliteit en het voornemen om het ook weer niet ál te bont te maken, aangezien ze samenwerken met de autoriteiten, zolang die tenminste Amerikaans zijn.

Een van de dingen waar ik me het meest op verheug als alles weer een beetje normaal wordt, is om voor een scherm te zitten dat breder is dan mijn eigen huis, terwijl mijn hele lichaam meetrilt bij elke keer dat iemand met piepende banden door de bocht komt vliegen. Voor mij deze zomer geen coronahobby’s meer – festivals hoeven eigenlijk ook niet. Doe mij maar iets dat er echt toe doet. Mannen zonder nek die flesjes Corona aan hun lip zetten, vrouwen in jurken die in een vuistgevecht verzeild raken en de bastonen van duizenden botsingen die urenlang nagalmen. Doe mij maar Fast & Furious 9.

Ik heb er ook wel wat redenen voor:

Als ik denk aan het concept ‘vader’, dan krijg ik meteen de stem van Vin Diesel in mijn hoofd. Een stem die zo diep is dat je erin kunt zwemmen, en zo robuust dat het lijkt alsof-ie in de aarde is geworteld. Het maakt niet echt uit wat hij zegt, want achteraf denkt iedereen hoe dan ook: wow, daar heeft hij wel een punt!

Deze man doet alles zo zelfverzekerd – of hij nou als Dominic Toretto een helikopter beschiet, lekker ‘creatief’ doet op Instagram of tijdens de pandemie niet één maar twee tropical house-platen uitbrengt. Het is vrijwel onmogelijk om je treurig te voelen als Vin Diesel in de buurt is, want hij is zowel het prototype man als een moeder die haar Facebook volgooit met inspirerende quotes. Ik schat in dat zo’n 35 procent van het succes van de films gedragen wordt door de stem van Vin Diesel.

Michelle Rodriguez speelt de vriendin van het personage van Vin Diesel, maar eigenlijk ook niet veel meer dan dat, dacht ze toen ze het script voor het eerst las. Er waren alleen maar mannelijke schrijvers bij betrokken geweest, waardoor de vrouwelijke personages de diepgang hadden van een pierenbadje. Totdat Rodriguez daar een stokje voor stak. “Ze ging van een trophy girlfriend naar een echt gelaagd personage,” zei castlid Jordana Brewster tegen IndieWire. Een echt gelaagd personage dat ook nog eens uitmuntend mensen met hun hoofd tegen marmeren wanden aan kan beuken.

Dwayne ‘The Rock’ Johnson doet mee sinds Fast Five uit 2011, als veiligheidsagent c.q. bountyhunter Lucas ‘Luke’ Rebecca Hobbs. Eigenlijk was eerst Tommy Lee Jones voor deze rol bedacht, maar dat veranderde toen Vin Diesel op Facebook had gezien dat heel veel mensen hoopten dat hij samen met The Rock in een film te zien zou zijn. (Zie nogmaals het kopje over Vin Diesel: het is echt totaal niet verrassend dat deze man de macht heeft om filmgeschiedenis te schrijven door iets wat hij op Facebook tegenkomt.)

Het was voor The Rock een van zijn eerste grote rollen nadat hij de overstap maakte van de worstelring naar het grote scherm. Hij maakte van de gelegenheid gebruik om nog groter te worden dan hij al was, zodat hij er een beetje geloofwaardig uit zou zien naast de andere – eveneens gigantische – hoofdrolspelers. Toen The Fate of the Furious (2017) uitkwam was hij sterk genoeg om een bewegende torpedo met zijn blote handen te stoppen en naar een ijstruck te gooien.

Ondanks dat de franchise volledig om auto’s draait, alsof ze een personage op zich zijn, hoef je helemaal niks over auto’s te weten om de films te begrijpen. Behalve dan dat ze heel veel geluid maken en daarna vrijwel altijd exploderen.

Als je een film van Fast & Furious kijkt terwijl je je ogen dicht houdt, hoor je alleen maar “MRRRRRR”, “VRRRRRRR” en af en toe misschien “O shit!” of “Yeah boy!” Dat komt doordat er vooral op een non-verbale manier gecommuniceerd wordt.

Als personages ruzie hebben, spugen ze naar elkaars voeten op de grond. ‘Ja zeggen’ is een beetje in de rondte staren en in willekeurige richting knikken. Alle seksscènes houden een beetje het midden tussen porno uit het tijdperk van videobanden en ballet. De dialogen die je wel hoort zijn vooral stoere praatjes of wijze levenslessen in de trant van: “Het gaat er niet om hoe je eruitziet als je naast de auto staat, maar hoe je de auto bestuurt.”

De eerste vier films ademen in alles de jaren nul uit, maar als je ze nu terug zou kijken, valt ook op dat veel van de muziek of kleding ofwel is teruggekeerd of überhaupt nooit weg is geweest. Denk aan overalls, glimmende roze broeken (en Devon Aoki in het bijzonder, die Suki speelt en het stijlicoon is van de hele reeks), kettingen met kruisjes en veel Pitbull en nu-metal op de achtergrond.

Natuurlijk zie je ook weleens stonewashed broeken voorbijkomen, maar over het algemeen is de reeks behoorlijk tijdloos. En dat is voor een groot deel te danken aan het feit dat het een van de weinige Hollywood-blockbusters is die op een natuurlijke manier divers is: de films zijn geïnspireerd op de echte straatraces van Los Angeles en dus ook op de cultuur, geluiden en stijlen die daarbij horen. Na een verloop van tijd komen er helaas wel meer jeans en sheux bij kijken, maar toch: vibes.

Is er ooit een auteur in de filmwereld geweest die zo weinig credits heeft gekregen dan de persoon die verantwoordelijk is voor de titels van alle Fast & Furious-films? Geen enkele andere reeks heeft zo’n verzameling titels die tegelijkertijd heel inconsistent én esthetisch bevredigend zijn. Er worden minstens vijf stijlen tegelijk gehanteerd, en ze zouden geen van alle half zo goed zijn als ze ergens anders op zouden slaan. Om dat te demonstreren zou je het even bij andere filmreeksen moeten proberen. Harry Potter, 2 Harry 2 Potter, Harry Potter 3: Tokyo Drift, Harry & Potter, HP9.

Het is alsof je een cowboyhoed draagt of in de karaoketent een nummer van Oasis zingt: er komt nogal wat bij kijken als je ermee weg wilt komen.

Als er één ding is dat de aantrekkingskracht van de films het beste illustreert, dan zijn het toch echt de cameo’s. De films bevinden zich in het midden van een venndiagram waarin je rappers, vechtsporters en Oscar-winnaars tegen kunt komen. De afgelopen twintig jaar heeft iedereen van Ja Rule tot Helen Mirren een rol vertolkt, en zeg nou zelf: in welke andere filmreeks zul je ooit een iconische 75-jarige actrice zien die met een soepele J-bocht door de straten van Londen scheurt?

Dit artikel verscheen oorspronkelijk bij VICE UK.

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.