Ik probeerde bluetooth-sekstoys uit om mijn relatie te redden

Normaal gesproken hebben mijn vriendin Fiona en ik best een avontuurlijk seksleven. We zijn allebei biseksueel, niet monogaam en ook niet vies van een seksclubje hier en daar – al hebben we verder nooit zoveel met sexting, nudes sturen of technologisch geavanceerde seksspeeltjes gehad. Sinds de lockdown is dat laatste echter een beetje veranderd. We wonen niet samen, dus moeten we creatief zijn.

We besloten om twee zeer technologisch geavanceerde seksspeeltjes te kopen, om erachter te komen of deze ons door deze penibele tijd heen konden loodsen. Zelf gebruikte ik de Kiiroo Onyx+ Smart Male Masturbator, Fiona de OhMiBod Fuse.

Beide apparaten kunnen via bluetooth worden verbonden met een app, die ze vervolgens weer aan elkaar koppelt. Je kunt ze op drie manieren gebruiken: handmatig, voor als je alleen bent; automatisch, waarbij je het ding kunt synchroniseren met porno; en de interactieve variant, waarbij de speeltjes op afstand met elkaar in contact staan. Wij waren het meest geïnteresseerd in optie 3. Wanneer het ene apparaat wordt aangeraakt, is dat bij het andere apparaat direct te voelen. Deze “cyberdildonische seksspeeltjes” stellen gebruikers in staat om “seksuele sensaties via het internet te delen”. Zo ging dat ongeveer.

DAG EEN: Vandaag is de dag – de Male Masturbator is binnen. Maar ik kan nog niet meteen aan de slag.

Twee tutorials, een gebruikershandleiding, een verwarrende app, twintig whatsappjes, twee telefoontjes, vier uur aan oplaadtijd en wat geklooi met de onderdelen later, ben ik nog geen stap dichterbij gekomen. Wat een zaaddodend gedoe. Tegen de tijd dat ik mijn lul in de Onyx+ kan steken ben ik kwaad. En om het allemaal nog erger te maken: toen het ons eindelijk gelukt was om die twee ondingen met elkaar te verbinden en we daadwerkelijk elkaar wat op probeerden te geilen, viel de verbinding om de haverklap uit. Telkens als we er net een beetje in kwamen, werden we weer abrupt onderbroken.

Ik ging ervan uit dat de enorme lompheid, gebrek aan spontaniteit en het algehele gedoe een resultaat zou opleveren dat neer zou komen op een redelijke pijpbeurt, of op z’n minst zou zijn alsof je wordt afgetrokken op middelbareschoolniveau. Maar niets was minder waar. Begrijp me niet verkeerd: het was op zich best chill om wat heen en weer te switchen tussen de verschillende standen, van de laagste intensiteit (waarbij het voelt alsof er een vinger over je schacht wrijft) tot de ‘stormstand’ (alsof je met je linkerhand aftrekt terwijl je rechtshandig bent, en dat is best oké maar werkt eigenlijk niet écht).

Al met al voelde ik tien keer zo weinig als wanneer ik het gewoon zelf zou doen, en het kwam niet eens in de buurt van wanneer iemand anders me zou aanraken. Het zou hooguit iets kunnen zijn als je van edging houdt, maar dan kun je net zo goed helemaal niks doen. Ik kreeg er in ieder geval een slappe van. En de hoeveelheid glijmiddel die je volgens de instructies moet gebruiken vond ik ook nogal afleidend – denk ongeveer aan wat je nodig hebt voor anaal, en dan nog iets meer. In mijn hoofd was ik allang de vloer aan het dweilen.

Zodra ik het apparaat aan de kant had gelegd, was het veel makkelijker om opgewonden te raken door gewoon met WhatsApp te videobellen met Fiona terwijl ze zichzelf betaste. Een ander probleem was het geluid – het is erg luid, al helemaal als je het op de hoogste stand zet, wat ongeveer klinkt alsof je honderd pagina’s afdrukt met een kantoorprinter. Geil!

DAG VIJF: Omdat we veel belang hechten aan journalistieke integriteit, besloten we het een paar dagen later nog een tweede kans te geven. Opnieuw weigerden de apparaten met elkaar verbonden te raken en kon ik mijn pik niet stijf houden. Maar ik vond het wel prima – ik keek gewoon via de videobeelden hoe Fiona met haar speeltje bezig was. Maar precies toen ze op het punt stond om klaar te komen – haar lichaam begon zich al aan te spannen – viel het ding uit.

De Onyx+ heeft de verwachtingen niet waar kunnen maken. En al kwam je er wel van klaar, dan is het nog al het glijmiddel niet waard, en de moeite die je moet doen om de boel na elke keer weer op te ruimen. Het is een grote investering waar je erg weinig voor terugkrijgt.

DAG EEN: Ik had er wel zin in, al had ik geen idee wat ik allemaal moest doen om ervoor te zorgen dat het zou werken. Ik keek wat tutorials op internet, maar daar werd ik niet veel wijzer van. We belden wat heen en weer om te controleren of we allebei hadden gedaan wat nodig was om de apparaatjes aan elkaar te verbinden. Het proces bestaat uit zoveel stappen dat Simon er geloof ik al geen zin meer in had.

We gingen videochatten en ik liet hem de OhMiBod Fuse zien – die er vooral uitzag als een ergonomische vibrator – en vertelde hem hoe het zou moeten werken. Hij liet die van hem zien, die vooral wat weghad van een draagbare speaker. Je genitaliën in een elektrisch apparaat stoppen klinkt niet per se heel heet, maar dat kun je ook zeggen over gespankt worden met een bamboestok, en ik kan het weten. Dus ik stond erin met een open blik. Maar toen had ik het geluid nog niet gehoord. Op de website staat dat je de Onyx+ geruisloos kunt gebruiken, maar het klonk eerder als een stel ruitenwissers die erg tekeergaan.

Hier werden we niet geil van. Ik begon mijn eigen apparaat maar wat te aaien en hoorde het gillende gezoem van zijn speaker/fleshlight. Het werkte – door mijn strelingen begon de fleshlight te trillen! Ik aaide het nog een keer, maar nu wat harder. Niks. Misschien toch wat zachter? Nee, nog steeds niet. De verbinding was verbroken. Na een paar vergeefse pogingen gaven we het op.

Ik stelde voor om afzonderlijk met de apparaten te spelen terwijl we videobellen, maar de fleshlight was zo luidruchtig en zaaddodend dat we elkaar nauwelijks konden verstaan. Dus uiteindelijk hielden we het alleen op die van mij, wat dirty talk en een ouderwets potje rukken.

DAG VIJF: Poging twee. De speeltjes raakten opnieuw niet met elkaar verbonden, en uiteindelijk pakte ik maar gewoon de vibrator terwijl Simon toekeek. Als op zichzelf staand ding was de vibrator best goed. Maar er zijn wel een paar standen die ik niet chill vond. Bij eentje zou je direct een reactie krijgen zodra je het aanraakt, maar er zat nogal wat vertraging in – het begon zo vanuit het niets te trillen dat het erg onsamenhangend en ongemakkelijk voelde. Het was alsof je seks hebt met iemand die er veel te veel zin in heeft maar niet weet hoe hij moet communiceren.

Ik stelde een stand in die ik wél fijn vind en we keken elkaar aan terwijl we elkaar op probeerden te geilen. Ik merkte dat ik bijna klaar ging komen, mijn benen begonnen te trillen. Ik zei Simon dat het niet lang meer zou duren en toen… viel het ding uit. Er had vijf minuten van tevoren geen waarschuwingslampje gebrand, zoals op de doos vermeld staat. Ik was verbijsterd. De batterij bleek inderdaad leeg te zijn. Simon moest lachen.

Seksspeeltjes kunnen nog zo geavanceerd zijn, maar het is natuurlijk iets totaal anders dan echte intimiteit. Ze wegen niet op tegen iemand die over je rug streelt of in je nek hijgt.

Voor ons hadden de apparaatjes het effect dat je precies niet wilt hebben. In plaats van dat het de kloof tussen ons dichtte, voelden we ons alleen maar seksueel gefrustreerder en verder van elkaar verwijderd dan ooit. We gaan de speeltjes niet meer samen gebruiken, al vindt Fiona die van haar wel prima in haar eentje. Maar goed, seks is natuurlijk iets heel subjectiefs, dus misschien dat jij er wel heel lekker op gaat.

Uiteindelijk heeft ons verhaal toch nog een gelukkig einde gekregen. Kort na dit experiment besloten we tijdelijk samen te wonen, zodat we gewoon op een sociaal verantwoorde manier konden neuken. Misschien hadden we deze speeltjes even nodig om die stap te zetten.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk bij VICE UK.