Hoe we verder moeten na de moord op parlementslid Jo Cox

Dit artikel verscheen eerder op VICE UK.

Ik ontmoette Jo Cox voor het eerst zo'n vijf jaar geleden, op de woonboot in Wapping waar ze woonde met haar gezin. Ze had haar zoontje Cuillin op schoot en gaf hem met één hand de fles, terwijl ze met de andere hand hielp om een buurtevenement te organiseren op de Hermitage Docks.

Mijn eerste indruk van haar was er eentje van intense warmte. Ze was grappig, hartstochtelijk, capabel en direct. Ze was klein en tenger, maar liet zich door niets of niemand tegenhouden: een nuchtere Noorderling met een enorm groot hart. Op dat punt had ze al jaren van haar werkende leven gewijd aan proberen de wereld een beetje beter te maken voor de mensen die er de hardste klappen van krijgen.

Toen ik net moeder was geworden, was een succesvolle dag voor mij als ik erin slaagde om mijn kleren goed om aan te trekken en misschien een volledige zin te vormen. Het was gelijk duidelijk dat Jo zoveel meer deed dan dat. Ze was duidelijk iemand wiens vermogen om lief te hebben niet ophield bij haar eigen voordeur, of bij mensen die haar meningen, achtergrond of etniciteit deelden.

De meeste mensen verliezen in de loop van tijd hun jeugdige idealen onder de druk van het volwassen leven en kinderen; ze geven het op en worden stilletjes ouder en dikker ergens op een comfortabele bank. Ik weet nog dat ik onder de indruk was van Jo juist omdat die comfortabele bank nergens te bespeuren was. Ze leek te leven op een manier die bohemien en avontuurlijk was, bescheiden en sober. Ik weet nog dat ze zei hoe geweldig het was om een kind te krijgen in een gemeenschap waarin buren langskwamen om eten te brengen – en hoe diep haar zoontje sliep wanneer hij veilig heen en weer werd gewiegd door de rivier.

Ik was geen goede vriendin van Jo; ik zag haar van tijd tot tijd via onze gemeenschappelijke vriendin Gemma Mortensen, die een ngo had opgericht met haar echtgenoot Brendan Cox. Gemma en twee vrienden van Jo zijn nu het Jo Cox Fund begonnen – op het moment van schrijven heeft het fonds meer dan een miljoen euro opgehaald in donaties aan Jo's favoriete goede doelen.

Voor veel mensen is de balans tussen werk en privé een kille berekening; een kwestie van iets doen dat dragelijk is en de rekeningen betaalt en niet je privéleven en relaties met anderen volledig verneukt. Jo's werk was meer een missie, zoals iedereen die de afgelopen dagen over haar vele prestaties heeft gehoord kan bevestigen. Bovendien had ze een aangeboren goedheid in zich die politici die zichzelf presenteren als authentiek vaak niet hebben. Authenticiteit betekent dat je van binnen hetzelfde bent als aan de buitenkant, en Jo was op allebei die fronten prachtig.

In de afgelopen week heb ik zoveel mensen die ik ken horen praten over hoe triest en eng en gestoord ze de wereld vinden. En hoe ze bang zijn voor de toekomst en niet weten wat ze moeten doen. Als je kijkt naar de gruwelijke hatecrimes van de afgelopen twee weken, of de verachtelijke dingen die worden gespuid in de krochten van het internet, dan is het moeilijk om niet te wanhopen over de staat van de mensheid.

Maar de moord op Jo heeft de aandacht gevestigd op iemand die precies het tegenovergestelde daarvan was. Haar dood is een uitdaging aan iedereen die niet vol haat zit, die huilde omdat we haar niet kunnen missen, die geïnspireerd is door haar voorbeeld. Een berichtje achterlaten in het rouwregister en vijf euro doneren om mensen in Syrië te helpen zijn goede dingen, maar we moeten meer doen. Ik denk dat de reden dat zovelen van ons depressief en angstig zijn, is dat het voelt alsof er een stijgend tij van haat in opkomst is. Alsof er een donkere vloedgolf aankomt, die de wereld zal overspoelen.

Haar dood - en vooral, haar leven - kan ons inspireren om bij elkaar te komen en een nieuwe soort politiek te bedrijven. Iets dat minder kleinzerig, beperkt en partijdig is, en meer vrijgevig. Het heeft mij geïnspireerd om bij mezelf na te gaan: doe ik wat ik doe en leef ik mijn leven zo uit luiheid, ijdelheid of pure gewoonte – of uit liefde? Ik denk dat het minste dat we kunnen doen is samenkomen en een vuist maken voor de liefde, hoe idealistisch dat ook klinkt. Niet alleen binnen onze eigen vier muren, maar ook in de wereld erbuiten.

Morgen, op woensdag 22 juni, zou Jo Cox 42 jaar zijn geworden. Haar vrienden en collega's organiseren gelijktijdige evenementen over de hele wereld. In Londen zullen haar buren van de Hermitage Docks een bootje vol met bloemen en briefjes op de Thames te water laten. Om vier uur wordt er een evenement gehouden op Trafalgar Square, om haar leven en de liefde die daarin centraal stond te vieren. Het thema is #MoreinCommon – een citaat uit haar eerste toespraak voor het parlement, waarin ze stelde dat de dingen die ons verenigen groter zijn dan de dingen die ons verdelen. Ik hoop dat dit het begin is van iets dat net zo bijzonder is als zij was. Ik zal er hoe dan ook bij zijn.

Caroline McGinn is de hoofdredacteur van Time Out London. Meer informatie over de evenementen die morgen worden gehouden in Londen vind je hier. Doneren aan het Jo Cox Fund kan via gofundme.com.