We keken de vijf allerslechtste films ooit gemaakt. Achter elkaar. We zijn nu dood.

Zelfbenoemde filmliefhebbers maken het hun levensmissie om de hele Top 250 van IMDb te bekijken. Maar hoe kun je weten wat goed is als je niet weet wat slecht is? We keken de volgens IMDb slechtst beoordeelde films aller tijden. Omdat we onszelf haten, blijkbaar. En zodat jij het niet meer hoeft te doen.

Ben & Arthur (2002)

IMDb-cijfer: 1,5 (5.061 stemmen)

Synopsis: Victor heeft een coupe soleil en hij haat homo’s: zijn eigen broer Arthur nog het meest. Hij heeft hem al een keer 8.000 dollar geboden als hij stopt met homo zijn, maar dat werkte niet. Ook maakte hij tevergeefs een anti-gay-spray van wijwater en peper. Arthur is het gezeur over zijn geaardheid zat en steekt Victors lievelingskerk én pastoor in brand. Victor schiet daarop Arthurs vriend Ben dood. Als hij een naakte en gillende Arthur onder het kraantje van zijn ligbad probeert te dopen, komt hij erachter dat hij zelf ook homo is. Na een incestueuze versierpoging schieten de broers elkaar dood.

Trailer:

Quote: “Take some lube and shove it up your ass!” (Arthur en Victor beslechten hun ruzie met een dildo.)

Filmervaring: Met de nodige proviand van de LIDL beginnen we om 11.03 uur vol goede moed aan de marathon. Ieder gestrekt op een eigen bank, uitgerust en fit, zetten we nieuwsgierig de eerste film aan op het grote scherm van 1,4 meter. IMDb classificeert Ben & Arthur als thriller en de premisse (religieuze freak bedreigt homostel) klinkt best spannend. De shots, de acteurs en de dialogen zijn echter zo amateuristisch dat ingrijpende gebeurtenissen als moord, homohaat en brandstichting lachwekkend zijn. Bijna voelen we ons daar schuldig over. Acteur/regisseur/producent/scriptschrijver/casting director/componist Sam Mraovich had duidelijk geen stuiver te spenderen aan zijn magnus opus. De shots zijn gemaakt in de keuken van zijn moeder, de achtertuin van een Center Parcs-huisje en een zelfgeknutselde kerk met ramen van papier-maché. En niets mag kapot. Boze Arthur gooit plastic bekertjes tegen de muur, woedende Victor een dvd-box op zijn matras. Melig is een verschrikkelijk woord dat alleen gebruikt wordt door mensen die moppen doormailen, maar we zijn het wel. De bijna anderhalf uur durende sketch vliegt voorbij.

Daniel der Zauberer (2004)
IMDb-cijfer: 1,5 (9.816 stemmen)

Synopsis: Duitse Idols-finalist Daniel Küblböck waagt zich in de openingsscène in een strak turquoise pakje, in een poging om te voguen op Indiase synthesizermuziek. Dat maakt twee kettingrokende emo’s in een drugspand zo jaloers dat ze hem ontvoeren en willen vermoorden. Maar een goede tovenaar, die altijd met een tuba door de sneeuw loopt, beschermt Daniel. Hij geeft hem de magische kracht van aanstekelijke vrolijkheid. Daarmee dwingt Daniel zijn ontvoerders uiteindelijk om mee te gaan in zijn muzikale uitspattingen. De tovenaar onthult aan het einde van de film uit het niets dat hij Daniels moeder bezwangerd heeft tijdens Oktoberfest. Hij lijkt overigens ook op de burgemeester uit Samson en Gert.

Quote: “Wer is der Kakerlake?” (De emo’s zijn op zoek naar Daniel.)

Trailer:

Filmervaring: Het is 12.32 uur en we zijn in een prima stemming. De volgende film wordt geïntroduceerd met de woorden “Je houdt van hem of je haat hem.” We hebben precies drie minuten nodig voordat we eruit zijn welke van de twee het wordt. We snappen meteen waarom Duitse media Idols-finalist Daniel in 2003 verkozen tot meest irritante persoonlijkheid. Hij stuitert hyper door het beeld en onderbreekt het toch al bizarre verhaal constant met ongevraagde muzikale intermezzo’s. In één daarvan rolt hij door de sneeuw terwijl hij zingt iedereen te bespieden vanuit een ballon. Het is verwarrend. Het is eng. Het is Duits. We willen dat het stopt. We moedigen de gothics hardop aan de trekker over te halen, maar de kronkelende travo laat ons tot het einde lijden met zijn ballads. Na afloop voelen we ons vies.

Manos: Hands of Fate (1968)
IMDb-cijfer: 1,5 (22.793 stemmen)

Synopsis: Een gezin verdwaalt op de Amerikaanse prairie en wordt gedwongen te overnachten in het huis van de ‘Master’. Deze Charlie Chaplin-kloon in een gitzwarte Snuggie aanbidt de duistere god Manos. Huisknecht Torgo—een in lompen geklede gek—praat voortdurend over zijn ondode meester. Alarmbellen gaan er niet af bij het gezin. Wanneer de meester ’s nachts ontwaakt moet het gezin het ontgelden. Ook Torgo is de lul, omdat hij stiekem met zijn puspootjes aan de zombie-seksslaven van de Master heeft gezeten. Met een vloek doodt de meester Torgo, die daarna weer even leeft, maar alsnog sterft als hij in het vuur wordt geofferd en explodeert. Het gezin treedt toe tot het ondode huishouden van de meester. Vader wordt de nieuwe Torgo.

Quote: “Hey, Torgo, where's the phone? Yes, Alexander Graham Bell, you know, telephone?” (De vader van het gezin maakt optimaal gebruik van de gastvrijheid van Torgo door hem te behandelen als voetveeg.)

Trailer:

Filmervaring: We verwerken de beelden van Daniel der Zauberer met een kop Strawberry & Cream-thee en vrezen wat nu komt. Dat is nergens voor nodig. Manos is zo saai dat we bijna wegdoezelen. De film duurt 68 minuten, maar voelt als een Police Academy-marathon. Het kleine beetje bloot in de film (een witte vrouwenslip en mannenborsten) doet ons joelen. En dat kan niet gezond zijn. Een afdwalende blik in de IMDb-app redt de film. We lezen dat de acteur die Torgo speelt direct na die rol overleed. Zijn enige nalatenschap is een beroerde vertolking van een kreupele spast, en dat ontroert ons diep. Dat hij niet veel later de grootste continuïteitsfout in de filmgeschiedenis veroorzaakt vergeven we hem dan ook. Sterker nog, we staan op en klappen als we dode Torgo op de achtergrond gewoon weer door het beeld zien sluipen.

Zombie Nation (2004)
IMDb-cijfer:1,5 (5.086 stemmen)

Synopsis: De vijf lelijke zussen van de dames van Sex and the City worden door een psychopathische agent vermoord. Eén prik in de bil met een injectienaald in een vieze loods is genoeg om ze te doden. Omdat een van de vrouwen ‘beschermd’ wordt door een voodoovloek, keren alle vijf dames terug als goed geconserveerde en welbespraakte zombies. Ondertussen zien we flashbacks naar een gesticht waar patiënten op hun blote billen worden geslagen. De zombievrouwen eten de piemel van een trucker en vermoorden de psychopatische agent. Die wordt vervolgens ook een zombie. In de slotscène zijn de vrouwen uit het niets opeens allemaal politieagent.

Trailer: 

Quote: “Is it safe? Is it safe? Is it safe? Is it safe? Childhood memories. Is it safe?” (Een psycholoog probeert de psychopathische agent met één handige vraag te doorgronden. Dat lukt hem niet.)

Filmervaring: 15.17 uur. Nadat we onze slaapogen uitwrijven en een energydrink in onze keel gieten, slaat de schrik ons om het hart. Zombie Nation is gemaakt door Ulli Lommel, dezelfde man achter Daniel der Zauberer. En het is erg. Niet zo erg als dansende Daniel, maar erg. Ulli schotelt ons een voodooritueel voor waarin een slang en een egel in de vagina van één van de hoofdrolspelers verdwijnen. Als daarna ook nog eens de piemel van de trucker wordt opgesmikkeld weten we een ding zeker: de magnetroncurryworst in de koelkast gaat niet meer op vandaag. We schreeuwen van frustratie en onbegrip als op het einde de zombieagent heelhuids uit de zee komt gestrompeld, nadat hij compleet is opgevreten. Waarom Ulli?!

Superbabies: Baby Genuises 2 (2004)
IMDb-cijfer: 1,5 (16.450 stemmen)

Synopsis: Slechterik en nazi Jon Voight wil de hersengolven van alle kinderen ter wereld ontcijferen om erachter te komen hoe baby’s met elkaar praten. Want baby’s zijn, in tegenstelling tot wat iedereen denkt, superslim. Vier peuters steken met behulp van een zesjarige superspion een stokje voor de snode plannen. Reden voor de knechten van Voight om ze in hun kinderdagverblijf op te zoeken. De kinderen verslaan de boeven door in superhelden te veranderen met een magische machine. Nazileider Voight blijkt de broer van de zesjarige superspion en wordt door dezelfde machine in een baby veranderd.

Quote: “This has got to be the most amazing day in history!” (Veel verheffends gebeurt er blijkbaar niet op het kinderdagverblijf.)

Trailer:

Filmervaring: Het is 16.48 uur en de aftakeling heeft nu echt ingezet. We zijn moe en willen naar buiten, waar de wereld logisch en normaal is. Het besef dat we eerst nog anderhalf uur pratende baby’s moeten trotseren komt dan ook hard aan. Uitgeput drukken we samen de playknop in. Met plaatsvervangende schaamte zien we hoe voormalig Oscar-winnaar Jon Voight als marcherend en saluerend nazi-opperhoofd gericht intrapt op babyhoofden. Toch begrijpen we hem wel. De brabbelaars werken zo op de zenuwen dat wij ze ook een genadeschop willen geven. Het gooien met pelpinda’s naar het scherm blijkt geen bevredigend alternatief. Als we zien hoe ‘superheld’ Bounce Boy, wiens kracht stuiteren is, een vliegende cd-rom achtervolgt komt het breekpunt. Moegestreden tegen zo veel onzin zitten we getergd en wanhopig de laatste minuten uit. Daarna vallen we elkaar van opluchting in de armen. Het is voorbij. Het is voorbij.