Vorige week kwam ik op YouTube een 24 minuten durende minidocumentaire tegen met de naam Lift. De docu gaat over mensen die de lift nemen in een Londens flatgebouw en een praatje maken met de maker van de docu, Marc Isaacs. Ik heb een verrassend korte spanningsboog voor een gezonde Hollandse jongen van 27, maar heb hem helemaal afgekeken. En nog een keer. En toen nog een keer. Ik keek hem vier keer achter elkaar. Uiteindelijk kwam ik tot de conclusie dat dit het mooiste was dat ik ooit op YouTube ben tegengekomen. Marc maakte Lift al in 2001, maar ik wilde hem toch spreken en belde hem op. En ik wil ook dat iedereen dit kijkt.Hoi Marc. Bedankt voor het maken van Lift, het is echt heel, heel mooi om naar te kijken.
Graag gedaan, ik ben zelf ook tevreden over het resultaat.Hoe lang heb je in die lift gestaan?
Twee maanden. Ik stond er iedere dag. Soms twee uur, maar meestal de hele dag.Waarom vond je een lift een geschikte setting voor een documentaire?
Ik werkte voordat ik Lift filmde aan een andere film. De set was in een flat en ik moest dus vaak de lift nemen. Toen dacht ik: dit is interessant voor een documentaire. De beperkingen van een lift spraken me aan. Je ziet mensen maximaal twee minuten en de ruimte is heel klein, maar ik wist van te voren nog niet of ik de lift ook zou gaan verlaten of niet. Gaandeweg heb ik besloten dat niet te doen en gewoon de hele tijd in de lift te blijven zitten.
LilyWie is je favoriete persoon uit de docu?
Lily, de drukke, bejaarde Joodse vrouw. In die tijd trokken de meeste Joodse mensen weg uit dat achtergestelde gedeelte van de stad om in de buitenwijken te wonen, maar zij bleef. Ze was daar heel koppig in. En Peter, de Schotse man die iedere avond de deur uitgaat en vrouwen wil versieren, maar dronken alleen thuiskomt.
PeterDie verlegen, verdrietige man is me ook goed bijgebleven.
Ja. John heet hij. Het was aangrijpend om te horen dat hij zijn beide ouders in twee maanden tijd verloren was. Je zag aan zijn ogen dat hij heel verdrietig was.
JohnHad je het idee dat je na een tijdje een rol speelde in het leven van de bewoners? Je zag ze tenslotte iedere dag.
Ja, ik kwam steeds meer over ze te weten. Na een tijdje ging ik me ook aanpassen aan het ritme van de bewoners. Als ik iemand nog wilde spreken zorgde ik dat ik in de lift was als die bewoner van zijn werk kwam, bijvoorbeeld. Ik bedacht dan ter plekke een vraag als "waar heb je vandaag aan gedacht" of "wat is je vroegste herinnering". Vragen die niemand ze ooit had gesteld, zodat ze dingen vertelden ze nog nooit tegen iemand anders hadden verteld.Je hebt Lift gemaakt in 2001. Denk je dat zoiets nu nog steeds gemaakt zou kunnen worden of dat iedereen meteen op zijn telefoon zou kijken zodra ze de lift instappen?
Het probleem is niet zozeer telefoons, maar wel dat heel veel van onze ervaringen gerelateerd zijn aan media. Ik heb het idee dat oudere mensen hierdoor dichter bij het leven staan dan jongeren. Ik vind de meeste jongeren van nu daarom te saai om te filmen. Hun reacties zijn niet authentiek maar komen voort uit dingen als Facebook.Heb je na het filmen nog wel eens contact gehad met bewoners?
Ja. Lily is een aantal jaren geleden overleden. Ik heb haar opgezocht in het ziekenhuis, maar ze kon zich niet meer herinneren dat ze in de documentaire zat, want ze was heel dement. Peter zie ik nog regelmatig als ik langs de flat rijd, die is vlakbij mijn huis. Hij is alcoholist. Soms gaat het goed met hem, soms niet. Hij krijgt professionele hulp.En John, de verdrietige man?
Vorig jaar sprak ik Johns hulpverlener. Die vertelde dat hij een paar maanden nadat de docu klaar was van de flat was gesprongen. Hij was schizofreen.
Advertentie
Graag gedaan, ik ben zelf ook tevreden over het resultaat.Hoe lang heb je in die lift gestaan?
Twee maanden. Ik stond er iedere dag. Soms twee uur, maar meestal de hele dag.Waarom vond je een lift een geschikte setting voor een documentaire?
Ik werkte voordat ik Lift filmde aan een andere film. De set was in een flat en ik moest dus vaak de lift nemen. Toen dacht ik: dit is interessant voor een documentaire. De beperkingen van een lift spraken me aan. Je ziet mensen maximaal twee minuten en de ruimte is heel klein, maar ik wist van te voren nog niet of ik de lift ook zou gaan verlaten of niet. Gaandeweg heb ik besloten dat niet te doen en gewoon de hele tijd in de lift te blijven zitten.
Lily, de drukke, bejaarde Joodse vrouw. In die tijd trokken de meeste Joodse mensen weg uit dat achtergestelde gedeelte van de stad om in de buitenwijken te wonen, maar zij bleef. Ze was daar heel koppig in. En Peter, de Schotse man die iedere avond de deur uitgaat en vrouwen wil versieren, maar dronken alleen thuiskomt.
Ja. John heet hij. Het was aangrijpend om te horen dat hij zijn beide ouders in twee maanden tijd verloren was. Je zag aan zijn ogen dat hij heel verdrietig was.
Ja, ik kwam steeds meer over ze te weten. Na een tijdje ging ik me ook aanpassen aan het ritme van de bewoners. Als ik iemand nog wilde spreken zorgde ik dat ik in de lift was als die bewoner van zijn werk kwam, bijvoorbeeld. Ik bedacht dan ter plekke een vraag als "waar heb je vandaag aan gedacht" of "wat is je vroegste herinnering". Vragen die niemand ze ooit had gesteld, zodat ze dingen vertelden ze nog nooit tegen iemand anders hadden verteld.Je hebt Lift gemaakt in 2001. Denk je dat zoiets nu nog steeds gemaakt zou kunnen worden of dat iedereen meteen op zijn telefoon zou kijken zodra ze de lift instappen?
Het probleem is niet zozeer telefoons, maar wel dat heel veel van onze ervaringen gerelateerd zijn aan media. Ik heb het idee dat oudere mensen hierdoor dichter bij het leven staan dan jongeren. Ik vind de meeste jongeren van nu daarom te saai om te filmen. Hun reacties zijn niet authentiek maar komen voort uit dingen als Facebook.Heb je na het filmen nog wel eens contact gehad met bewoners?
Ja. Lily is een aantal jaren geleden overleden. Ik heb haar opgezocht in het ziekenhuis, maar ze kon zich niet meer herinneren dat ze in de documentaire zat, want ze was heel dement. Peter zie ik nog regelmatig als ik langs de flat rijd, die is vlakbij mijn huis. Hij is alcoholist. Soms gaat het goed met hem, soms niet. Hij krijgt professionele hulp.En John, de verdrietige man?
Vorig jaar sprak ik Johns hulpverlener. Die vertelde dat hij een paar maanden nadat de docu klaar was van de flat was gesprongen. Hij was schizofreen.