SUP-boarden is de trend die de instabiele zomer van 2020 definieert

De zomer van 2020 is een wankele, onzekere zomer. Het is zonnig, de waterspiegel is rimpelloos glad en er staat geen wind, maar overal loert gevaar. Je staat op een malle, smalle opblaassurfplank te balanceren, met één peddel om vooruit te komen. Je bent alleen met je angsten. Alles is onbekend en nieuw, je weet niet hoe het moet, je rotzooit maar wat aan. Je probeert je enigszins te vermaken binnen de gestelde kaders. Zó voelt deze zomer, en zo voelt het om te SUP-boarden. 

Deze vreemde sport is al tijdenlang een (heel langzaam) opkomende hype. De oude Polynesiërs gebruikten een soortgelijke techniek om hun boodschappen te doen, twintig jaar geleden stoften surfers in Hawaii de manier van voortbewegen af. Sindsdien werd het steeds populairder en ontstonden er SUP-tours in verre landen, waarbij de full-body workout (want dat is het) vaak wordt gecombineerd met yogales. 

Deze zomer kon je er voor het eerst écht niet omheen, ook in Nederland. Hele volksstammen stonden klungelend op het water. Vooral fitgirls, vriendenclubjes en een enkele peinzende solo-peddelaar. Onbegrip was mijn eerste reactie. SUP-boarden (ik moest internetten voordat ik erachter kwam dat het zo heet) heeft niet de adrenaline van golfsurfen, niet de ontspannen uitstraling van kanoën en niet de Venetiaanse sprezzatura van gondelvaren. Waarom werd deze sport een hype? Waarom juist nu? Ik besloot zelf op zo’n board te gaan staan om me in te leven in de peddelaars, want vanaf de kant ziet het er, laten we eerlijk zijn, nogal lullig uit. Oncomfortabel bovendien. 

Ik blijk niet de enige te zijn die niet meteen gegrepen is door de uitstraling van SUP-boarden. “Ze noemden het ook wel nordic walking op het water,” zegt SUP-lerares, -influencer, en voormalig -importeur Morene Dekker (47), die me inwijdt in de kunst van het peddelen. “Maar dit jaar voelt het voor het eerst echt als een geaccepteerde sport.” Zijzelf raakte verslingerd nadat ze iemand over SUP’pen interviewde voor de Viva. Morene stopte al snel als journalist en heeft inmiddels al tien jaar lang twee SUP-scholen. Niemand in de peddelscene had het succes dat SUP-boarden dit jaar aan zien komen, vertelt ze. “Wij waren tien jaar te vroeg. Het merk waarvoor ik importeur was, is inmiddels al failliet gegaan. Die hebben het niet gered. En nu opeens - whoosh - niet aan te slepen die dingen. Heel Nederland dacht: we gaan een SUP kopen. Heel gek, dat kun je nooit bedenken van tevoren.” 

Morene denkt dat het mooie weer een rol heeft gespeeld bij de geëxplodeerde populariteit. De Action, de Aldi en de LIDL zouden het succes hebben aangejaagd, door goedkope planken te verkopen. Dat verklaart ook waarom veel van de mensen die ik voorbij heb zien varen nogal amateuristisch overkwamen. “Zo’n goedkoop board is heel instabiel.” zegt Morene vermoeid. “Je zakt er veel meer doorheen, waardoor je eigenlijk op een banaan staat, met vaak een te korte peddel, een soort kinderpeddeltje. Op een gegeven moment laat de lijm los van die goedkope SUPs. Ik heb planken gezien waarvan de hele zijkant open is. Soms ontploffen ze!” Kortom: “Het is rotzooi. Een hoop plastic rotzooi die op de vuilnisbelt belandt. Als je iets meer geld uitgeeft voor een goede SUP, zo tussen de 800 en 1200 euro, gaat die jaren mee.”

Daarmee is het één van de laagdrempeligste watersporten: je hoeft geen pak, geen ligplaats en geen zeil te kopen. “Je flikkert die SUP in het water en je bent weg,” vat Morene samen. Maar de meest bepalende eigenschap in het succes van de SUP deze zomer is waarschijnlijk de veiligheid. Morene benadrukt dat de sport niet zo extreme is als bijvoorbeeld kitesurfen. “Daarbij kun je je nek breken, of tegen de rotsen slaan.” Bovendien was het dit jaar één van de weinige toegestane zomeractiviteiten, omdat je weinig risico loopt op besmettelijke ziekten. Een vliegreis maken, op het strand liggen en een drukke supermarkt bezoeken was gevaarlijker (of in ieder geval controversiëler). SUP’pen is een vorm van quarantaine. “Je bent helemaal alleen, je hebt niemand om je heen, het voelt onwijs veilig,” zegt Morene. 

Toch is “veilig” niet per se hoe het voelt, merk ik als ik wankelend rechtop ga staan op de plank. Ik moet rustig ademen, en mijn tenen ontspannen, maar tegelijkertijd wél rechtop blijven staan en de peddel op de juiste manier hanteren. Maar tijdens het uurtje - waarin ik bij de geringste misstap in koud water vol roestige fietswrakken, afvoerwater uit de woonboten, botulisme, en misschien zelfs haaien en krokodillen kan vallen - heb ik inderdaad geen moment aan ziekmakende spuugdruppeltjes gedacht. Na een tijdje werd het zelfs leuk, de schaamte over hoe belachelijk ik er uitzag gleed van me af en heb ik heerlijk ontspannen langs molens en bootjes gedreven. Ik was teleurgesteld toen het afgelopen was. Helaas duurt het nog bijna een jaar voordat het weer zomer is.