Ilias Ennahachi vecht dankzij zijn vader voor een miljoenenpubliek

Abdellah Ennahachi (53) zwaait de deur van zijn huis in de Utrechtse wijk Hoograven open. “Welkom, kom binnen!” zegt hij. “Wel even je schoenen uitdoen, graag.” Abdellah is de vader van kickbokser Ilias Ennahachi (23), die een lekker jaar achter de rug heeft bij ONE Championship. Vaak kregen zijn tegenstanders alle hoeken van de ring te zien. Ilias werd wereldkampioen in het vedergewicht en werd uiteindelijk door de bond uitgeroepen tot debutant van het jaar.

Op Instagram deelt Ilias regelmatig foto’s van zichzelf met zijn vader. Zo slingerde hij laatst een foto de wereld in van Abdellah in zijn jonge jaren. Hij ziet er op de foto afgetraind uit: hij doet een spagaat en draagt een vechtsportbroekje. “My father, the one who inspires and motivates me, like father like son,” schreef hij erbij. Ik ben benieuwd naar de band tussen de twee. Daarom neem ik op deze middag, op mijn sokken, plaats in hun woonkamer. Nadia, de moeder van Ilias, schenkt thee in en zet een zelfgebakken appeltaart op tafel.

VICE: Wat was Ilias voor jongen vroeger?
Abdellah: Hij was niet vervelend, of zo.
Ilias: Ik bracht geen herrie thuis. Mijn vader heeft me altijd geleerd dat ik voor mijn sport moet leven. Als ik er tijdens een training maar half voor ga, kom ik mezelf tegen in de ring. Rond mijn zestiende had ik net mijn rijbewijs, dus ik ging liever rondjes rijden en hangen op straat. Voordat ik het doorhad, was het ineens acht uur ‘s avonds. Soms zei ik dan tegen mijn pa dat ik had getraind, terwijl dat niet zo was. Meestal kwam hij daar snel achter.
Abdellah : Ik belde altijd naar zijn trainers: ‘Is Ilias vandaag geweest?’ Gelukkig is hij nu volwassen, en hoef ik er niet meer achteraan te lopen.
Ilias: Soms kriebelt het nog bij hem. Dan ben ik aan het trainen en komt hij ineens binnen om even te kijken, of om zelf te trainen.

Wat heb je zelf vroeger aan vechtsport gedaan, Abdellah?
Abdellah: Karate, iets heel anders dan kickboksen. Ik heb ongeveer twintig wedstrijden gedaan. Ik denk dat mijn allereerste partij rond 1985 was, dus daar weet ik niet veel meer van.
Ilias: Ik weet nog dat je ooit een mooi verhaal vertelde, over dat je iemand een trap van de zijkant gaf.
Abdellah: O ja, dat was tijdens een training bij de sportschool van Anton Geesink, in de Utrechtse wijk Ondiep. Ik deelde een achterwaartse trap uit en raakte iemand aan de zijkant van zijn hoofd. Zijn gezicht sprong helemaal open en ik zag overal bloed. Ik dacht: heb ik nou zijn oog eruit getrapt? Ik was echt geschrokken, serieus.
Ilias: Hahaha.
Abdellah: Ik ben mee in de ambulance geweest en ze hebben die jongen toen gelijk in het ziekenhuis gehecht. Gelukkig was zijn oog er niet uit. Ik vergeet het nooit meer.

Trainen jullie tegenwoordig nog weleens samen?
Ilias: Gisteren nog.
Abdellah: Toen hebben we nog gespard.
Ilias: Hij geeft me gewoon tikken hoor.

Serieus?
Abdellah: Haha ja, maar hij is tegenwoordig veel te snel voor mij. Ik hou het niet meer bij.
Ilias: Soms komen er nieuwe jongens trainen, die niet weten dat hij mijn vader is. Die zeggen dan tegen mij: ‘Zo, die ouwe is goed! Hij heeft een of andere gekke karatetrap.’ Dan reageer ik vaak: ‘Hij is goed hè?’ Later vertel ik dan dat hij mijn vader is. Dat vinden ze vaak geweldig. Hij houdt me ook altijd scherp tijdens trainingen. Niet zo lang geleden was ik helemaal uitgeput, omdat ik in de ochtend ook al had getraind. Krijg ik ineens een trap van achteren: ‘Kom op, niet lui zijn!’

Lijken jullie op elkaar als vechters?
Ilias: Er is een foto van mijn vader dat hij als jonge gozer een split doet. Mijn lenigheid heb ik van hem.
Abdellah: Ik was heel lenig, ja. Ilias heeft dat ook, waardoor hij hoog kan trappen. Daar heeft-ie veel mensen mee neergehaald.
Ilias: Bij ONE Championships zeggen commentatoren ook weleens dat ik een rare karatestijl heb. Terwijl ik nooit karate heb gedaan. Blijkbaar zit dat in mijn bloed.
Abdellah: Qua mentaliteit lijken we ook wel op elkaar. Als Ilias valt, staat hij weer op. Ik heb vroeger ook nooit een wedstrijd opgegeven. Als ik iets gekneusd had, ging ik gewoon door alsof er niets aan de hand was. Later dacht ik dan pas: shit, ik moet naar het ziekenhuis.
Ilias: Als ik bij het sparren een blauw oog of een bloedneus heb, ga ik ook gewoon door. Veel jongens zouden dan even stoppen. Zulke dingen horen gewoon bij mijn werk. Als je er niet van houdt, moet je lekker gaan tennissen.

Stimuleerde je vader je ook om te beginnen met vechten?
Ilias: Nou, dat zat zo: er werd eigenlijk van twee kanten aan me getrokken. Ik kon ook heel goed voetballen en werd op mijn elfde gescout door NAC. Mijn oom speelde zaalvoetbal op hoog niveau en die zei: ‘Ik breng je naar Breda en betaal spullen voor jou.’ Terwijl mijn vader juist aangaf: ‘Ga voor vechtsport.’
Abdellah: Ik vond dat je zelf de keuze moest maken.
Ilias: Uiteindelijk vond ik het zelf gewoon prettiger om te vechten. Met de steun van mijn vader ben ik er vol voor gegaan.

Ben je ook altijd bij de partijen van Ilias?
Abdellah: Vroeger ging ik altijd mee met hem naar gala’s. Toen hij jong was vocht hij bijna elke week. Als hij naar China of Japan moet, kijk ik de wedstrijd op tv. Ik ben altijd zenuwachtig, maar ik wil toch kijken.
Ilias: Mijn moeder kijkt nooit live. Ze zegt wel altijd dat mijn vader er een drama van maakt als ik aan het vechten ben. Ze haalt uit voorzorg alle spullen uit de woonkamer voordat de wedstrijd begint.
Abdellah: Ik zit vaak voor de tv te schreeuwen: ‘Ilias handen omhoog!’ Dat gaat automatisch.
Ilias: Alsof ik hem kan horen. Zo erg leeft hij met me mee.

Je vader speelde een belangrijke rol in je keuze voor de vechtsport. Hoe inspireert hij je nu nog?
Ilias: Mijn vader heeft hard gewerkt om te zijn waar hij nu is. Hij heeft gezonde, getrouwde kinderen waarvan sommigen nu zelf al kleintjes hebben. En dat terwijl het zeker niet makkelijk voor hem was toen hij naar Nederland kwam. Hij vertelde dat er weleens mensen naar hem keken, zo van: wat doe jij in ons land? Ik geloof dat hij soms letterlijk heeft moet vechten voor waar hij wilde zijn. Ik heb veel respect voor wat mijn vader heeft bereikt en dat geeft me motivatie om te vechten.
Abdellah: Het was zeker niet makkelijk. Ik heb heel vaak te horen gekregen: ‘Ga terug naar je eigen land.’ Allemaal van dat soort dingen.
Ilias: Er waren veel mensen die hem in de weg stonden. Hij moest sterk in zijn schoenen staan. Dat was pittig voor hem.

Hoe oud was je toen je naar Nederland kwam?
Abdellah: Een jaar of dertien. Ik moest eigenlijk naar school, maar rond mijn zestiende ben ik al gaan werken. Ik moest geld verdienen om mijn eigen schoenen en kleren te kunnen kopen. Ik was eigenlijk nog te jong, maar vanaf mijn zestiende ben ik met mijn broer sloopwerk gaan doen. Fysiek zwaar werk, met volle kruiwagens lopen en met een voorhamer slopen. Ik moest dakpannen weghalen, dat soort dingen.
Ilias: We hebben het vaak over die tijd. Ik besef daardoor dat wij niet mogen klagen. Nu zitten kinderen constant op een iPad en krijgen ze kleedgeld. Als jongens nu nieuwe schoenen of een scooter willen, vragen ze het aan hun ouders. Als mijn vader vroeger nieuwe schoenen wilde, was er maar één optie: keihard werken. Ik ben er vooral trots op dat hij zo’n doorzetter is, en ook met mij geduld heeft gehad. Er zijn momenten geweest dat ik dacht: misschien is het beter om te stoppen met kickboksen.

Waarom?
Ilias: Ik had een tijdje nergens een contract en vocht maar een keer per jaar, om mijn titel bij Enfusion te verdedigen. Ik was op dat moment meer geld kwijt aan kickboksen dan dat ik ermee verdiende. Ik werkte lange dagen als ventilatiemonteur. Toen dacht ik: heeft dit nog wel zin? Mijn vader en mijn familie zeiden dat ik niet moest opgeven. Precies op het moment dat ik twijfelde, belde mijn trainer dat vier organisaties me wilden hebben, waaronder ONE Championship. Mijn ouders hebben zoveel voor me gedaan, dus opgeven was eigenlijk gewoon geen optie. Nu wil ik de rollen omdraaien.

Wat bedoel je daarmee?
Ilias: Mijn ouders hebben altijd voor mij gezorgd, en na een tijdje moet je voor hen zorgen. Dan worden de rollen omgedraaid. Vroeger gingen we bijvoorbeeld altijd naar vechtsportwinkel Rumble in Zuilen. Mocht ik daar allemaal spullen uitzoeken. Dat vond ik helemaal geweldig, ik kocht de mooiste broekjes en handschoenen om mee te vechten. Tegenwoordig heb ik een sponsor en geef ik mijn vader allemaal spullen.
Abdellah: Kreeg ik laatst gloednieuwe handschoenen en scheenbeschermers van hem.
Ilias: Zo hoort het. Op een bepaald moment moeten je ouders lekker op de bank kunnen liggen. Als ze een nieuwe tv nodig hebben, wil ik kunnen zeggen: ‘Dan gaan we die toch halen.’

Bedankt, mannen!
Abdellah: Graag gedaan!
Ilias: Eet lekker je taart op.
Abdellah: Hahaha.

-

Naast onze geschreven verhalen en video's hebben we nu ook een podcast: De Wereld van VICE Sports. De afleveringen zijn hier te luisteren bij Apple of hier op Spotify: