Arnold Schwarzenegger is helemaal klaar met je gezeur

Eind vorig jaar spraken we Arnold Schwarzenegger naar aanleiding van zijn film Killing Gunther.

Naar de film gaan was in mijn jeugd ongehoord. We waren arm en woonden in een dorp zonder bioscoop of theater. Daarvoor moesten we naar Zürich, en dat deden we misschien een keer per jaar. De eerste keer dat ik een film zag – een film van John Wayne – wist ik niet wat me overkwam. Mijn broer en ik snapten niet hoe het scherm werkte, dus we waren vooral bang dat we platgereden zouden worden door de paarden of geraakt zouden worden door de rondvliegende pijlen. We kropen nog net niet onder onze stoelen van angst, terwijl mijn moeder en vader stuk gingen van het lachen. Het was een vrij heftige ervaring.

Oostenrijk voelde te klein voor me. Ik had het idee dat er weinig kansen waren, en dat ik niet op de juiste plek leefde. We waren bezet door de geallieerden, en er was flink wat criminaliteit. Elke keer dat ik foto’s van Amerika zag, dacht ik: dat is waar ik thuishoor. Emigreren naar Amerika werd mijn grote droom, maar de vraag was natuurlijk hoe?

Toen ik kennismaakte met bodybuilden, zag ik het meteen als een ultieme Amerikaanse sport en bovendien als hét middel om mijn doel te bereiken. Ik had het idee dat als ik Mr. Universe zou worden, Amerika me dan wel uit zou nodigen. Op mijn eenentwintigste werd dit idee werkelijkheid. Ik werd voor de tweede keer Mr. Universe, en toen kreeg ik een telegram van de uitgever van Muscle, Joe Weider. Hij zei: “Arnold, jij bent dé nieuwe sensatie. Ik wil dat je naar Amerika komt. Kom naar Muscle Beach, train met de kampioenen, schrijf voor ons tijdschrift, en dan zorgen wij wel dat je acteur kan worden.“ Daarom geloof ik zo erg in de kracht van een visie, hoe jong je ook bent. Hoe helderder je visie is, hoe rechtlijniger je aan de slag kan om je dromen uit te laten komen.

Ik ben geen expert op het gebied van meditatie, maar halverwege de jaren zeventig trainde ik samen met iemand die een expert was in transcendentale meditatie. Hij nodigde me uit naar het meditatiecentrum in Brentwood, waar ze me leerden mediteren. Op dit punt in mijn leven stond ik onder erg veel druk. Ik was aan het bodybuilden, ik trainde om weer mee te dingen voor Mr. Olympia, kluste bij als bouwvakker, nam acteerlessen, en ik studeerde. Ik had veel op mijn bord, en ik had een manier nodig om met alle stress en angst om te gaan.

Transcendentale meditatie heeft me enorm geholpen. Ik ontdekte verschillende doelen in mijn leven, en leerde die kalm en doordacht te lijf gaan. Mensen zeggen weleens dat ze veel Oosterse filosofie in me terugzien – dat durf ik niet te zeggen, omdat ik geen expert ben, maar er valt veel te leren van al deze verschillende invalshoeken.

Alles wat ik ooit visualiseerde – rijk en beroemd te worden – is uitgekomen. Toen ik achter die dromen aanging, begonnen er andere dingen te gebeuren waar ik nooit van had durven dromen. Ik had geen idee dat ik ooit in comedy’s zou spelen – ik dacht dat ik gewoon een van die buffels zou worden in Hercules-films en zo, maar ik heb comedy’s gedaan, drama’s, en ik had met Terminator 2: Judgment Day de meest succesvolle film van het jaar. Ik had nooit gedroomd dat ik iets kon betekenen voor goede doelen, dat ik kinderen zou helpen, of dat ik met presidenten zou hangen. Ik had nooit gedroomd dat ik gouverneur van Californië zou worden. Ik had geen idee dat ik een kruisvaarder voor het klimaat zou worden. Als je opgroeit, ontwikkelt je visie zich en begin je over andere dingen te dromen. Dat maakt deel uit van je evolutie als persoon, opgroeien, volwassener worden, en geïnteresseerd raken in dingen die groter zijn dan jezelf.

Ik denk niet dat Amerika nou zoveel veranderd is sinds ik hierheen ben verhuisd. Toen ik hier kwam, was het the land of opportunity, en dat is het nog steeds. Als ik op reis ben, kom ik nog altijd mensen tegen die naar Amerika willen komen, en vaak specifiek Californië. Amerika was nummer een, en dat is het nog steeds. Kijk hoe mensen elkaar helpen als er bosbranden zijn, of overstromingen of orkanen. Dat is de American spirit, en dat is wat ik geweldig vind aan dit land. Er is momenteel natuurlijk veel verwarring en onrust. Maar toen ik in ’68 naar Amerika kwam, was de Democratische Conventie in Chicago gaande, met de beruchte rellen over Vietnam, waar elke dag mensen hun leven verloren op het slagveld – totale chaos. De hippiebeweging, mensen die toevlucht zochten in de drugs. Patty Hearst werd gekidnapt. Watergate. Carter werd president en blies de economie op. Ik heb Amerika door veel moeilijke momenten zien gaan, en in zekere zin is dit ook een moeilijke periode. Maar we moeten zo'n moeilijke periode niet verwarren met de teloorgang van Amerika.

Ik geloof persoonlijk niet zo in zeuren – ik geloof in actie. Ga niet voor de tv zitten en zeggen dat het misgaat. Ga naar buiten en los problemen op – help bij een buitenschoolse opvang, zet je in voor het klimaat, of je politieke ideeën. Laten we er iets aan doen, in plaats van erover te klagen. Sommige mensen zeggen: “love it or leave it.” Ik zeg: “love it or change it.” Maar dat ben ik.