Metalheads hebben eindelijk ook last van culturele toe-eigening

Heavy Metal is anno 2018 verre van populair in de mainstream muziek; maar het omgekeerde is waar over de merchandise. De modewereld sprong op de onleesbare logo’s, obscure symboliek en occulte aantrekkingskracht. Rest de vraag: is de metalwereld beter geworden van de schaamteloze culturele toe-eigening van metal-iconografie in de mode?

Het was ongeveer halverwege 2016 en je kon er niet naast kijken. Fashion blogs, fora, nieuwswebsites: iedereen had wel iets te zeggen over de nieuwe hippe metal looks die zich tot in de haute couture hadden ge-elleboogd. Demna Gvasalia pleurde het Vetements-logo in black metal stijl op een trui van meer dan $1200, Justin Bieber huurde dan weer Jerry Lorenzo in die Mark Riddick inhuurde om de nieuwe tour merchandise van die eerste te ontwerpen. Het duurde natuurlijk niet lang voor deze dure fashion rip-offs op hun beurt een rip-off kregen, want daar stond opeens ook H&M die schaamteloos kapitaliseerde op oude bandshirts en leren jassen uitbracht met fake logo patches op. Kwestie van te kunnen headbangen op de onbestaande maar toch mogelijks neonazistisch geïnclineerde band Gray, even imaginair als je street cred.

Deze look mag dan helemaal en vogue zijn (intussen al een seizoen of drie, een record?), de muziek is dat de laatste jaren allesbehalve. Misschien ook de reden waarom niemand zich de moeite getroostte om de metalwereld zelf te vragen wat zij ervan vonden dat hun kleerkast plots schaamteloos uitgebuit werd. Want nee, er staan geen nieuwe Metallica’s of Slipknots klaar die het vaandel van grootste metalband op aarde kunnen gaan overnemen, en op oude rotten teren hou je ook maar zo lang vol. De grootste hit van Code Orange, de nummer één metalband die RollingStone tipte als “the next big thing” in 2017, haalt wel 1,9 miljoen Spotify streams. Maar de dingen zijn nogal relatief als je weet dat er intussen op twintig dagen tijd een miljard luisterbeurten naar de laatste plaat van Migos zijn gegaan.

Nochtans reageerden de fans wel op deze cultural appropriation. Niet in modebladen, maar wel op metalblogs en -fora. De meningen waren heel verdeeld. Veel aanhangers konden hun frustratie niet onderdrukken en goten de comments-sectie vol met een death metal lyric-waardige hoeveelheid gruwelijke verwensingen aan het adres van “posers” als Kanye West en Rihanna. Anderen bleven ijskoel en poneerden dat het hen echt niets kon schelen. Nog anderen waren geheimzinnig stil, maar gingen in hun vochtige kelder voor een met kandelaars omringde gebroken spiegel experimenteren met eigen interpretaties van deze recente modeperikelen. Zij die de strikte en oncompromitterende kledingstijl van de metalwereld stilaan beu waren, zagen hun kans schoon om een update door te voeren.

Gelukkig voor deze innovatieve excentriekelingen zijn er heel wat merken die zich etaleren als metal brands. Ze maken geen band merch, maar ontwerpen kleding die past bij de modale metalhead, zoals Fvneral Apparel of Actual Pain. Dergelijke merken doen al jaren hetzelfde, en gaan vaker wel dan niet enkele jaren na aanvang overkop (zoals eerstgenoemde). Of ze noodzakelijk zijn, daar laat ik meer bevoegde mensen zich over uitspreken.

Wat er ook van zij: black metal bands als Deafheaven komen tegenwoordig het podium op met een slick back kapsel en klassieke gelakte schoenen. Het Poolse Mgla en Misthyrming uit Ijsland verschijnen in een zwarte leren biker jacket met een hoodie en een zwart doek voor hun gezicht — ze zouden zo uit een lookbook van Fear of God ontsnapt kunnen zijn. Het kan niet altijd de ernst van een Call of the Wintermoon hebben, natuurlijk.

Metalheads zijn klaarblijkelijk een moeilijk uit te roeien ras, dat op Darwiniaanse wijze zijn veren herschikt wanneer dat nodig is. Dus pech, beste merken die ridicule en niets betekenende prints op truien zetten. Want het zou namelijk in 2018 wel eens kunnen blijken dat je ook een trve metalliefhebber kan zijn zonder haar tot op je knieën. Wie weet moet je geen combat boots dragen om te weten dat er geniale extreme metal uit Portugal blijft komen.

Misschien is dit het moment om uit je comfortzone te stappen en een paar donkergrijze schoenen te kopen in de plaats van zwarte? Voor je het weet nemen je oude studiegenoten die het goed met jou konden vinden maar jou vooral een rare snuiter vonden, weer contact met je op, omdat je nu op Instagram zit en een leuke foto postte met je nieuwe vriendin. Dat lief is overigens helemaal geen metalfan, ze viel gewoon voor je slinkse, sarcastische grapjes en recentelijk geschoren kaaklijn. Want die enorme, slecht gesnoeide baard heb je intussen ook wel gelaten voor wat hij was. De liefde voor het bier in je nog steeds alomtegenwoordige buik zal altijd blijven bestaan, maar hey — de dad bod is helemaal in, en een sixpack is passé. Klaar!

Bekijk ook: NOISEY Meets: Colin van Eeckhout.