Ik heb een relatie met mijn broer en snap niet waarom dat verboden is

Net als veel andere koppels hebben Katherine en Scott elkaar online ontmoet. Katherine, toen 32 jaar, had een facebookaccount aangemaakt met de achternaam van haar overleden biologische vader die ze nog nooit had ontmoet. Ze was op jonge leeftijd geadopteerd en probeerde al sinds haar 18e verschillende biologische familieleden op te sporen. Hoewel ze door de jaren heen in contact was gekomen met een paar halfbroers en -zussen, had ze met geen van hen een diepgaande of lange relatie opgebouwd. Ze voelde nooit echt de connectie waar ze zo hard naar op zoek was geweest.

Maar met Scott was het anders. Hij had haar achternaam herkend op Facebook en een vriendschapsverzoek gestuurd. De twee begonnen te chatten en Katherine merkte meteen dat ze veel overeenkomsten hadden. “We hadden gemeenschappelijke interesses en dachten over veel dingen hetzelfde,” vertelt ze. “En we vonden veel dezelfde dingen leuk: onze favoriete kleur, hetzelfde eten – gewoon, algemene dingen.”

Na drie dagen met elkaar gepraat te hebben besloten ze hun geboortecertificaten met elkaar te delen, waarmee hun bloedband werd bevestigd. En ze wisselden foto’s uit. Volgens Katherine leek Scott opvallend veel op haar, wat haar nog meer intrigeerde. “Toen ik zijn foto zag stond ik als aan de grond genageld. “Het was alsof ik naar een mannelijke versie van mezelf keek,” vertelt ze. “Ik voelde me meteen tot hem aangetrokken, maar ik wist niet of dat wederzijds was.”

Binnen twee weken ging het gesprek over meer intieme onderwerpen, en Katherine en Scott ontdekten een wederzijdse interesse in BDSM. Katherine stuurde Scott een link naar haar profiel op een fetisj-site, en zorgde ervoor dat er wat verleidelijke foto’s van z=haar te vinden waren. “Geen naaktfoto’s ofzo, maar wel sexy,” zegt ze. Daarna gaf Scott toe dat hij “bepaalde gedachtes” over haar had gehad, en de twee gaven uiteindelijk toe gevoelens voor elkaar te hebben.

Hoewel ze blij was dat haar gevoelens voor Scott wederzijds waren, voelde Katherine ook een bepaalde onrust. Ze wist natuurlijk waarom. “Gebeurt dit vaker bij mensen die geadopteerd zijn, of is er gewoon iets mis met ons?”, vroeg ik me af. “We begonnen ons af te vragen of wel normaal waren,” zegt Katherine. “Het is natuurlijk zo’n vreemde situatie, we begonnen daardoor aan onszelf te twijfelen.”

Katherine ontdekte online dat er een naam was voor wat zij en Scott voelden. Hun liefde is een geval van Genetic Sexual Attraction (GSA) – Genetische Seksuele Aantrekkingskracht kan optreden tussen bloedverwanten die na een langdurige scheiding op volwassen leeftijd worden herenigd.

Toen Gonyo op haar 42ste haar zoon voor het eerst ontmoette, was ze al getrouwd, moeder van 3 andere kinderen, en grootmoeder van een 6 maanden oude baby. In haar biografie I’m his mother, but he’s not my son schrijft Gonyo dat ze - hoewel Mitch haar afwees - diep geraakt was door de gevoelens die ze voor hem had. Later werd ze het gezicht van GSA, publiceerde ze verschillende andere boeken over haar ervaringen, en raakte ze nauw betrokken bij de steungroep ‘Truth Seekers in Adoption’.

Sindsdien is de term GSA opgenomen in het Oxford Dictionary of Psychology, waarin het wordt omschreven als: ‘erotische gevoelens tussen naaste familieleden, vaak tussen broers en zussen of tussen ouders en kinderen, die vroeg in hun leven zijn gescheiden, en later zijn herenigd in de puberteit of volwassenheid’.

“GSA kan ontstaan wanneer twee bloedverwanten elkaar (opnieuw) ontmoeten. Doordat ze hetzelfde bloed delen, is er vaak meteen een gevoel van veiligheid en intimiteit tussen beiden,” legt Dr. Marlene Wasserman uit, een klinisch seksuoloog en auteur van verschillende boeken over vrouwelijke seksualiteit. “Dit kan enorm geruststellend en aantrekkelijk zijn.”

Dr. Wasserman haalt het Westermarck Effect aan, een ‘hypothetisch psychologisch effect’ dat vaak wordt gebruikt om het fenomeen van GSA te verklaren. “Deze theorie houdt in dat mensen die in de eerste paar jaar van hun leven dicht bij elkaar leven, ongevoelig worden voor enige latere seksuele aantrekkingskracht,” aldus Wasserman. Men denkt dat het Westermarck Effect afwezig is in GSA relaties - wat een verklaring kan zijn voor de oncontroleerbare gevoelens van lust en liefde waar sommige herenigde familieleden mee worstelen.

Misschien ken je het fenomeen GSA wel door een van de verhalen die de afgelopen jaren viral gingen. Zo was er het stuk op Jezebel: ‘Over hoe ik verliefd werd op mijn vader’,’ het artikel in New York Magazine ‘Hoe het is om je vader te daten’, of, meer recentelijk, in New Day ‘Ik ben verliefd op mijn zoon en wil een kind van hem.’ Geen wonder dat lezers niet kunnen wegkijken: incest is even afschuwelijk als fascinerend, en er zijn weinig taboes die zo veel verontwaardiging (en intrige) oproepen. In Totem en Taboe schreef Sigmund Freud: “We zijn onwetend over de oorsprong van de gruwel van incest en kunnen niet eens vertellen in welke richting we ernaar moeten zoeken."

Incest is eigenlijk pas sinds kort een wat meer mainstream onderwerp geworden. In 2014 zagen we het in Game of Thrones, waarin een broer en zus een incestueuze relatie met elkaar hebben, en in de remake van Flowers in the Attic – met hetzelfde plot, maar dan zonder draken. Daarna werd incest door verschillende media geduid als een trend.

“Het voelt alsof incest heel erg in is op het moment,” staat in dit artikel van Huffington Post over 13 incestueuze popcultuur-koppels. Een soortgelijke post op AV/TV Club, met daarin maar liefst 21 broer-zus-koppels, beweert zelfs dat dit soort relaties een trend is. En er zijn cijfers die deze bewering ondersteunen. Volgens een rapport dat eerder dit jaar werd uitgebracht door pornowebsite GameLink.com, was er tussen oktober 2014 en januari 2015 een toename van 178 procent in de consumptie van ‘familie rollenspel porno’.

Maar media die zich focussen op een onderwerp, is natuurlijk totaal iets anders dan sociale acceptatie, en pas toen Katherine en Scott hoorden van anderen die ook worstelden met GSA, voelden ze zich prettig bij hun situatie. Na uitgebreid te hebben gelezen over GSA besloten ze dat hun relatie niet abnormaal of verkeerd was. "Soms is het gevoel wederzijds en soms niet, maar het is volkomen normaal als je niet bent opgegroeid met die persoon," benadrukt Katherine. "Toen we dat wisten, voelden we ons een stuk beter over onze gevoelens voor elkaar - toen we hebben besloten de natuur een beetje zijn gang te laten gaan.”

Katherine ziet Scott als haar broer én geliefde - iets wat ze “de dubbele binding van liefde” noemt.

“Bloedverwantschap maakt je eigenlijk hechter,” zegt ze. “Omdat je van diegene houdt als familielid, en als partner en soulmate. Hij is de liefde van mijn leven, zo eentje waar iedereen van droomt.”

De familieleden en vrienden van Katherine en Scott denken dat ze samenwonen als broer en zus. Het stel moet dus voortdurend de schijn ophouden en gaat zorgvuldig met hun geheim om. Ze raken elkaar bijvoorbeeld nooit aan buitenshuis, en ze houden hun gordijnen dicht wanneer ze samen alleen thuis zijn. En niet alleen vanwege het sociale taboe. Volgens Katherine zouden zij en Scott als ze ontdekt en vervolgd worden, tot vijftien jaar gevangenisstraf kunnen krijgen. “Als we samen uitgaan is het wel een beetje triest. Ik zou graag zijn hand vasthouden, of hem een kus kunnen geven,” zegt Katherine. “Dat vind ik heel verdrietig. Als ik hem op straat zou ontmoeten en niet zou weten dat we verwant zijn, denk ik dat ik me nog steeds tot hem aangetrokken zou voelen.”

Omdat ze in de Verenigde Staten wonen, is Katherine terecht bang voor vervolging. In 1997 werden broer en zus Allen en Patricia Muth uit Wisconsin - destijds 30 en 35 jaar oud- veroordeeld voor incest. Ze kregen meerdere jaren gevangenisstraf in afzonderlijke, zwaarbewaakte gevangenissen. Toen ze elkaar voor het eerst ontmoetten was Patricia, die was opgegroeid in een pleeggezin, 18. Allen Muth ging later tegen de zaak in beroep met het argument dat hij en zijn zus beide ‘instemmende volwassenen’ waren die samen wilden zijn. In 2005 wees een federale rechtbank het beroep af, erop wijzend dat incest “overal ter wereld leidt tot strafrechtelijke vervolging”.

In een groot deel van Amerika staat er gevangenisstraf op het hebben van seks met je broer of zus. Toch is er een groeiende gemeenschap van mensen zoals Katherine en Scott - waarvan velen op jonge leeftijd werden geadopteerd, om later in hun leven te worden herenigd - die zeggen dat zogeheten ‘ incest met consent’ een misdaad zonder slachtoffers is, en als zodanig moet worden behandeld. Op forums en blogs - voornamelijk anoniem - pleiten sommigen voor de afschaffing van anti-incestwetten, met het argument dat seksuele relaties tussen familieleden in wezen niet verschillen van welke andere seksuele relatie dan ook - zolang ze plaatsvinden tussen twee instemmende volwassenen.

Katherine runt de website ‘Lilys Gardener’ – een verwijzing naar Lily Beckett, de hoofdpersoon van de roman Love's Forbidden Flower waarin een broer en zus verwikkeld zijn in een incestueuze liefdesrelatie. "Het recht om te zijn met wie je wilt, zolang ieder een instemmende volwassene is, zou een fundamenteel mensenrecht moeten zijn," staat er op de homepage.

Andere websites, zoals Consanguinamory en The Final Manifesto , trekken duizenden bezoekers. Daarnaast zijn er honderden leden die deelnemen aan actieve - vaak afgeschermde - discussiegroepen zoals de GSA-fora, Adoption Reunion GSA Group , en Kindred Spirits . Deze laatste groep noemt zichzelf “een forum voor de bespreking van relaties tussen volwassen familieleden.”

Zelfs buiten de online gemeenschap hebben enkele mensen betoogd dat incest niet door de staat verboden mag worden. Zo is er bijvoorbeeld Thomas Søbirk Petersen, een Deense hoogleraar strafrecht ethiek, die publiekelijk heeft gepleit voor de legalisering van incest onder broers en zussen. “Als we accepteren dat seks tussen instemmende en rationele volwassenen moreel aanvaardbaar is, dan moeten we seks tussen instemmende en rationele volwassenen die toevallig broer en zus zijn ook accepteren,” schrijft Petersen Broadly in onze mailwisseling.

Andere deskundigen zijn het daar niet mee eens. "Als therapeut ben ik tegen het decriminaliseren van incest," zegt dr. Wasserman. "Hiërarchieën van macht en invloed zijn er in alle families, en wanneer deze worden verstoord door seksualiteit en intimiteit, richt dat veel schade aan bij mensen - vooral bij degenen die zich in een lagere rangorde van macht bevinden."

De moderne incestwetten zijn geworteld in de bescherming van de integriteit van een gezinseenheid: ten eerste om de verspreiding van aangeboren afwijkingen te voorkomen - die waarschijnlijker zijn bij kinderen van naaste familieleden - en ten tweede om kinderen te beschermen van seksueel misbruik door ouders en oudere familieleden. Pas in de negentiende eeuw werd incest gezien als een consensuele misdaad, waarbij beide partijen verantwoordelijk werden gehouden. In de jaren zeventig en tachtig organiseerde de tweede golf van feministen een herclassificering van incest, waardoor het voortaan werd gezien als een daad van seksueel misbruik.

"Wat deze feministische activisten in wezen deden, was de wet uit de moralistische hoek halen - waarbij vrouwen vaak werden behandeld als potentieel verleiders van vaders, broers of ooms. Ze gingen zich meer richten op een klinische taal van seksueel geweld gebaseerd op psychologische studies en getuigenissen van overlevenden,” zegt Brian Connolly, auteur van Domestic Intimacies: Incest and the Liberal Subject in Nineteenth-Century America . "Dus incest werd gekoppeld aan verkrachtingswetgeving in plaats van het familierecht."

Maar Petersen stelt dat we al wetten hebben om mensen te beschermen tegen aanranding en dwang. "Niemand raakt echt gewond in gevallen van incest tussen broers en zussen,” benadrukt hij. En hij is niet de enige met deze visie.

In 2014 pleitte de Duitse Raad voor Ethiek voor de legalisering van incest. "Het fundamentele recht van volwassen broers en zussen op seksuele zelfbeschikking weegt in dergelijke gevallen zwaarder dan de abstracte bescherming van het gezin," aldus de raad in een verklaring.

Net als Petersen maken veel mensen in de GSA-gemeenschap sterk onderscheid tussen verkrachting of kindermishandeling en wat zij beschrijven als “vrijwillige seksuele relaties tussen twee volwassenen die bloedverwanten zijn”.

"Mensen koppelen incest aan andere dingen, zoals misbruik en pedofilie," zegt Katherine. “Maar we hebben daar al wetten voor. Neem bijvoorbeeld pedofilie. Het zou er niet toe moeten doen of ze familie van elkaar zijn of niet. Het is hoe dan ook verkeerd want een kind kan niet instemmen met seks. Maar volwassenen kunnen dat wel.”

“Als ik vrijwillig seks mag hebben met een heel voetbalteam, waarom mag ik dat dan niet met mijn broer die ouder is dan dertig?” voegt ze eraan toe, terwijl ze haar stem verheft. “Voor mij is het gewoon niet logisch dat ik kan instemmen met seks met de een, maar niet met de ander. Ik vind dat helemaal nergens op slaan."

Een ander punt waar incestueuze koppels zich terecht zorgen over maken, is het verhoogde risico op het krijgen van nakomelingen met bepaalde genetische aandoeningen. Volgens Psychology Today is er een “verbluffend hoge” kans dat nakomelingen van naaste familieleden worden geboren met een ernstig afwijking. Maar diegenen die pleiten voor het decriminaliseren van incest beweren dat dit risico geen rechtvaardiging is voor anti-incest wetgeving.

“Zelfs als broers en zussen een groter risico lopen om een kind met een ernstige handicap of stoornis te krijgen, zouden we ze hier niet voor moeten straffen," zegt Petersen. "Bovendien heb ik gehoord dat je ook seks kunt hebben zonder kinderen te maken."

Maar zelfs als je alle typisch juridische bezwaren tegen incest wegdenkt, wekt het bij velen onbewust een gevoel van walging op. Dit bleek bijvoorbeeld uit een studie uitgevoerd door sociaal psycholoog Jonathan Haidt in 2000. Hij gaf een scenario waarin incest plaatsvond aan respondenten, dat hij zelf had geschreven en “zowel onschuldig als walgelijk” zou moeten zijn:

Tachtig procent van de deelnemers vond het moreel verkeerd dat Julie en Mark met elkaar naar bed gingen. Toen aan ze werd gevraagd om dit te verantwoorden, konden ze geen redenen bedenken. Ze zeiden dat ze “met stomheid waren geslagen” en dat ze “vonden dat het verkeerd was maar niet konden uitleggen waarom.” Het lijkt er dus op dat het morele oordeel over incest in de eerste plaats is ingegeven door intuïtie en emotie.

April - GSA-forumbeheerder en een van de meest actieve leden - was twintig toen ze haar biologische halfbroer voor het eerst ontmoette. Toendertijd, zegt ze, was zijn vrouw jaloers en boos omdat de twee uren lang samen in een bar hadden gezeten. Hun contact verwaterde daarna snel. Twee decennia later kregen April en haar halfbroer weer contact.

Ze beschrijft dat wederzien als bedwelmend. “Eerst was het geweldig. We waren verslaafd aan elkaar,” vertelt ze aan Broadly. “Alleen al in dezelfde ruimte zijn voelde opwindend. We kregen kippenvel als we dicht bij elkaar zaten. Alsof onze armharen elkaar wilden aanraken.”

Maar hun obsessie voor elkaar was een gevaar voor het leven dat ze had opgebouwd. “Mijn huwelijk, carrière en familie viel uit elkaar. Ik ging niet naar mijn werk, at niet, dronk te veel en verlangde de hele dag naar mijn broer,” zegt ze. Hun gedrag maakte ook zijn achttienjarige zoon overstuur, die de twee op een avond had zien zoenen. Uiteindelijk besloot April - met hulp van een andere GSA-forumbeheerder - om het contact met haar halfbroer te verbreken. “Ik moest wel, voor ons allebei,” zegt ze. “We verdronken in elkaars verdriet.”

Vanaf toen is April heel uitgesproken geweest over het belang van het niet overschrijden van de grens. Op de vraag waarom zij het belangrijk vindt om anderen daarover te adviseren, antwoordt April: “Ik heb te veel verdrietige verhalen gehoord. Schade die werd aangedaan aan familie, vrienden… Hierdoor ben ik voor het behouden van grenzen. Iets anders zou ongezond en onverantwoordelijk zijn.”

John, een ander actief lid op de fora, kwam voor het eerst in contact met de GSA-gemeenschap nadat hij had ontdekt dat zijn zoon en dochter - halfbroer en zus - een seksuele relatie met elkaar hadden. Al heeft hij het zelf nooit meegemaakt, is het er mee eens dat het onverstandig is om iets te doen met die gevoelens. “Op dit forum adviseren we eigenlijk allemaal het niet te doen,” zegt hij. “In de zes jaar dat ik actief ben, heb ik posts gelezen van honderden mensen.. Ik ken geen enkele GSA-relatie die het gered heeft.”

De ervaringen van Katherine lijken compleet anders. Hoewel ze op geen enkel publiek forum post, heeft ze een eigen online netwerk dat haar steunt. Dat netwerk vormd ze door privéberichten te sturen aan anderen op goedkeuringsfora. Elke keer dat ze iets post op de Lily Gardner website voegt ze een formulier toe dat bezoekers de mogelijkheid geeft om haar een persoonlijke en vertrouwelijke mail te sturen. Ze zegt dat ze daardoor contact heeft met ongeveer negentig koppels in een GSA-relatie, waarvan ze er velen begeleid en juridisch advies geeft.

“Er zijn eigenlijk veel meer mensen in deze situatie dan je denkt,” zegt ze.

Voor iedereen met wie ik sprak, is betrokkenheid met een online community heel waardevol. Immers, seks willen hebben met je pas ontdekte broer of zus is een extreem moeilijk onderwerp om over te praten met vrienden, familie of zelfs een therapeut. “Mensen met GSA zoeken, net als iedereen, naar gemeenschap,” zegt Dr. Wasserman, erop wijzend dat het "sociale isolement waarin je komt doordat je een groot geheim draagt schadelijk is".

Voordat ze lotgenoten vond, zegt April, was ze wanhopig. Deelnemen aan de GSA-fora is voor haar levensveranderend geweest: "Het is zes jaar geleden, en ik probeer nog steeds mensen te helpen om niet door hetzelfde heen te hoeven gaan als ik,” zegt ze. “Sommige mensen hier zijn als familie geworden.”

Net als April en de andere beheerders van de GSA-fora besteedt Katherine veel tijd aan het begeleiden en adviseren van anderen - hoewel haar advies anders is. “Wat mij de meeste voldoening geeft, is mensen gerust stellen. “Je bent niet alleen, je bent niet raar, je bent geen freak, je bent niet slecht omdat je de dingen voelt die je voelt,” zegt ze. “Iedereen heeft het recht om gevoelens te hebben.”

Haar droom, zoals ze het aan mij omschrijft, is om te verhuizen naar een van de drie Amerikaanse staten waar incest niet expliciet strafbaar is gesteld: New Jersey, Ohio en Rhode Island. Die noemt ze de "veilige staten”.

“Wat zal er gebeuren als jij en Scott daar een bestaan opbouwen?”, vraag ik haar. “Zal je dan open zijn over het feit dat jullie familie zijn, of ga je het dan nog steeds proberen te verbergen?”

Katherine is duidelijk in haar antwoord. “Als we naar een veilige staat verhuizen, gaan we een groot feest geven en laten we iedereen zien wat wij samen hebben, hoe goed we bij elkaar passen en hoeveel we van elkaar houden,” zegt ze.

In het ideale geval zou ze graag met Scott zou willen trouwen, maar ze begrijpt dat dat momenteel niet echt haalbaar is. “Zodra we open kunnen zijn, zou ik graag iets willen doen om de wetten te veranderen zodat dat ooit wel kan,” zegt ze. "Weet je, wetten veranderen ieder jaar wel een keer. Als de wet het niet toestaat, wil dat nog niet zeggen dat het verkeerd is."

*De namen in dit artikel zijn veranderd