Mannen vertellen hoe het is om uit het niets vader te worden

Mijn huisgenoot liet me een foto zien van het meisje in kwestie, die kort voor de bevalling was gemaakt, en inderdaad was er geen buikje of iets te zien. Ik vind het altijd maar moeilijk te geloven dat vrouwen niets doorhebben terwijl er een kind in ze groeit, maar toch komen dit soort verhalen geregeld voorbij. Meestal vanuit een vrouwelijk perspectief; logisch, want een spontane bevalling en onverwachts moederschap lijkt me op z’n zachts gezegd nogal spectaculair. Maar hoe zit het eigenlijk met mannen die uit het niets horen dat ze vader zijn geworden?

Ik sprak drie mannen die dit overkwam.

Ik fietste van voetbaltraining naar huis toen ik werd gebeld door een meisje waar ik ooit een onenightstand mee heb gehad. Ze zei: “Tsja, ik zeg het nu maar gewoon direct. Je bent vader geworden.” Ik schrok en hoopte dat het een grap was, maar het werd me al vrij snel duidelijk dat ze het serieus meende. Ze had echt net een zoontje gekregen en ik was de vader. Ik vroeg haar wat het plan was, en ze antwoordde dat ze voor de baby ging zorgen, mét of zonder mijn hulp, en dat ik er maar even over na moest denken. Toen heb ik opgehangen en ben ik gewoon naar huis gefietst.

Het was niet in mijn hoofd opgekomen dat dit kon gebeuren na die ene keer seks met haar, maar ik had dus in een keer raak geschoten. Het kwam voor mij als een totale verrassing, en voor haar ook. Ze had niet doorgehad dat ze zwanger was; ze slikte de pil, werd gewoon ongesteld, en er was niets aan haar te zien.

De eerste twee weken heb ik het aan niemand verteld. Ik zat op de middelbare school en moest leren voor mijn examens, dus ik had andere dingen aan mijn hoofd. Daarnaast was ik bang voor de reacties van mensen op school. Ik schaamde me. Hoe had ik het nou zo kunnen verpesten? Ik verwachtte dat mensen zouden zeggen dat ik voor het kind zou moeten zorgen en dat ik moest gaan werken. Daar zat ik helemaal niet op te wachten, ik was daar nog lang niet klaar voor.

Na twee weken heb ik het aan mijn moeder verteld en zijn we samen naar de baby toegegaan. Het voelde heel surrealistisch om hem te zien en voor het eerst vast te houden. De mensen om me heen zeiden dat ik niet in zijn leven hoefde te blijven als ik dat niet wilde, ik mocht de keuze zelf maken. Maar helemaal uit zijn leven verdwijnen vond ik laf. Ik besloot dat ik er voor hem wilde zijn als vader. Toen hebben we afgesproken dat hij doordeweeks bij zijn moeder zou wonen, en in het weekend bij mij en mijn ouders.

Ik heb het best wel goed getroffen met hoe de moeder van mijn zoon erin staat, en hoe mijn eigen moeder me helpt. Ik wilde de rest van mijn leven niet vergooien, en ben na die zomer in een andere stad gaan studeren. Daar woon ik nu nog steeds, maar in de weekenden ga ik naar mijn ouders, waar mijn zoon dan ook is. Zijn moeder woont alleen met hem, maar ze heeft ook een baan. Ik heb heel veel respect voor haar – wat zij heeft gedaan is ontzettend knap en bijzonder. Vooral voor haar is er veel veranderd, voor mij minder.

Soms moet ik werken, dus gemiddeld zie ik hem eens in de twee weken. Mijn moeder zorgt eigenlijk het meest voor hem. Doordat ik er wel zoveel mogelijk probeer te zijn in de weekenden, moet ik wel eens ‘nee’ zeggen tegen festivals of vakanties met vrienden – dat kan moeilijk zijn. Ik besef soms nog niet helemaal dat ik vader ben. Als mijn zoon me 'papa' noemt, klinkt dat, hoewel steeds minder, toch onwennig.

Als ik over een paar jaar klaar ben met studeren is het de bedoeling dat ik meer voor hem ga zorgen. Ik wil niet verhuizen, dus ik moet een manier gaan vinden om hem ieder weekend op te halen. Maar dat zien we dan allemaal wel. Hij is hoe dan ook niet meer weg te denken uit mijn leven.

Ik was 21, studeerde rechten en had sinds een jaar een vriendin. Na een avond drinken werd mijn vriendin wakker met heftige buikpijn. Eerst dacht ik dat ze zich aanstelde en gewoon even naar de wc moest, maar toen ik zag hoeveel pijn ze had, besloot ik haar naar de eerste hulp te brengen. Daar kwamen ze erachter dat ze al meer dan 38 weken zwanger was, en dat de pijn die ze voelde weeën waren.

Er zat ongeveer zeven uur tussen het moment waarop we hoorden dat ze zwanger was, en de bevalling. Ik was in shock. Mijn vriendin slikte gewoon de pil en was totaal niet dik geworden, dus ik begreep niet hoe het kon. Ik stond daar keihard te huilen in het ziekenhuis, helemaal vol adrenaline. Het was enorm overweldigend.

De eerste vier dagen moesten we in het ziekenhuis blijven en allerlei testen doen om de gezondheid van onze zoon te checken. Mijn vriendin rookte en dronk gewoon tijdens de zwangerschap, dus ik was bezorgd dat daar nog complicaties uit voort zouden komen. Gelukkig was dat niet zo.

Mijn vriendin en ik besloten om samen te gaan wonen en voor onze zoon te zorgen. Ik stopte met studeren om te gaan werken, en plotsklaps werd mijn studententijd ingeruild voor een burgerlijk leventje. Ik miste mijn vrijheid soms wel; als ik uit wilde, moest ik dat ineens plannen en een oppas regelen. Gelukkig kregen we heel veel hulp van vrienden en familie, vooral van mijn moeder. We zijn expres bij haar in de buurt gaan wonen.

Er is veel in mijn leven veranderd, maar het is niet alsof je ineens in een gevangenis zit als je een kind hebt, het is niet het einde van je leven. Je moet alleen wel veel meer je best doen om uit te kunnen. Maar sinds ik vader ben, heb ik een soort geluk gevoeld dat ik daarvoor nooit heb ervaren. Het was echt magisch om mijn kindje voor het eerst te zien lachen of lopen.

Sinds dit jaar ben ik opnieuw begonnen met studeren, en mijn vriendin is fulltime gaan werken. Vroeger wilde ik altijd drie kinderen, maar nu denk ik dat we het bij deze ene laten. Dus een van de voordelen is dat ik op mijn veertigste mijn vrijheid weer terug heb. Al mijn vrienden zitten dan waarschijnlijk net met jonge kinderen, en dan kan ik andere dingen gaan doen.

Ik zat in mijn eindexamenjaar havo en had anderhalf jaar een relatie. Het was donderdag half één ‘s nachts, en ik lag in bed. ‘s Middags had ik gewoon nog contact gehad met mijn vriendin, maar ‘s avonds had ik niks meer van haar gehoord. Opeens belde ze me, ze klonk overstuur. “We hebben een dochter,” zei ze.

Ik ging meteen naar het ziekenhuis toe, maar toen ik bij haar kamer aankwam wist ik even niet wat ik moest doen. Wat de fuck overkomt me nu, dacht ik bij mezelf. Mijn vriendin zat rechtop in bed en in de couveuse naast haar lag een kind. Mijn kind, Evelyne. Het eerste halfuur dat ik er was, durfde ik niet naar de couveuse te kijken – zo beangstigend vond ik de gedachte dat ze mijn hele leven zou veranderen. Op een gegeven moment kwam de zuster binnen om haar te wegen en te meten, toen kon ik er niet echt meer om heen en keek ik voor het eerst naar haar. Ze was prachtig.

We vroegen de zuster toen of ze een foto van ons drieën kon maken. Het is de meest ongemakkelijke foto ooit geworden; twee krampachtige tieners met een net uitgeperste baby in hun armen – ‘leuk voor later’, haha.

Hoe jong we ook waren, we hebben er nooit over nagedacht om Evelyne af te staan. Ze was nu eenmaal op de wereld gekomen, daar kon zij ook niks aan doen. We voelden dat we de verantwoordelijkheid moesten nemen, en dus ging de knop snel om. Onze ouders schoten meteen in de regelmodus en zorgden dat er een bedje, luiers en kleertjes waren toen we thuiskwamen. Ik kon het eigenlijk niet geloven, alles gebeurde in een soort waas.

Ik bleef gewoon bij mijn ouders wonen, en mijn vriendin toen bij die van haar. We zorgden samen voor Evelyne, hoewel ze de eerste paar maanden vooral in het huis van mijn vriendin sliep. Onze ouders hielpen ons financieel heel veel en zorgden soms voor opvang. Daardoor hebben we allebei ons havo-diploma kunnen halen en een studie af kunnen maken.

Mijn leven veranderde natuurlijk drastisch. Alles draaide ineens om de baby en ik moest alles van te voren plannen. Voor onze relatie was het ook funest; we hadden geen tijd meer voor elkaar. Sinds een paar maanden is het daarom ook uit.

Ik werk nu als fysiotherapeut en spaar voor een eigen appartementje. Daar wil ik samen met Evelyne gaan wonen. Het contact met mijn ex is goed. We zullen er altijd samen voor onze dochter zijn. Hoe bizar de hele situatie ook is, op een gegeven moment accepteer je gewoon dat je vader bent. Het wordt onderdeel van je leven. Ik kan niet meer zonder Evelyne.

*De echte naam van Jasper is bekend bij de redactie
*Update na publicatie: dit artikel is aangepast. De naam van een betrokkene is om privacyredenen verwijderd.