De 'scareclowns' van attractiepark Toverland krijgen dit jaar een bodyguard

Het oeroude idee van een clown die ballonnen in onmogelijke hoeken en bochten wringt kan al een tijdje de prullenbak in. Tegenwoordig tel je als clown niet meer mee als je simpelweg je gezicht wit schminkt, schoenmaatje 48 aantrekt en een rode neus draagt. Een clown is vandaag de dag vooral iets om van te sidderen, en de maatschappelijke coulrofobie wordt vakkundig uitgebuit in onze populaire cultuur.

Ook in het Limburgse attractiepark Toverland zijn enge clowns actief. Deze zogeheten 'scareclowns' jagen bezoekers de stuipen op het lijf. Sommige van die bezoekers laten zich na het schrikken niet onbetuigd en dat leidt soms tot enkele rake klappen. Ook zijn er groepen lastige jongeren die de clowns bewust proberen te schoppen of slaan. Daarom heeft Toverland besloten dat de clowns dit jaar beveiligd worden door mensen van het 'sfeerbeheer'-team.

Ik sprak de 27-jarige scareclown Carlo Claassen, die ondanks zijn vriendelijke Limburgse accent bezoekers van Toverland al een paar jaar de stuipen op het lijf jaagt, om te vragen naar deze grimmige stand van zaken.

VICE: Hey Carlo, jij bent dus scareclown in Toverland, waar dit jaar beveiliging is aangesteld om de clowns te beschermen. Was dat nodig?
Carlo Claassen: Nou, Toverland is een vrij klein attractiepark waardoor de sfeer heel gemoedelijk is. Toch is het wel fijn dat er nu sfeerbeheer aanwezig is. Ze zijn er voornamelijk voor mijn eigen veiligheid. We zijn altijd met vijf clowns per dienst, en er loopt dan één sfeerbeheerder mee die ons continu in de gaten houdt. Het ding is: je zit in karakter, dus als mensen iets vervelends doen kun je daar niet zoveel tegen doen. We zijn acteurs die een rol vervullen, en die rol moet je volhouden. Mocht de situatie echt te dreigend worden, dan kun je wel uit je rol stappen, maar het laatste wat je wil is de magie van Toverland verstoren.

Maar wat gebeurt er dan precies? Schrikken mensen zo erg dat ze soms een klap uitdelen of zo?
Dat kan weleens gebeuren. Ik heb vorig jaar bijvoorbeeld een kopstoot gehad. Die mevrouw schrok zo erg, en het was eigenlijk meer een ongeluk, maar op dat soort momenten is het wel fijn dat er iemand van het sfeerbeheer aanwezig is, zoals dit jaar het geval is. Zij zijn heel herkenbaar door hun fluorescerende hesjes en kunnen mensen meteen aanspreken op hun gedrag, of even kijken of alles goed gaat. Afgelopen weekend is er bijvoorbeeld een kind gevallen omdat-ie zich te pletter schrok – dat gebeurt best wel vaak – en dan kan het sfeerbeheer direct even bij het kind langsgaan. Kinderen zijn natuurlijk vaak erg enthousiast en als je die dan goed laat schrikken, vallen ze nog weleens om, of botsen ze tegen mekaar op.

Die arme kinderen!
Vaak komt het toch goed hoor. Vorig jaar had ik de rol van vogelverschrikker, en we hebben na de Halloween-avond altijd een fotomoment, met alle acteurs. Ik zag toen een meisje dat doodsbang was, maar uiteindelijk heb ik haar aan het eind van de avond zo ver gekregen dat ik een boks van haar kreeg. Uiteindelijk zijn wij echt wel aardig. Mensen moeten niet het idee krijgen dat wij ze kwaad willen doen.

Zijn er verder nog momenten waarop mensen agressief doen?
Je hebt weleens jongeren die stoer willen doen. Dan proberen ze je bijvoorbeeld achter je rug om een schop of een klap te geven. Ik heb zelf nog geen trappen gehad, maar ik zag op YouTube dat iemand dat wel een keer bij me heeft geprobeerd. Wij kijken als clowns veel naar filmpjes van onszelf, omdat we willen zien of we alles goed neerzetten. Op een gegeven moment zag ik een filmpje waarop een vlogger ons wilde "neerhoeken" om te laten zien hoe stoer hij is. Andere acteurs hebben ook wel echt trappen ontvangen.

Nu kan het sfeerbeheer gelukkig ingrijpen en die mensen op hun gedrag aanspreken en eventueel uit het park verwijderen. De mensen die zoiets doen moeten de consequenties ook accepteren.

Vind je dat je moeilijk werk hebt?
Ja best wel, wij moeten er namelijk voor zorgen dat de gasten zich op hun gemak voelen, maar we zien er ook eng uit. Vorig jaar was er een meisje dat echt doodsbang was en vreselijk begon te huilen. Op zo'n moment blijf ik wel in mijn rol, maar ga ik wel even naar die mensen toe. Ik heb toen samen met een collega tien meter met haar gewandeld, om te laten zien dat we haar niks zouden doen. Na afloop hebben we nog bedankjes gekregen van haar ouders, en zelfs een mooie tekening van het meisje zelf.

Het moeilijkst vind ik dat wij 'horrorclowns' worden genoemd. Uiteindelijk zijn wij gewoon clowns die je even laten schrikken en bang maken, maar daar blijft het ook bij. Ik denk toch altijd: 'Hey, wij zijn ook gewoon mensen.'

Wat is er precies mis met de term 'horrorclown'?
Een horrorclown zie je heel vaak in het nieuws en eigenlijk altijd negatief. Het gaat er altijd over dat er ergens, bijvoorbeeld in Naaldwijk – ik noem maar iets, clowns op straat mensen bewust bang maken, zonder aankondiging. Terwijl wij juist zijn aangenomen om dat te doen. 'Horrorclown' heeft dus een hele negatieve lading gekregen, de afgelopen jaren. Ik vind het daardoor een negatieve term. Noem ons gewoon 'scareclown'.

Bekijk hieronder de video Furpakken en fursonages: