Vijf bands op Primavera Club die je dringend moet ontdekken

SEAT verbindt mensen van over de hele wereld met hun passie voor het stadsleven, en veelbelovende en opkomende muziek. Daarom hebben ze een exclusief partnership met Primavera Club, een van de grootste festivals van Europa dat zijn wortels heeft in Barcelona. Samen stimuleren ze de lokale cultuur en ontdekken ze de verborgen, maar prachtige muziekscene van de zonovergoten stad.

Er is weinig dat me meer adrenaline geeft dan een onbekende band ontdekken en die vervolgens plat te draaien. Het is vergelijkbaar met de euforie van eens goed peuteren in je oor met een wattenstaafje of het aantrekken van nieuwe sokken. Noem me een verwaande muzieksnob, maar het geeft verdomd veel voldoening om op goeie muziek te stuiten met minder dan duizend plays op Spotify. Het is dan aan jou om dat aantal binnen de week te verdubbelen.

Op het festival Primavera Club doe je niets anders dan nieuwe muziek ontdekken. Je komt voor de ene band, blijft even plakken en maakt kennis met artiesten waarvan je baalt dat je er niet eerder naar luisterde. Gelukkig is het nooit te laat om nieuwe bands toe te laten in je leven en een nieuwe obsessie te ontwikkelen. Daarom verzamelden we de beste vijf bands die we ontdekt hebben op Primavera Club. Tast toe.

Bandnamen kunnen misleidend zijn – bij Rowwen Hèze verwacht ik nog elke keer IJslande black metal te horen – maar die van Cocaine Piss is dat absoluut niet. De ultrakorte punkliedjes van de Luikse band zijn vuig, keihard en staan strak van de energie. Voor de productie van hun debuutalbum wisten ze levende legende Steve Albini al te strikken (zijn voormalige band Big Black is een van de beste ooit, punt), en op hun laatste plaat The Dancer is zijn stempel ook duidelijk te horen. Live maakt de groep er ook altijd een heerlijk zooitje van, waarbij je niet vies moet zijn van manisch gekrijs, overstuurde gitaren en een portie gehoorbeschadiging.

Excuses voor wederom beginnen over een bandnaam, maar sinds ik Tonstartssbandht live zag, heb ik ontzettend veel moeite gehad met aan andere mensen vertellen hoe vet zij zijn. "Het hoogtepunt van mijn weekendje Barcelona was denk ik Ton-starts-banduhuhut" of "je moet echt eens Tom-start-een-band checken". De juiste uitspraak is mij nog steeds een raadsel, maar hun laatste (tamelijk vreemde) plaat Sorcerer staat inmiddels op repeat en ik draag al drie dagen hetzelfde T-shirt dat ik van ze kocht. Doe jezelf een lol, vermijd het zeggen van de naam en ga hun hele discografie af als je een keer zin hebt om jezelf te verliezen in een soort Bobbejaanland van psychedelische muziek.

De eerste keer dat ik naar de muziek van Smerz luisterde, realiseerde ik me weer waarom ik een gruwelijke hekel heb aan dingen in hokjes delen. Er ontstaan onoverkomelijke ruzies wanneer besloten moet worden of komkommer en tomaat nu tot groenten of fruit behoren, en zulke verhitte discussies voer ik ook met mijzelf wanneer de muziek van dit Scandinavische duo moet benoemen. Is het footwork? Toch r&b? Of luister ik hier naar ordinaire popmuziek? Wat in ieder geval vaststaat, is dat hun album Okey sinds de release een van de meest onmisbare dingen in mijn leven is sinds Tupperware. Laat die genres dus voor wat ze zijn en accepteer dat Smerz de tomaat en komkommer van de muziekwereld zijn.

Ik ontdekte Fuck Buttons als verwarde tiener met op hol geslagen hormonen. Het werd maandenlang de soundtrack van mijn edgy leven wanneer ik vol zelfvertrouwen in afgetrapte All Stars™ en een te strakke skinny jeans door de stad slenterde, in de hoop dat die gigantische puist op mijn kin niemand opviel. Tien jaar later ben ik de band uit het oog verloren en heeft mijn puberale woede tegen het systeem grotendeels plaatsgemaakt voor een zachtaardige persoonlijkheid die bepaalde dingen die de overheid ons verschaft toch wel als praktisch ervaart. Tijdens Primavera Club verloor ik die volwassenheid weer eventjes, toen Blanck Mass (het soloproject van een Fuck Buttons-lid) het podium opklom. Tijdens zijn intense noise-set voelde ik de mee-eters naar de oppervlakte van mijn huid razen en kreeg ik plots weer zin om alles te doen wat mijn ouders niet zouden doen. Gênant – gelukkig kon ik me inhouden.

Het is twaalf uur 's middags, de Spaanse zon staat hoog in de hemel en Primavera Club ziet eruit als een club om twaalf uur 's middags. Maar als ik mijn ogen sluit bij het optreden van Camila Fuchs uit Londen, waan ik me in een grimmige zolderkamer in de Engelse hoofdstad. De zangeres zingt blijkbaar over het post-Brexit-tijdperk, Donald Trump en de politieke situatie in Mexico, maar de muziek kan evengoed gaan over die keer dat die ene jongen me niet terugbelde, of over hoe vreselijk alleen we allemaal zijn op deze godvergeten aardbol. De Björkiaanse klaagzang katapulteert me terug naar pubertijden waarbij ik het gehad had met jongens, mijn ouders en de wereld. En toch krijg ik vooral zin in een potje melancholisch dansen in mijn ondergoed. Net zoals jij jezelf gaat betrappen op wiegende heupen tijdens het beluisteren van Days of Grace.