Underworld wilde het Rijks slopen

Underworld in de fietstunnel onder het Rijksmuseum was misschien wel het grootste evenement van ADE 2017. Duizenden mensen hadden zich aangemeld voor de loting in de hoop één van de gratis kaartjes te bemachtigen. Een onmetelijk vet concept, gratis naar een show van misschien wel de meest legendarische dance-act die er is.

Het eerste uurtje moet Underworld nog een beetje zoeken. Het publiek komt langzaam naar binnen, maar om acht uur kun je aan de kant van het podium je kont al niet meer keren. Iedereen zit zo erg op elkaar gedrukt dat het zelfs moeilijk is om een slokje bier te nemen.

Het publiek is redelijk divers en vooral heel erg hyped. We zijn er, Underworld! Rick Smith staat zijn ding te doen samen met Tom Ravenscroft. Karl Hyde is alleen nog nergens te bekennen.

Na twee uur verschijnt hij op het podium en pakt hij de microfoon. Underworld is eindelijk op volle sterkte en ze hebben er zin in. De eerste kickdrums knallen onder het Rijksmuseum door en de lichtshow wordt hysterischer. Het valt me op dat het geluidssysteem niet helemaal soepel werkt. Het is schel, heeft weinig diepte en de lage tonen overstemmen de anderen. Hopende dat het aan mijn plekje aan de zijkant ligt, wurm ik me naar het midden van het publiek, zo dicht mogelijk bij het podium. Het mag niet baten. Een constante 'white noise'-achtige ruis blijft samen met de muziek uit de speakers stromen.

Maar het maakt allemaal niks uit. Achterin spot ik twee vrouwen van een jaar of vijftig. Ze hebben daar de ruimte opgezocht om heen en weer te springen en uitbundig te dansen. Zij snappen het. Achterin merk ik pas hoe guur de wind is die door de tunnel waait. Die draagt absoluut bij aan de sfeer, en dat is nodig. Veel mensen dansen niet, maar staan alleen te kijken. Komt dat omdat er zo weinig ruimte is? Nee, dat zou niet uit mogen maken. Het is toch fucking Underworld, die legendarische band die je waarschijnlijk maar één keer in je leven op deze locatie kunt aanschouwen? Het zou een kolkende chaos moeten zijn hier.

Rick en Karl laten zich er in ieder geval niet door van de wijs brengen. Na tien uur schrik ik van een rauwe kickdrum die niet zou misstaan op een hardstyletrack. Even later spelen ze Two Months Off. Gaan mensen dan ook los? Nee, niet echt.

Rond elf uur is het stil en spreekt Hyde ons toe: 'Thank you for being part of our experiment. So nice of you to come to our little soirée'. Het is de inleiding voor Born Slippy, waar ze uiteraard mee afsluiten. De eerste tonen van die plaat worden ontvangen met een oorverdovend geschreeuw, en voor me zie ik honderden telefoons de lucht in gaan. Hyde zingt de lyrics live, maar ze klinken bijna te goed om echt te zijn. Ik geef hem het voordeel van de twijfel.

Terwijl een aantal mensen in volle galop van de toiletten het publiek in rennen om niets te missen, krijg ik een flashback naar die allereerste magische keer dat ik op een brakke zondag Trainspotting keek. De telefoons blijven in de lucht. Ik hoor af en toe een schreeuw, maar springen of dansen is hier zeldzaam. Dan zie ik hem: de held van de avond. Een oudere kerel met dreadlocks en een dikke snor, die met gesloten ogen en geheven armen he-le-maal uit zijn plaat gaat op de legendarische track. Waren we allemaal maar een beetje meer zoals jij.

Wil je meer verhalen over ADE 2017 lezen? Dat kan hier.