FYI.

This story is over 5 years old.

lhbtq

Dolly Bellefleur hoopt kinderen te leren om zichzelf te zijn

Dolly las vorig weekend aan kinderen voor in de bibliotheek in Nijmegen. Daarvoor werden extra beveiligers ingezet. "Het zijn heel normale sprookjes, maar de verhalen gaan over lhbt-relaties."
Schermafbeelding 2019-02-08 om 10
Screenshot VICE

Als je op de hoogte wil blijven van onze beste stukken zonder je suf te scrollen, schrijf je dan in voor onze wekelijkse nieuwsbrief.

De Amsterdamse Dolly Bellefleur, het vrouwelijke alter ego van Ruud Douma, is al dertig jaar entertainer en leest kleine kinderen nu en dan sprookjes en verhalen voor in haar bonte jurk. Vorige week zaterdag deed ze dat bijvoorbeeld in Bibliotheek Gelderland Zuid in Nijmegen, voor de voorleesreeks Kleurrijke Verhalen, georganiseerd door diezelfde bibliotheek. De reeks is ervoor bedoeld diversiteit al op jonge leeftijd onder de aandacht te brengen.

Advertentie

De voorleesmiddag werd afgelopen december nog plotseling verstoord, omdat leden van de extreemrechtse, volksnationalistische organisatie Identitair Verzet roet in het eten gooiden. Ze vonden dat het niet bij onze “traditionele waarden en normen” past dat dit soort “transgenders” aan kleine kinderen voorlezen. Ook in oktober was er hommeles, toen de christelijke organisatie Civitas Christiana kwam protesteren en de politie in moest grijpen.

Hierdoor moest Dolly afgelopen keer voorlezen aan een paar vijfjarigen met een stel flinke, intimiderende beveiligers aan haar zijde. Voordat ze voorlas spraken we haar even, en vroegen we haar het hemd van 't lijf over hoe ze zich voorbereidt, welke verhalen ze belangrijk vindt om te vertellen en of ze zich zorgen maakt om protesten in de toekomst.

Het (uitgeschreven) interview met Dolly lees je onder de video die we met haar maakten:

VICE: Ha Dolly! Je leest natuurlijk voor om kinderen verhalen te vertellen, maar vind je het ook belangrijk dat kinderen in aanraking komen met jou, als Dolly?
Dolly Bellefleur: Ja, dit is de afgelopen dertig jaar mijn manier geworden om te communiceren. Of dat nou met volwassenen of met kinderen is. Ik werd vroeger gepest omdat ik duidelijk anders was dan anderen. Ik hoop dat ik kinderen die zich hetzelfde voelen als ik me heb gevoeld, de boodschap mee kan geven dat je mag zijn wie je bent. Al zijn het er maar een paar.

Advertentie

Hoe bereid je je normaal gesproken voor op zo’n middag?
Ik ben dit keer naar een boekenwinkel gegaan, en heb daar gezegd dat ik op zoek ben naar verhalen die net wat anders zijn. Ze raadden me een sprookjesboek aan. Het zijn heel normale sprookjes, maar de verhalen gaan over lhbt-relaties. Een van de verhalen gaat over een prinses die moet trouwen. Er komen veel prinsen langs en uiteindelijk kiest ze toch voor een prinses. Ik heb ook voorgelezen over twee koningen die samenwonen en verliefd zijn. Hun buurvrouw, een fee, helpt ze om hun kinderwens te vervullen. Had ikzelf maar zo’n buurvrouw, haha.

Gebeurt het weleens dat kinderen ongemakkelijk worden van je? Zoals volwassen dat misschien weleens worden?
Als kinderen zich ongemakkelijk voelen, probeer ik het ijs te breken door te zeggen dat ik Pino ben, maar dat mijn haar gewoon wat anders zit. Pino of een clown. Er zijn ontzettend veel figuren waarmee kinderen zich identificeren, dus ik denk dat ze er geen punt van maken. Het zijn vooral ouders die er een probleem van maken.

Wat zijn de reacties van kinderen die je het meest bijblijven?
Af en toe krijg ik een mailtje van ze. Een tijdje terug bijvoorbeeld van een twaalfjarig meisje, die me vertelde dat ze op meisjes valt en dat aan haar klas heeft verteld. Af en toe heb ik contact met haar om haar te steunen. Soms stuurt ze me een berichtje als ze een dipje heeft, en dan probeer ik haar op te beuren. Ik heb zelf geen kinderen, dus op die manier kan ik mijn moederlijke gevoelens ook nog kwijt.

Als ik kinderen vertel dat ik vroeger ook werd gepest, delen ze ook vaak hun ervaringen met mij. Dan kan ik ze ook beter helpen, en geef ik ze tips over hoe ze ermee om zouden kunnen gaan. Zoals bij een ander meisje, van wie ik twee jaar geleden een mailtje kreeg. We hielden wat contact, en daarna werd ik door haar middelbare school gevraagd om bij haar diploma-uitreiking op te treden. Ik heb toen een lied gezongen en dat maakte haar heel blij. Tijdens de botenparade tijdens Pride zag ik opeens een klein bootje met datzelfde meisje. Ze was met haar ouders en had een ballon vast met daarop ‘Dolly’. Ik had blijkbaar iets losgemaakt bij haar. En precies daar doe ik het voor. Dat vond ik heel mooi om te zien.

Deze voorleessessie is anders dan de anderen: om rekening te houden met protesten is er extra beveiliging aanwezig. Maak je je daar zorgen om? Dat het je voorleesmiddag verpest?
Ik ben altijd wel een beetje nerveus voordat ik moet optreden. Dit keer is het misschien wat erger dan normaal, omdat ik hoop dat het wel leuk blijft voor de kinderen. Ik wil niet dat er een incident plaatsvindt en dat ze ergens van schrikken. Ik ben niet bang dat mij iets zal gebeuren, maar wel dat de sfeer opeens verandert omdat iemand iets roept of gooit.

Heb je dat weleens meegemaakt, dat iemand iets roept of gooit?
Nee, heel weinig eigenlijk. Dat is het leuke aan mijn werk. Ik kom op verschillende plekken en heb te maken met verschillende mensen. Laatst moest ik bijvoorbeeld optreden in een voetbalkantine. In het begin denken die mannen: wat komt daar nou binnen? Voor mij is de uitdaging dan om ervoor te zorgen dat we aan het eind van de middag één grote familie zijn en veel lol hebben.

Ten slotte: denk je dat die protesten erger gaan worden? Of heb je goede hoop voor de toekomst?
Nou, ik maak me zorgen om het feit dat er, over het algemeen, steeds meer voorvallen van geweld en intimidatie zijn tegen de lhbt-gemeenschap. Maar ik vestig eigenlijk al mijn hoop op kinderen en de scholen waarop ze zitten. Ik zie kinderen van twaalf jaar debatteren over discriminatie en een veilige omgeving. Ze vangen elkaar op als iemand uit de kast komt. Ze lijken dat normaal te gaan vinden en dat is een goed teken. Het geeft ook hoop dat de bibliotheek dit organiseert en dat ouders erop af komen. Ze willen kinderen een les leren, namelijk dat de maatschappij bestaat uit meer dan twee hokjes. Er zijn zoveel mogelijkheden. Dat leren kinderen hier. En zij moeten uiteindelijk het stokje overnemen van tante Dolly.