Faberyayo en Steven van Lummel gingen naar Tokio om televisie te maken

Wat is er leuker dan zien hoe twee goede vrienden lol trappen in een van de meest gestoorde steden ter wereld, als die vrienden Pepijn Lanen en Steven van Lummel zijn en die stad Tokio heet? Ik weet het niet. In de nieuwe serie annex woordgrap Tokyayo van VICELAND zie je hoe deze twee beroepsmalloten de halve stad doorkruisen op zoek naar een kant van Tokio die je niet vaak ziet. Ze gaan bijvoorbeeld op bezoek bij een beregeile fotograaf, een eng theevrouwtje, een punkband met een zelfmoordrandje en een rapper met een gorilla-thema. Dit alles doorspekt met onderbroekenhumor, leuke weetjes en een zekere je ne sais quoi. Vanaf vanavond is Tokyayo elke donderdag te zien om 22.00 op VICELAND.

Ik heb de serie voor dit interview al gezien en vond het fijn om te kijken, omdat ik dol ben op Japan, maar zelf helaas geen vriend heb om mee naar Tokio te gaan. Ik was benieuwd hoe het ze verging op deze ongetwijfeld memorabele reis en toevallig waren Faberyayo en Steven op bezoek op het VICE-kantoor. Bij wijze van conversation piece hadden ze iets typisch Japans meegenomen: een automaat vol slipjes.

VICE: Ha! Jullie zijn weeaboo's, heb ik begrepen.
Pepijn Lanen: Nou, zo zou ik het niet willen noemen. Weeaboo's, dat zijn, zoals ik het begrijp, pubers die zich alleen maar aftrekken op hentai. Wij zijn gewoon oprecht geïnteresseerd in alles wat met Japan te maken heeft. Hoe ze hun potten bakken, de geschiedenis van de natie, de mensen an sich, hoe ze hun eten maken, boeken, muziek. Niet alleen maar, eh…

Aftrekken?
Steven van Lummel: Ik vind eigenlijk die geile tekenfilms nog het minst leuke aan Japan.

Wat vind je dan het meest leuke?
Pepijn: Ja, dat is dus een hele lastig vraag.

Ik vroeg het aan Steven.
Steven: Ik kan niet één ding noemen.

Weet je nog wanneer je voor het eerst dacht: woah, Japan is best wel sick.
Steven: Mijn zus had een oudere vriend, Berry van Leeuwen, die ooit een rookbom had gemaakt op de HTS. Die was in zijn hand ontploft, waardoor hij allemaal derdegraads brandwonden en putten in zijn borst en in zijn hand had. Er groeiden stukken glas uit en hij had één zo'n stuk giftige smurrie op z'n oog gekregen. Zelfs als-ie sliep, had-ie een soort gaatje in zijn ooglid. Hij kwam op een gegeven moment naar me toe: "Deze videoband moet je checken." Nou, als hij iets tegen me zei, dan deed ik dat altijd meteen, want ik keek natuurlijk enorm tegen 'm op. Die videoband was Akira, en die heeft mijn leven veranderd.

Wat een verhaal!
Steven: Ja. Maar wat ik ook sick vind aan Japan, is het feit dat het een eiland is. Dat ze eigenlijk schijt hebben aan de rest van de wereld, en die tegelijkertijd bijzonder interessant vinden en dat na proberen te doen, wat dan niet lukt en vervolgens een heel bizar eigen ding wordt, wat ze dan weer niet doorhebben.

Helder.
Pepijn: Ze benaderen alles ook vanuit een outsider-perspectief, alleen dan niet lui, maar geobsedeerd en superenthousiast.

Je was er al eerder geweest, toch? Wanneer was dat?
Pepijn: In 2009 volgens mij.

Weet je nog dat je je toen voor het eerst realiseerde: oké, nu ben ik echt in Japan?
Pepijn: Eigenlijk meteen toen ik het vliegtuig uitkwam. Alles is zo geordend en strak geregeld. Je komt het vliegtuig uit, je bent nog slaapdronken, alles is spannend. Ik moest met een bus van het vliegveld naar de stad. Onderweg was alles nog begrijpelijk, maar toen kwam ik aan op Shinjuku Station. Het is zo groot daar en er zijn zoveel mensen en LED-schermen. Ik voelde letterlijk alle moleculen om me heen bewegen.
Steven: Ja! Maar het is wel georganiseerd en rustig. Er komen twintig miljoen mensen op dat station op een dag en niemand raakt elkaar aan, niemand kijkt elkaar aan.

In het liedje in de intro van het programma zeg je 'wat doen we hier eigenlijk'. Laten we die vraag eens proberen te beantwoorden.
Pepijn: Het idee was in eerste instantie om een Tokio te laten zien dat je niet eerder hebt gezien, buiten de gebaande paden en zo. Maar Tokio is zo groot en er zijn zoveel rare dingen, dat zelfs dat onmogelijk is. Zelfs als je naar allemaal plekken gaat die nog nooit iemand heeft laten zien, en je legt die naast dingen die wel vaak voorbij komen – het is allemaal zo interessant en tof en raar dat je het op die manier ook niet kan duiden. Toen werd de micro-insteek bij elk dingetje dat we gingen doen: wat doen we hier eigenlijk.

Welk persoon die jullie ontmoet hebben tijdens het maken van het programma heeft de meeste indruk op jullie gemaakt?
Pepijn: Het zijn er wel meerdere geweest. Yone de fotograaf, die legde iets heel interessants uit. Tokio is natuurlijk geil, maar als je er bent, merk je dat het toch erg seksloos is. Je ziet veel meisjes met korte rokjes en lange laarzen.
Steven: Ja, maar het is niet geil.

Omdat ze schattig moeten zijn?
Pepijn: Nee, dat is het niet zozeer. Het is een kostuum dat ze aantrekken.
Steven: Maar die doorgeslagen schattigheid, dat lolita, heeft er wel mee te maken.
Pepijn: We waren in een stripclub, of nou ja, niet eens een echte stripclub, maar daar hadden de meisjes een gewone onderbroek aan, en daar dan nog weer dat spannende ondergoed overheen. Yone legde heel duidelijk uit hoe je dat gat hebt tussen echte seks en seks als iets wat je interessant vindt, maar waar je verder niks mee doet in de realiteit.
Steven: Er wordt meer anime-porno verkocht dan gewone porno. Misschien zijn ze bang voor gevoelens en om gekwetst te worden.

Komt dat voort uit schaamte?
Steven: Ja. Toen ik drie maanden in Japan was, een paar jaar geleden, kreeg ik van iemand de vraag: "Stel dat ik met een westers meisje zou hebben, zou ze dan iets voelen van mijn penis?" Dat durfde hij dan te vragen na drie flessen saké. Nou. Dat is wel iets wat meespeelt.

Hey, nou staat er hier nu op ons kantoor een automaat met slipjes, met jullie hoofden erop. Een beetje zoals Japanse automaten waar je gebruikte slipjes kunt kopen. Hebben jullie er ook in geplast?
Pepijn: Dat hoort eigenlijk wel, maar dat hebben we overgeslagen, omdat we het een beetje cru vonden.
Steven: We hebben ze alleen kort aangehad.

Zijn jullie in Tokio ook van die automaten tegengekomen?
Steven: Jij had een slipje gekocht, toch?
Pepijn: Ja, maar niet uit een automaat, dat was uit zo'n bal.
Steven: Een zwarte bal.

Je hebt een zwarte bal gekocht.
Pepijn: Ja, maar de hele handeling van geld in dat ding gooien en eraan draaien en hopen dat mensen het niet zien was spannender dan 'm openmaken en dan: hé, een onderbroek.

Ik snap dat dus niet. Als Japanners zich zoveel schamen voor van alles, dat er dan automaten met slipjes op straat staan. Die durven ze dan toch ook niet te kopen?
Pepijn: Nou, dit was in een seksshop, maar je hebt bijvoorbeeld de wijk Akihabara, waar ze heel veel elektronica verkopen, maar ook heel veel porno. Daar is het best wel openlijk. Ik weet het niet, de schaamte werkt op een hele gekke manier daar.
Steven: Wat trouwens ook grappig is: ze noemen een opblaaspop daar een 'Dutch Waifu'.

Nice! Iets anders: de afleveringen gaan respectievelijk over seks, muziek en cultuur. Als je de Japanse cultuur in drie woorden zou moeten omschrijven, welke woorden zouden dat dan zijn?
Steven: Anus, anus, anus. Met een accent grave op de laatste u.

Wacht even, is dat een streepje naar voren of naar achter?
Pepijn: Ik probeer een woord te bedenken waaruit blijkt dat de gemeenschap boven het individu staat. Je hebt een spreekwoord: 'Every single grain of rice is part of a larger bowl'. Dat gevoel, dat leeft heel erg. Daar komt ook die schaamte uit voort, dat je niet degene kan zijn die dingen opfokt voor anderen. Uit die groepsdruk komt de drang naar escapisme voort. Die hang naar escapsime uit zich weer in extreme hobby's, het kortstondig breken met de zestig-urige werkweek.
Steven: Dat heeft goede kanten, maar ook slechte kanten. Die hyperidentiteit waar wij in zitten, van iedereen z'n mening telt en iedereen is uniek, dat is niet waar. Soms moet je je eigen shit opzij zetten om met z'n allen die zware tafel te tillen.

Over zware tafels gesproken: ik wilde graag afsluiten met een korte quiz om jullie kennis over Japan te testen. Ik noem wat dingen, jullie zeggen wat het betekent. Oké? Oké! De eerste is 'dakimakura'.
Pepijn: Ja, dat is zo'n kussen.

Heel goed! Eén punt voor jou. De volgende is 'omorashi'.
Pepijn: Die weet ik niet.

Dat je het geil vindt als meisjes heel lang hun plas ophouden . Wat is shokushu goukan?
Pepijn: Weet ik niet.

Het bekendste exportproduct: tentakelporno.
Pepijn: Oja, dat ken ik gewoon als 'tentakelporno'.

Nou, nog eentje: futunari.
Pepijn: Ja, chicks met een pik. Dat weet ik dan weer wel, want daar klik ik nooit op.

Die tekeningen zijn wel leuk hoor.
Pepijn: Nou, een tijdje terug zag ik ergens een plaatje van een chick met een pik die een andere chick aan het neuken was.
Steven: He-le-maal oké. Best of both worlds.

Nou, dat was het wel. Bedankt voor jullie komst!

---

Tokyayo is elke donderdag om 22:00 uur te zien op VICELAND, ons kanaal dat je vindt op Ziggo kanaal 26 en Caiway kanaal 22 in Nederland, en Telenet kanaal 21 en Proximus kanaal 104 in België. Behalve op VICELAND, is de serie ook in z'n originele web-format te zien op tokyayo.flabber.nl.