Hoe je kan wildplassen op een festival als je een vagina hebt

De zon schijnt, blote benen zijn overal, het festivalseizoen is begonnen. Dat betekent ook dat wij vrouwen weer gehurkt met onze blote billen in de bosjes of achter een HERAS-hek mogen plassen, want het is onzin om een stuk te lopen en in de rij te gaan staan wachten voor een stel oververhitte plastic wc's waarin je gedwongen bent om de geur van twee dagen oude drollen op te snuiven.

Dit heuglijke nieuws neemt niet weg dat wildplassen voor mensen met een vagina nog altijd een uitdaging is. Het is een klungelig gedoe om een beschutte plek te vinden die nietsvermoedende voorbijgangers de tentoonstelling van je witte reet bespaart, en, niet onbelangrijk, om gehurkt overeind te blijven terwijl er een paar hectoliters alcohol door je bloed gieren.

Hoewel in sommige gemeenten een mensenplas in de openbare ruimte beboet wordt met honderdveertig euro, is het op festivals de normaalste zaak van de wereld en een handige manier om je blaas een plezier te doen. Mits goed uitgevoerd, natuurlijk. Gelukkig is Broadly er om je daarin te gidsen. Sinds ik al wildplassend in het portiek van een museum belerend ben toegesproken door een intercom (de stem zei: "Ik zie je wel zitten hoor, dit is een openbare ruimte, maak dat je wegkomt!") en mijn eigen schoenen onder zeek omdat ik zo schrok, heb ik mezelf alle fijne kneepjes van het vak aangeleerd. Ik heb een paar tips opgeschreven die ook jouw wildplaspogingen een stuk aangenamer zullen maken.

Als je het soort mens bent dat regelmatig wildplast, dan denk je ongetwijfeld twee keer na voordat je een jumpsuit of tuinbroek als festivaloutfit uit de kast trekt. Dat is slim gedacht. Niet alleen omdat je, in het geval van een jumpsuit, rondom het plassen in je onderbroek en blote kokos- noten staat, maar ook omdat het, in het geval van een tuinbroek, niet uitgesloten is dat de schouderbanden van je broek per ongeluk in een poel urine komen te hangen. Die situatie wil je liever voorkomen, dus om veilig te zijn trek je gewoon een broek aan. Wie nog minder risico wil lopen, trekt een minirok zonder onderbroek aan. Dat scheelt een hoop gehannes.

Mocht je in de stad dansen en je zeurende blaas zat zijn, dan raad ik je aan om je als de wiedeweerga uit de menigte te wurmen en je spreekwoordelijke plaskompas te volgen, dat in een urbane omgeving naar geparkeerde auto's wijst. Lopen er veel mensen langs, zoek dan schuin geparkeerde auto's om tussen neer te hurken. Kleine kans dat een voorbijganger de moeite neemt zijn hoofd honderdtachtig graden te draaien om tussen de auto's door te kijken, tenzij iemand roept dat Catherine Keyl daar haar geheime krokettenverslaving zit te bevredigen.

Bevind je je in een landelijke omgeving, bijvoorbeeld op een meerdaags festival, zoek dan altijd vlakke natuur op en nooit een heuvel, want op Fusion Festival heb ik geleerd dat heuvels een broedplek zijn voor mensendrollen die niets liever willen dan jouw plasplezier bederven.

Onthoud: schoenen zijn om in te lopen, niet om overheen te kliederen tijdens een festival. Soms raakt deze primaire functie van de schoen in het gedrang, vooral als je met een vertrokken gezicht, volle blaas en tegenzin (want: rotklus) probeert te mikken op de grond tussen je schoenen. Dat is een opgave, want urine die met een flinke vaart uit je plasser wordt gelanceerd, blijft nooit als een net vijvertje tussen je zolen liggen.

Plas op je schoenen is best vies, dus koop voordat je naar een festival gaat weg- werpschoenhoezen – van die blauwe plastic zakken die je vroeger bij zwemles om je schoenen deed. Mocht je die nergens kunnen vinden, doe dan vooral geen Birkenstocks aan naar een festival. Dansen met soppende sandalen is in weinig gevallen een goed idee. Mijn moeder zei ooit: "Schoenen en sandalen zonder plas na wildplassen zorgen voor blije mensen die door hun prestatie het recht hebben verworven om tot het ochtendgloren te mogen dansen op een festival."

Het is een uurtje of negen 's ochtends. Je ligt net in je tent, en al het vocht in je lijf heeft besloten om op dit vroege uur in je blaas te vergaderen over hoe fijn het zou zijn om dit gore festivallichaam te verlaten. Echter: de dichtstbijzijnde wc is op minstens tien minuten loopafstand. Gelukkig heb je bij de supermarkt plastic bekers gekocht om je nachtelijke plasje in te doen. Je ritst met moeite je tent open om de bekers te zoeken, je stoot je teen aan zo'n teringharing en het duurt even voor je die bekers kunt vinden. Je sluit de veel te krappe voortent, drukt een plastic beker tegen je vagijn, maar merkt al snel dat je blaas het egoïstische besluit heeft genomen om niet meer te stoppen met leeglopen. Je plast tot het randje en ritst de voortent weer open terwijl je teen nog altijd bloedt. Je geurende urine gutst door je geklungel over de rand van de beker, dus alsnog ligt er in je voortent een plasje bloederige zeik. Tip: neem een emmer mee in plaats van plastic bekers, stamp de haringen goed in de grond, en zorg dat je voortent van wezenlijk formaat is.

Het is meestal zo dat je graag even alleen bent tijdens het wildplassen. Je besluit het bos in te lopen, trekt je broek omlaag, en zit met je achtereind in een stel brandnetels. Tot overmaat van ramp prikt een mug er nog een paar zwellingen bij. Ik kan je vertellen: een jeukend achterwerk kan een festival goed vergallen. Neem de volgende keer een aardappel mee, want een doormidden gesneden aardappel over je fikkende billen wrijven schijnt een wondermiddel te zijn.

Ah, je staat middenin het publiek tijdens Koningsdag of een ander stadsfestijn het ontzettend niet naar je zin te hebben, omdat je vooral bezig bent met het ontwijken van een North Face-tas die voor je staat. Maar gelukkig! Je moet plassen en kijkt hoopvol naar de waterkant. Let op: dat is geen goed idee. Los van het feit dat de kant van een gracht allesbehalve beschut is, heb je voor een waterpas evenwicht helaas te veel wodka-lime door je keel gegoten. Je blote billen eindigen makkelijk in het drassige water van de Keizersgracht, de Bossche Binnendieze, of elke andere gracht waar de mensheid haar urine laat vloeien tijdens (gratis) festivals. Wijk dus af van je oorspronkelijke plan, verzamel je goede moed, en wandel naar geparkeerde auto's, of naar het dichtstbijzijnde porselein.

Het slag mensen dat altijd aan hygiëne denkt en dus spullen meeneemt naar het festivalterrein zoals zakdoekjes, deodorant, antibacteriële handgel en scheermesjes – zo zijn jij en ik gewoon nooit geweest. Wij zijn het soort zielen dat, in het geval van wildplassen, langer dan gewenst met onze behaarde benen en bips heen en weer schudden, om onszelf ervan te verzekeren dat de laatste druppels urine toch echt van onze lippen gevallen zijn. Dat gebeurt laten we zeggen nooit, dus een natte onderbroek en smoezelige pruim zijn een vaststaand gegeven op een festival. En weet je? Dat maakt jou een goed mens. Want zakdoekjes zijn buitengewoon milieuvervuilend en nette mensen die overal en altijd doekjes bij zich hebben, dat zijn de parasieten van deze wereld die het leven een stuk minder leuk maken.

Op festivals worden af en toe kartonnen plastuiten uitgedeeld, die ontzettend handig zijn als je weet hoe je ze moet gebruiken. Bij je eerste keer met zo'n apparaat is langs je benen naar beneden stromende urine gegarandeerd. Met de juiste voorbereiding hoef je dit niet te doorstaan, dus koop voordat je je tas inpakt een plastuit en oefen thuis totdat je zelfverzekerd genoeg bent om op een festival een paar mannen te groeten en ook bij een boom te gaan staan. Heerlijk gevoel is dat.

Het laatste dat je moet doen tijdens het wildplassen op een festival is moeilijk. Als je om elf uur 's ochtends op de modderige Sleepless Floor van een technofestival geen zin hebt om de saaie wandeling te maken van dansplek naar toilet, dan zeik je toch gewoon in het zand? Niemand die nuchter genoeg is om het op te merken. Bovendien: dat droogt wel weer op.

Dit artikel verscheen eerder in onze Festival Guide. Meer stukken uit de Guide vind je op festivals.vice.com.