Ik ben extreem bang om aangeraakt te worden

Haphefobie is de angst om aan te raken of aangeraakt te worden. Of het nou gaat om vreemden, goede vrienden of zelfs je partner, mensen met haphefobie vinden het extreem ongemakkelijk om aangeraakt te worden en in sommige gevallen is het zelfs ondraaglijk. Het gaat meestal niet om een angst voor bacteriën of besmetting (dat is iets anders, namelijk mysofobie), maar is meer een obsessie met het beschermen van je eigen persoonlijke ruimte. Om een inzicht te krijgen in het leven van iemand die leeft met deze fobie, spraken we met de 23-jarige AJ, een grafisch kunstenaar uit de VS. Hij vertelt ons hoe hij ontdekte dat hij deze fobie heeft, hoe het zijn liefdesleven beïnvloedt en hoe vaak hij mensen beledigt door te weigeren hen aan te raken.

Als iemand me aanraakt doet het pijn. Ik kan het niet beter uitleggen dan dat. Tot voor kort kon ik mij ieder moment herinneren dat ik ben aangeraakt in mijn leven: waar ik was aangeraakt en wat ik had moeten doen om het te voorkomen. Ik kan me dit herinneren omdat iedere keer als iemand dichtbij komt, ik in paniek raak. Als mensen me aanraken is het alsof ik mijn huid voel branden, en kan ik hun aanraking nog lange tijd voelen. Ik voel me erdoor geschonden, totdat ik me op iets anders kan focussen. Een vriend wees me erop dat het grappig zou zijn mij door een groep mensen te zien bewegen, omdat ik mezelf in allerlei bochten wring om ervoor te zorgen dat ik niemand aanraak.

Ik heb dit al mijn hele leven, maar het was pas in mijn eerste jaar van de middelbare school, toen die "Free Hugs" hype opkwam dat ik dacht: shit, ik heb een probleem. Toen ik onderzoek deed voor mijn paper voor psychologie, las ik over de term haphefobie. Ik wilde het meteen aan iedereen laten lezen en zeggen: "Zie je nou wel, het is echt iets!" Dat was dan ook precies wat ik deed.

Mijn ouders namen me eerst niet serieus. Ze zeiden: "Mensen hebben aanraking nodig," hoewel zij zelf ook niet heel fysiek waren bij het tonen van hun emoties. Wat interessant was, was dat mijn overgrootmoeder van mijn moeders kant achter haar rug om "De grote onaanraakbare" werd genoemd. En net als zij deed, denk ik dat mijn ouders mij maar een paar keer in mijn leven hebben geknuffeld. We gaven elkaar nooit een kus op de wang. Ik heb mijn moeder zelfs een keer aan de telefoon horen zeggen hoe vies ze het vindt dat families hun kinderen kussen. Ik heb er nooit aan getwijfeld dat ze van me houden. Aanraking was gewoon niet echt hun ding.

Hapefobie heeft al mijn relaties beïnvloedt, maar ik denk eigenlijk dat vrouwen beter op me reageren dan mannen. Ik denk dat dat komt doordat ze merken dat ik niet uit ben op seks. Veel vrouwen denken dat ik homo ben. Ik weet niet hoe het is om een vrouw te zijn, maar het lijkt wel alsof zij door het leven gaan met het gevoel dat elke gast ze wil betasten, en dat klinkt als de hel.

Dat ik er niet van hou om aangeraakt te worden, betekent trouwens niet dat ik geen behoefte heb aan seks. Ik ga er alleen pas naar handelen als ik me heel erg op mijn gemak voel. Mijn vrienden vertelden me een keer dat we een dronken meisje uit de bar mee naar huis namen omdat ze niet meer kon rijden. Ik realiseerde het me toen niet, maar ze probeerden me ervan te overtuigen seks met haar te hebben. Voor dat soort momenten droeg ik een ring om mijn ringvinger. Ik zei het meisje dat ik getrouwd was en dat ze op de bank kon slapen. Ik sliep die nacht niet omdat ik bang was dat ze mijn kamer in zou komen en toch zou proberen seks met me te hebben.

Er zijn een paar goede vrienden geweest waar ik romantisch in geïnteresseerd was en met wie ik heb geprobeerd om seks te hebben. Mijn hart ging als een gek tekeer en ik had absoluut geen plezier in de hele ervaring. Dat zorgde ervoor dat de vrouwen met wie ik sliep erg onzeker werden over zichzelf, dus probeerde ik mezelf te kalmeren door te drinken. Dan kon ik het bier ook de schuld geven van mijn onvermogen om klaar te komen.

Dit is een van de redenen dat ik aan de drank raakte, waardoor ik een verpleegster ontmoette. Ze stond voor me open en vertelde me dat het oké was om haar hand aan te raken, dat het geen pijn zou doen. Daarna liet ze me haar arm aanraken of raakte zij mijn gezicht aan en vertelde me dat het allemaal goed zou komen. Het was ongemakkelijk, maar ze vond een manier om het grappig te maken. Uiteindelijk ben ik met haar getrouwd. Zonder haar was trouwen niet mogelijk geweest. Mijn vrouw had al twee kinderen. Ik woon nu twee jaar met ze in huis en ik heb ze nog nooit aangeraakt. Niet eens per ongeluk.

Toen ik een keer in een bar zat zag ik een vriend zijn hand op iemands schouder leggen toen hij langs hem liep, en ik weet nog dat ik dacht: dat was vriendelijk, ik wou dat ik dat kon. Maar dat kan ik niet. Als ik naar een drukke plek ga, word ik meestal dronken, of als dat geen optie is, dan eindig ik fluisterend tegen een hond die er niet is. Ik buig me niet voorover en doe niet alsof ik een niet bestaand dier aai, ik begin gewoon te fluisteren tegen mezelf. Ik weet niet waarom, maar daardoor voel ik me beter op mijn gemak. Ik ben vaak betrapt terwijl ik praatte tegen mijn denkbeeldige hond. Ik zeg dan dat ik aan het zingen ben. Niemand heeft me ooit gevraagd welk liedje. Ik heb mijn armen bijna altijd over elkaar, maar ik doe mijn best om vriendelijk te lachen en lach om elk grapje; hoewel het aanvoelt alsof deze twee gewoontes elkaar tegenspreken en ik er misschien uitzie als een psychopaat.

Ik ben erg goed geworden in het vermijden van aanrakingen, dus ik heb vrijwel geen slechte ervaringen meer. Ik ben een grafisch ontwerpen, maar momenteel ben ik bezig mezelf om te scholen tot computerprogrammeur. Daarbij is het klantcontact minimaal. Ik heb geleerd om alles altijd met mijn pinpas te betalen in plaats van contant. Als ik al te maken heb met wisselgeld dan gooi ik het gewoon in de hand van de persoon achter de kassa en probeerde ervoor te zorgen dat diegene dat ook bij mij doet, door heel opvallend een kommetje van mijn handen te maken.

Ik heb helaas niet alles onder controle. Een keer kreeg ik een kerstkaart van mijn baas. Ze probeerde me daarbij te omhelzen. Ik stapte naar achter met mijn handen in de lucht en probeerde haar uit te leggen dat ik haar niet kon omhelzen. Ze was hier overduidelijk door gekwetst, en toen ik de kaart las en zag dat ze me een flinke bonus had gegeven voelde ik me extra schuldig.

Gisteren nog zat mijn schoonmoeder te huilen, en alles wat ik kon doen was iets dichterbij gaan zitten. Ik probeerde haar op haar rug te kloppen, maar ik kwam niet verder dan in haar rug prikken met een vinger.

Ik ben van ver gekomen, en als ik niet de stappen had ondernomen om mezelf te genezen, dan had ik nu zeker weten last gehad van leverfalen door overmatig drankgebruik. Ik voel me vaak een buitenstaander. Maar ik word liever niet aangeraakt, dan dat ik erbij hoor. Ik sta nog steeds in het beginstadium van mijn genezing, dus we zien wel waar het toe kan leiden. Ik denk dat mijn vader gelijk had: mensen hebben aanraking nodig. Ik moet gewoon een manier vinden om ermee om te gaan.