Het alpacarestaurant in Bangkok joeg me de stuipen op het lijf

Als je erachter komt dat er een alpacarestaurant in de buurt is, dan ga je erheen. Dan maakt het niet uit of je een 'alpacapersoon' bent – als er al zoiets bestaat – of niet.

Nadat ik had gehoord van Bangkoks Alpaca View Farm & Cuisine, was ik vastbesloten om een bedevaartstocht naar dit mekka van alpaca's te maken. Bangkok is een geweldige plek als je van knuffelen met huisdieren houdt. In de stad vind je er naast Alpaca View talloze kattencafés, een konijnencafé en een huskycafé. Enige vastberadenheid is wel geboden als je er wilt komen, want Alpaca View ligt een dik uur reizen van het centrum af. Nadat we aan het eind van de Mo Chit-lijn van de BTS (Bangkoks sky train) zijn aangekomen, moeten mijn vriend en ik nog een kwartier met de taxi richting de wijk Lat Phrao. Godzijdank is dit alles meer dan de moeite waard om het smörgåsbord van nieuwigheid mee te maken. In dit bizarre, kermisachtige restaurant lijkt namelijk niemand voor het eten te komen.

Bij aankomst worden de gasten niet direct begroet door alpaca's. Je wordt eerst geconfronteerd met een hele lading freakiness die je overdonderd achterlaat. Waarom staat er een enorme replica van de Eiffeltoren? En wat doet dat levensgrote standbeeld van Bugs Bunny met een Scream-masker daar eigenlijk?

De tent is in 2012 geopend, heel verwarrend want het staat er vol met borden met 'Alpaca Farm 2014' (en het is nu 2015). In het restaurant ontbreekt het aan niets: er is karaoke, een sushibar, enorme watermolens, Britse telefooncellen, een sneeuwpop, neppe Teletubby-standbeelden, een podium met akoestisch gitaarspel, uitgeholde pompoenen en een tikibar. Volgens mijn vriend deed het restaurant denken aan Disneyland, maar ik vroeg me af of ze nou voor een kerstsfeer gingen of toch meer voor Halloween?

Bij Alpaca View kun je of buiten zitten, voor gigantische projectorschermen die voetbal- en Muay Thaiwedstrijden vertonen, of binnen, in een setting die op een Amerikaanse restaurantketen lijkt. We vonden een tafel waar we onze spullen konden achterlaten en volgden bordjes die ons leidden naar de slungelige hoofdrolspelers in hun volle glorie. Ik passeerde een groep vrienden die een toren van bier deelde, stelletjes die op een date waren en een paar families voor ik bij de plek van de alpaca's aankwam.

Ik was niet heel erg onder de indruk.

De alpaca's – die smerig waren en lege, zwarte ogen hadden – waren niet vrolijk aan het stoeien, maar lagen lethargisch languit gestrekt op hun grasveldje. Ze zagen eruit alsof ze heel wat ellende hadden gezien. Ze keken niet naar je, ze keken door je heen.

Voor veertig Thaise baht, iets meer dan één Amerikaanse dollar, kon je de alpaca's wat brokjes voeren. Zoals gewoonlijk op dit soort plekken, waren er meer dieren. Er was een veldje met ezels en paarden, en er waren konijnen en eenden. Een eenzame of ontsnapte eend – zonder pootringetje – zwierf vrij rond de boerderij en bleef me bij de toiletten maar doordringend aanstaren.

Enigszins teleurgesteld keerde ik terug naar onze tafel en sloeg de plastic menukaart open. Op het menu stonden de standaardgerechten die je in elk middelmatig restaurant in Bangkok kunt bestellen. Alpacavlees stond er godzijdank niet op. We bestelden een pitcher Thais bier, een hele gestoomde vis in citroensaus, een Thaise omelet en gebakken morning glory (de groente, niet de bloem).

Ik verwachtte niet veel van het eten, aangezien het hier voornamelijk om de alpaca's draaide. Verrassend genoeg was het niet afschuwelijk – het was gewoon heel erg niet bijzonder. De omelet was middelmatig en werd lauw geserveerd, maar in de morning glory zat behoorlijk wat knoflook en het had een stevige bite zonder dat het te heftig was voor een farang (Europeaan). De hele vis – met meer graten dan ik gewend ben – smaakte beter nadat de ober de gasvlam onder de schaal in de vorm van een vis uitdraaide.

Terwijl we aten, staarden we naar de bonte verzameling van eigenaardigheden. Om de zoveel tijd wezen we elkaar op een nieuwe vreemde ontdekking, zoals bijvoorbeeld het enorme opgezette Chuck E. Cheese-achtige hoofd. Soms werden de covers van jaren negentig ballads overstemd door het gillende balken van een ezel. We betaalden de rekening en vertrokken voldaan en verbijsterd. Op weg naar de taxi liepen we langs een kattencafé.

Alpaca View Farm & Cuisine is bepaald geen mooie boerderij met dieren, en voor de keuken hoef je er ook al niet heen. Toch zal de plek voorlopig nog wel nieuwsgierige Instagrammers blijven trekken, op zoek naar het vreemde en onbekende.