Deze man verandert boodschappenlijstjes in oneetbare gerechten

Je kunt veel te weten komen over iemand door naar hun boodschappenlijstje te kijken. Het poëtische ritme van 'groene thee, amandelen, snijbloemen, bruine rijst' is genoeg om visioenen te krijgen van een godin die meditatief kauwt op een balpen terwijl ze droomt over kruiden. Aan de andere kant, hoe minder er gezegd wordt over 'kattenvoer' en 'wattenstaafjes', hoe beter. Zelfs Britneys lijstje, met dingen als 'minipizza's', had nog een zekere dichterlijke schoonheid.

Fotograaf Tom Lakeman is iemand die gek is op boodschappenbriefjes van vreemden. In de afgelopen jaren verzamelde hij afgedankte lijstjes, en bedacht gerechten met de dingen die erop gekrabbeld stonden. Of het nou eetbaar is of niet. Vaak zijn Lakemans creaties dingen die totaal onverteerbaar zijn, zoals hamburgers met batterijen, muizengifbolognese en noedels met toiletartikelen.

Lakemans recepten zijn nu verzameld in een boek. We wilden er graag achter komen welke culinaire innovaties schuilgaan achter zijn vondsten.

MUNCHIES: Hoi Tom, waarom ben je begonnen met het verzamelen van boodschappenlijstjes? Tom Lakeman: Ik heb altijd al afgedankte spullen van mensen verzameld. Het begon met lijstjes, foto's, notities en andere krabbels die ik vond. Ik stopte ze in fotoalbums en vroeg me af waar ze vandaan kwamen. Na een tijdje ging ik ook gevonden voorwerpen kopen op luchthavens in Londen. Die spullen nam ik dan mee op vakantie en fotografeerde ze op de plek waar ze vandaan kwamen.

Al mijn werk gaat over persoonlijke identiteit en de reconstructie daarvan. Als ik boodschappenlijstjes vind, voelt het voor mij als Kerstmis. Ik kocht de vreemde, prachtige en alledaagse dingen die mensen hadden opgeschreven. Ik heb wel meer dan vierhonderd lijstjes.

Wauw. Maar hoe ben je van het verzamelen overgegaan tot het bedenken van gerechten? Het fascineerde me dat ze allemaal zo uniek waren. Op een dag schoot het me ineens te binnen: dit zijn geen boodschappenlijstjes, dit zijn recepten!

Ik heb een tijdje aan vier recepten gewerkt om ze perfect te maken. Sommige kwamen vanzelf en waren makkelijk te fotograferen. Andere recepten waren gewoon niet overtuigend genoeg, niet gek genoeg. Er was echt een dunne lijn tussen briljant en volslagen onzin.

Toen haalde ik de Italiaanse styliste Caterina Gobbi erbij. Ze past perfect bij dit project. Ze heeft de gave om volslagen krankzinnige gerechten er normaal uit te laten zien. Ze is opgegroeid met eten, dus ze wist wat ze deed.

Wat is er zo leuk aan een gerecht maken met dingen die totaal niet in een gerecht horen?Het is geweldig. Ik maak gebakjes van toiletrollen, hamburgers van batterijen en serveer Japanse noedels met wattenstaafjes. Het voelt een beetje alsof ik weer in de kleuterklas zit. Ik heb zoveel plezier. Ik zie alledaagse voorwerpen in de supermarkt heel anders nu.

Laten we een paar gerechten uit het boek bespreken. Welke is je lievelings? Het gebakje van kattenvoer was het beste om te maken, omdat de ingrediënten supergoed bij elkaar pasten. De wattenschijfjes werkten als glazuur, een mix van komkommer, suikermaïs en kattenvoer maakten het biscuit, en om het af te maken stond er een kaars op het lijstje. Het was alsof je een raadsel voor het perfecte cakeje aan het oplossen was.

De salade was ook echt geweldig om te maken. Je kunt hem het best omschrijven als een asbak. De foto fucked echt met je hersenen, maar het zag er heel lekker uit!

Je beschrijft de gerechten die je maakt als 'geweldig oneetbaar'. Is dit een reactie op onze obsessie om alles wat we eten te fotograferen? Absoluut. Het is een reactie op de hele voedselketen op dit moment over de hele wereld. Mode en kunst zijn teveel opgegaan in voedsel. Mensen zijn niet langer geïnteresseerd in wat ze eten, maar in hoe het eruit ziet. Het is achterlijk. Stop met foto's maken en eet gewoon je bord leeg.

Wijze woorden. Ben je weleens in de verleiding gekomen om een van je gerechten te eten? De maki-toiletrollen zien er op een rare manier erg lekker uit. Ik heb de cafeïnevrije bloemenshake geprobeerd, omdat het zo lekker rook. Verse bloemen met yoghurt, vers fruit en een zak cafeïnevrije koffie. Het smaakte afschuwelijk. Daarna heb ik niks meer geprobeerd.

Goed idee. Bedankt dat je met ons wilde praten, Tom.