Na jaren touren door Europa is Claude Vonstroke eindelijk groot in eigen land

Claude Vonstroke houdt er zo zijn eigen visie op na. Met eigenwijze clubhits als Deep Throat en Who's Afraid of Detroit sprak hij zowel de liefhebber als het grotere publiek aan. Beiden kwamen uit op eigen label Dirtybird Records. Het label stond direct internationaal op de kaart als een van de meest vooruitstrevendste house labels. Nu de EDM koorts door alle staten woekert, heeft Claude (die eigenlijk Barclay Crenshaw heet, maar daarover later meer) zijn hometown San Francisco verruild voor Los Angeles. Hij is blij om thuis ook eindelijk aansluiting te vinden. "Er is niets zo tof als groot zijn in je eigen land. Ik bedoel, ik draaide vorige week gewoon in Vermont en het was vet. Dat was drie jaar geleden ondenkbaar."

Je bent opgegroeid in Detroit. Heeft de vroege techno scene invloed op je gehad?

Niet echt. Ik werd beïnvloed door de radio, maar ik was vooral bezig met hiphop, dat rond 1984 veel te horen was in Amerika. Er was wel techno op de radio, wat voor Amerika al heel wat is. Dus ik heb wel wat gehoord maar ik snapte er niks van. Ik was twaalf.

Je verhuisde naar Californië om regisseur te worden. Hoe heeft de film je muziek beïnvloed?

Ik denk dat het een grote invloed op me heeft gehad, omdat ik aan een hoop films met grote budgetten mee werkte bij Paramount Pictures. Daar zag ik mensen die ontzettend hard werkten en lange uren maakten en dat gaf me een beetje een referentiekader. Ik zag hoe je het moest doen als je ergens aan de top wilde komen. De andere manier waarop filmen me hielp, was omdat ik aan een DVD begon, waarin ik allerlei beroemde dj's interviewde. Er was in die tijd niet zoveel informatie te vinden als nu. Het moet rond 2000 zijn geweest. Ik vroeg hoe ze nummers maakten en hoe ze mixten en dat soort dingen. Maar toen alles gefilmd was raakte mijn geld op en had ik geen cent meer over om tracks te licenseren. Dus maakte ik een track die klonk als muziek van Juan Atkins en een tracks die klonken alsof ze van Derrick May of Steve Lawler zelf waren. Op een gegeven moment dacht ik: nu kan ik zelf ook wel muziek maken. Het was alsof ik naar school ging.

Hoe is het verder met dat project gegaan?

Het bedrijfje dat de DVD's uitbracht is failliet gegaan. Ik zou ze nu ook echt niet meer willen uitbrengen. Ik was nog echt een groentje. Dat is wel charmant op een bepaalde manier, maar ook een beetje gênant.

Vind je het belangrijk om niet al te groen te zijn als je muziek maakt?

Nee. Ik denk dat het belangrijk is om een goed geluid te maken, maar ik denk niet dat je iets hoeft te weten. Misschien is het zelfs beter als je niks weet. Zodra je te diep in de scene raakt, wordt je je bewust van lijstjes en politiek en dat verpest je gedachten, terwijl je ook gewoon precies zou kunnen maken wat jij leuk vindt. Dat is misschien wel het moeilijkste, om te denken: fuck iedereen, ik maak dit gewoon hoe ik dat wil.

Je eerste releases, Who's Afraid of Detroit en Deep Throat, waren meteen grote hits. Wat deed dat met je? Ineens stond je helemaal in de picture.

Ja, dat was best wel schokkend, maar in het begin had ik er eigenlijk weinig last van, omdat ik allemaal rare dingen probeerde en daar toch succes mee boekte. Maar zodra je je naam hebt gevestigd is het veel moeilijker om mensen te verrassen of jezelf opnieuw uit te vinden of iets uit te brengen waar iedereen op springt. Je gaat altijd mensen teleurstellen als je eenmaal gevestigd bent. Maar goed, daar mag je gewoon niet aan denken.

Wat vind je belangrijk voor tracks op Dirtybird?

Het gaat allemaal om die specifieke track. Het kan me niet zoveel schelen wie het maakt. Ik ga door alle demo's heen die binnen komen. Ik luister ze allemaal en het gaat er echt om wat me grijpt. Er zijn een hoop folders waar ik doorheen ga. Ik speel de tracks waarvan ik denk dat ik er iets mee heb. Dan selecteer ik daaruit tracks die ik misschien wel zou draaien in de club. De tracks die ik het vetst daarvan vindt, neem ik ook daadwerkelijk mee. En degene die ook echt werken, zijn de tracks die overblijven. Dat zijn er vaak maar twee uit de duizend.

Je luistert ze echt alle duizend?

Ja, misschien missen we wel eens iets, maar ik geloof dat we best grondig te werk gaan. Zo vinden we ook nieuwe artiesten. En als die meerdere releases maken, worden ze deel van de familie. Zo gaat het een beetje bij Dirtybird.

Ik hoorde van Breach dat hij jou een track stuurde, maar dat de B-kant daarvan uiteindelijk zijn monsterhit Jack was.

Dat klopt. Hij stuurde mij Let's Get Hot, de eerste. Die vond ik vet. Toen stuurde hij me een hele harde en schrille track en ik vond hem wel okay, maar ik vond dat er sexuele spanning in moest zitten, dan zou de plaat helemaal waanzinnig worden. Daarna stuurde hij de b-kant Jack, als loop van negentig seconden. Onderweg in de trein naar Warehouse Project speelde ik hem af voor Justin Martin en die zei: ja, het klinkt wel catchy. Ik maakte er een vier minuten lange track van en zodra ik die dropte, keek iedereen in de booth me aan van: 'oh man, dit gaat echt gigantisch worden.'

Ik las ergens dat je een Point Blank cursus had gevolgd en daar erg over te spreken was. Doe je zoiets vaker?

Ja, dat was echt te gek om te doen. Ik kijk vaak tutorials, kijk veel op Google of Youtube als ik vragen heb over iets in Ableton ofzo. Ik heb nu een policy dat ik iedere dag op zijn minst een 8 of 16 maten lange loop moet maken van mezelf. Want voor mij is geen muziek maken zes maanden lang en dan de studio in gaan net zoiets als een gast die een pianoconcert geeft in Carnegie Hall, terwijl hij zes maanden niet geoefend heeft. Hij moet dan niet denken dat hij even goed is als zes maanden ervoor. Ze zeggen toch dat een schrijver makkelijker een roman schrijft als hij elke dag een paar bladzijden schrijft? Zo is dat ook met muziek.

Je hebt onlangs je derde album Urban Animal uitgebracht. Wat vind je van het album als format? Denk je dat het nog steeds dezelfde impact heeft als vroeger?

Nee. Ik was met mijn promotieman aan het praten hierover. We hadden het over albums die uitkomen. En we hadden het over albums alsof het singles waren. De markt is zo veranderd. Niemand kan het nog iets schelen. Je kunt nu uitkomen met iets waar je een jaar lang aan gewerkt hebt en het heeft misschien nog wel minder impact dan iets wat iemand in twee dagen heeft gemaakt. Het is krankzinnig.

En zelfs als je een goed album uitbrengt, zullen mensen toch alleen de tracks kopen die ze zelf leuk vinden, toch?

Ja misschien. Toch hoop je altijd dat mensen ook nog in zijn geheel naar een album luisteren. Dat is ook waarom ik drie maanden nadat een album uitkomt altijd een hoop albums meeneem en die gewoon in het publiek gooi. Je weet nooit of iemand hem in de cd-speler van zijn auto stopt, aan zijn kleine broertje geeft of per ongeluk ernaar luistert.

De opbrengst van je label Mothership gaat naar een project voor de jeugd in Detroit. Kun je daar meer over vertellen?

Nou, het label is eigenlijk al een jaar op een laag pitje gezet, dus doen we datzelfde nu met Dirtybird. Anderhalf jaar geleden besefte ik dat je niet twee kinderen kunt hebben, touren, muziek maken én twee labels runnen, haha. Dus ik moest een label droppen. Maar het geld van Dirtybird gaat nu naar de Detroit Youth Foundation, een programma in Detroit, waarmee je als kind voor 25 dollar per jaar dingen kunt leren over dingen als muziekproductie, video editing en mode-ontwerpen. Dingen die je niet snel op school zou leren. Het is echt iets heel tofs voor Detroit.

Zelf woon je in San Francisco?

Nee, ik ben eigenlijk net naar Los Angeles verhuisd. Maar het label is nog steeds in San Fransisco gevestigd.

Waarom ben je naar Los Angeles verhuisd?

Ik had het gevoel dat de muziekindustrie toch vooral in LA is gebaseerd en dat we een hoop kansen aan het missen waren. Dus ik ben daarheen gegaan om met wat mensen te praten. Ik vind het niet zo leuk als San Francisco, maar voor goede zaken moet je daar gewoon zijn.

Ik kan me ook goed voorstellen dat LA momenteel een waanzinnige plek is voor elektronische muziek.

Zeker. En ik heb ook het gevoel dat Dirtybird echt een extreem goede positie heeft. Er zijn niet veel house labels in Amerika, als je er over nadenkt. Er liggen echt een hoop kansen voor ons op dit moment.

Hoe vind je het dat elektronische muziek eindelijk doorbreekt in de States?

Ik ben echt heel erg enthousiast. Het is misschien moeilijk te begrijpen voor jullie daar. Maar stel dat je uit Nederland komt en Nederland wordt plotseling dé plaats om te zijn voor elektronische muziek en plotseling heb je thuis allemaal waanzinnige gigs… Er is niets zo tof als groot zijn in je eigen land. Op een gegeven moment was ik om het weekend in Europa aan het draaien; zo'n vier jaar lang, omdat dat was waar alles zich afspeelde. Dus nu is het geweldig om weekenden lang achter elkaar thuis te kunnen draaien. Ik heb net een dertig dagen lange tour gedaan. Ik bedoel, ik draaide gewoon in Vermont en het was vet. Dat was drie jaar geleden ondenkbaar.

Wat is je band met Nederland?

Ik heb eigenlijk niet echt een hele specifieke band. Ik heb er in al die jaren eigenlijk maar zes keer gedraaid geloof ik. Een keer in de 11, zo heet het toch? Ja, en in de Melkweg ook. En een keer in een warehouse. Dat was ook vet. Ik ben wel benieuwd naar Studio 80.

Nog één laatste vraag… Hij brandt eerlijk gezegd al de hele tijd op mijn lippen. Waarom heb je een dj-alias genomen, als je al de dopeste naam ter wereld hebt: Barclay Crenshaw?

De naam kwam een keer naar boven toen we helemaal lam en stoned door de straten van San Francisco banjerden en namen aan het bedenken waren voor fictieve Europese minimal dj's. Ik heette die avond Claude Vonstroke. Een maand later zette een vriendin het op een flyer voor haar verjaardag in een barretje met dertig man. Toen ik mijn eerste plaat uit bracht, waarvan ik nooit had gedroomd er ook maar eentje van te verkopen, was dat de naam die ik gebruikte. Het zijn al die kleine ongelukjes die gebeuren. Soms is de trein niet te stoppen. Claude Vonstroke viert zijn Urban Animal album release in Studio 80. Kaarten koop je hier.