​We interviewden The Field op PITCH voordat hij ons hypnotiseerde met zijn muziek

Geïnspireerd door punkbands als Misfits en Dead Kennedys, speelde Alex Willner uit Zweden jarenlang gitaar. Toch zijn we blij dat hij uiteindelijk de overstap naar elektronische muziek maakte en al jaren een gevierd producer is onder de naam The Field. Sinds 2007 brengt hij onder dit alias albums uit op Kompakt, het gerenommeerde muziekinstituut uit Keulen. Dit jaar kwam nummer vijf uit: The Follower.

Zaterdag bracht hij zijn euforische klanken ten gehore tijdens PITCH festival, waar hij optrad op het THUMP-podium in het Transformatorhuis. Om een uur s' nacht begon hij met de slepende tonen en vocalen van het nummer No,no… van zijn vorige album Cupid's Head. Het optreden leek bij vlagen een eindeloze loop, die langzaam aangevuld en geboetseerd werd met nieuwe geluiden. Op die manier liet hij nummers van zijn nieuwe album naadloos overgaan in ouder materiaal. Het leverde een dromerige en bij vlagen haast hypnotiserende ervaring op.

Voor zijn optreden spraken we met Alex over zijn werkwijze, de emotie en complexiteit van zijn muziek, en zijn nieuwe album.

Ha Alex, voordat je met The Field begon, speelde je in punkbandjes. Hoe kwam je bij elektronische muziek terecht?
Alex Willner: Als je jong bent, wil je graag bij een groep horen. Ik groeide op in de tijd dat punk nog erg groot was, en het lag dus voor de hand om in punkbands te gaan spelen. Maar mijn smaak veranderde in de loop der jaren. Toen The Orb Little Fluffy Clouds in 1990 uitbracht, werd mijn interesse in elektronica gewekt, maar alles veranderde toen Daft Punk's Homework uitkwam in 1997. Ik ging experimenteren met drummachines, 4-tracks en andere apparatuur. Kort daarop deed de computer zijn intrede en ben ik me vrijwel volledig gaan focussen op elektronica.

Bij het maken van Cupid's Head had je last van een writer's block. Hoe was dat deze keer?
Het blijft lastig om te beginnen aan een nieuw project, al helemaal omdat dit mijn vijfde album is. Je wil iets nieuws brengen, dat in hetzelfde kader past als voorheen, herkenbaar is, en ook nieuwe invloeden bevat waardoor het spannend blijft voor zowel mijzelf als de luisteraar. Met The Field speel ik natuurlijk ook al ruim tien jaar live-shows, en daardoor neemt mijn creativiteit soms wat af. Wanneer ik als The Field nieuwe muziek wil maken, moet ik echt even tijd vrij maken. Als ik thuis in de studio begin te werken, moet ik in de stemming komen, en dat lukt niet altijd. Het duurt vaak even voordat je jezelf comfortabel voelt met hetgeen waar je aan werkt. Het begin van The Follower was lastig. Ik vond dat het teveel klonk als eerdere projecten. Totdat ik ging werken met nieuwe apparatuur. Dat veranderde de hele zaak.

O ja?
Het was geen compleet chaotisch proces, maar er is wel veel geëxperimenteerd op deze plaat. Zo ben ik onder meer in de modulaire synthesizers gedoken. Nieuwe instrumenten weten mijn creativiteit altijd weer te stimuleren. Verder gebruik ik nog steeds apparatuur als de Octatrack, drummachines en ik speel gitaar of gebruik samples van field recordings.

Je nieuwe album is aan de ene kant harder, maar er lijkt ook meer ruimte te zijn voor ambient.
Ook op andere albums van The Field is ambient te horen, maar deze keer is het wel wat uitgebreider. Het is daarom bijna alsof de plaat twee kanten heeft, met twee verschillende stemmingen. Dat was niet de intentie, maar het ontstond tijdens het maken. De instelling waarmee je de studio in gaat heeft er ook mee te maken. Ik ben veel bezig met harmonieën en gevoel, en probeer met mijn muziek emoties op te wekken. Dat is anders dan de muziek die bijvoorbeeld in Berghain wordt gedraaid, daar is het uitgangspunt dat mensen gaan dansen. Op de emotionele laag ligt minder nadruk.

Ik las dat je nummers in een keer opneemt. Waarom maak je het jezelf moeilijk?
Ik geloof echt in de kracht van de eerste opname, dat soort dingen kan je nooit opnieuw doen. Ik hou liever iets tofs waar een foutje in zit, dan dat ik het nog een keer probeer te doen. Als iets niet werkt, laat ik het er liever bij en begin ik met iets anders. Elektronische muziek kan perfect zijn, maar dat vind ik niet interessant. Ik geef niks om dat eindeloze gepriegel aan nummers. Veel collega-muzikanten doen dat wel en lopen vast, waardoor ze bijna nooit muziek uitbrengen. Terwijl ze geweldige dingen maken. Ik breng liever materiaal uit met een foutje hier en daar, dat maakt het veel menselijker.

Je muziek heeft een emotionele lading die je in veel andere elektronische muziek niet hoort. Hoe komt dat?
De wereld is er beroerd aan toe. De laatste jaren zijn er veel vreemde ontwikkelingen aan de gang: de politieke situaties, opkomend nationalisme. Het is alsof de wind van de jaren twintig de wereld over waait, wat ontzettend eng is. Sinds ik een zoon heb, kijk ik anders naar de wereld. Ik ben bezorgd over de situatie waarin hij straks moet opgroeien.

Die negatieve emoties stimuleren me op een bepaalde manier, evenals mensen die op zoek zijn naar alternatieven. Een van mijn liedjes refereert bijvoorbeeld naar Monte Verita, een plek waar in het begin van de twintigste eeuw een alternatieve kolonie werd gesticht door kunstenaars, anarchisten, filosofen en denkers. Ik bewonder het feit dat ze een alternatieve leefwijze probeerden te starten en daarmee probeerde hun droom te verwezenlijken door een utopie te stichten, hoe moeilijk dat ook is.

Bedankt Alex!

Check ook festivals.vice.com voor al je ronkende festivalverhalen, winacties voor tickets, fotoreportages en meer.