Waarom kan ik verdomme nooit een game uitspelen?

De eerste game die ik nooit heb uitgespeeld was tegelijkertijd ook de eerste AAA game die ik ooit had gespeeld. Fallout: New Vegas. De volgende game die ik niet had uitgespeeld was Mass Effect, alhoewel ik wel een paar rake klappen heb uitgedeeld in de laatste battle. Bioshock, Metro 2033 en Metro: Last Light Redux heb ik ook niet uitgespeeld. Walking Dead Season 1 is de enige game die ik heb uitgespeeld, maar dit leek meer op een boek of film dan een game. (Er zijn nog een paar uitzonderingen die ik later even kort zal benoemen.)

Ik denk dat dit probleem eerder bij de games ligt dan bij mezelf. Deze gedachte kwam bij me op toen ik mijn laatste game, Metro 2033 Redux, niet uitspeelde. Voor de duidelijkheid, het is denk ik één van de beste games die ik ooit gespeeld heb. Het spel eindigt prachtig voordat het échte einde is aangebroken. Ik had alles al gespeeld, alle levels gehaald, monsters verslagen, gebieden binnenstebuiten gekeerd, het enige wat ik nog hoefde te doen was om de laatste missie te spelen. Ik denk veel aan het spel en heb mijn favoriete level talloze keren opnieuw gespeeld, maar ik heb gewoon geen zin om het spel uit te spelen.

Ergens heeft dit te maken met het matige vechtsysteem tegen monsters. Er is niks mis met de AI en de gevechten tussen mensen is ook dope, maar de monsters komen telkens in voorspelbare golven. De game heeft zeker een paar interessante monsters, zoals de aapachtige "bibliothecarissen" (hieronder afgebeeld) die je met een blik vol wanhoop aankijken, maar deze monsters kom je maar weinig tegen in vergelijking met de hordes bloeddorstige "basis" monster. Deze hordes worden steeds groter naarmate je character steeds krachtiger wordt en betere wapens krijgt.

Het matige vechtsysteem van Metro zou niet zo zijn opgevallen als het aantal gevechten wat gevarieerder was gemaakt. Het voelt saai en leeg aan en datzelfde geldt eigenlijk voor iedere game die ik hierboven heb genoemd. Al helemaal voor Bioshock Infinite, wat eigenlijk een perfect voorbeeld is van de ergernis die ik hierboven hebt beschreven. Toch heb ik het voor elkaar gekregen om het deels uit te spelen, omdat de conclusie van het verhaal verbonden zit aan de chapter title. Ik wilde gewoon heel graag zien hoe de twee Bioshock universa samen kwamen en de game is slim genoeg om de de speler een finale battle te besparen (net als Dishonored, die ik ook heb uitgespeeld en supervet vind). Maar het einde boeide me nog steeds niet.

Ik wil graag een game gewoon uitspelen en niet daarna nog eens uren rond kan lopen zonder dat er nog iets te doen is. Ik ben ook trouwens niet alleen in het vroegtijdig verlaten van games: volgens een presentatie van de Game Developer's Conference in 2014 liggen de statistieken voor het uitspelen van games bij Walking Dead op 66 procent, bij Borderlands 2 op 30 procent en voor Skyrim (één van de populairste spellen ooit) op zo'n 32 procent. (Voor wat het waard is: ik heb Oblivion wél uitgespeeld. Aan Skyrim moet ik nog beginnen, maar ook dat zal op een dag gebeuren).

De creative director van Ubisoft, Jason VandenBerghe, schreef al eerder een manifest over dit probleem. Hij stelde dat de saaiere eindes van games als een soort feedback loop werken. Steeds minder mensen spelen een game uit, waardoor de makers van de games steeds minder moeite stoppen in het maken van spectaculaire eindes. VandenBerghe gaf aan dat juist deze statistieken gezien moeten worden als een signaal om de eindes van games veel spectaculairder in plaats van saaier te maken.

"Vertel ze de fucking waarheid," waarschuwde hij.

"De eerste missie van Modern Warfare was hiervan het perfecte voorbeeld," schreef VandenBerghe. "Het einde was zó over-de-top raar, moeilijk en haast onmogelijk om te halen. Het level legde niks uit, overal waar je keek zag je vliegtuigen en terroristen. Het was het perfecte einde voor de game die je zojuist had uitgespeeld. Het oneindige vuurgevecht dat totaal onnodig was, maar juist daarom juist legendarisch werd."

Wanneer ik terugkijk naar mijn lijst van onvoltooide games vraag ik mij af of het probleem in de eindes ligt, of dat er überhaupt eindes zijn in games. Kan het idee van een einde wel samengaan met een game? Een game in de oudste zin van het woord is gewoon een aantal regels en niet het ontvouwen van een verhaal. Bij schaak vragen we ons ook niet af waarom de koning een koning is en waarom hij zich mag verplaatsen. Of waarom deze identieke legers tegen elkaar vechten? Schaak is gewoon een aantal regels en drie-dimensionale symbolen die deze regels representeren.

Misschien zijn episodische en semi-episodische games een antwoord op dit probleem. Als we weten dat het einde eigenlijk geen einde is, maar een nieuw begin, zoals in de Mass Effect games, blijven we gewoon doorspelen en hoeven de designers niet meer toe te werken naar een saai einde.

"Misschien is het gewoon niet mogelijk om goed eindigende games te maken," denk ik terwijl de credits voorbijkomen en de laatste beelden van Dishonored voorbij schieten. Dit is de enige game die ik heb uitgespeeld die een beetje lijkt op Bioshock.

Dus ja, laten we afsluiten met een positieve opmerking: Dishonored. Dishonored wist me geen moment te vervelen. dit kwam omdat ik de combinaties van regels en het verhaal volledig begreep. De regels zijn fysiek en hebben meestal te maken met de manier waarop de speler mag lopen in het driedimensionale landschap. Een nieuw verkregen kracht kan ervoor zorgen dat een speler op een andere manier mag lopen. Corvo, de gemaskerde protagonist, begint als een pion en eindigt als een koningin (om maar even in schaaktermen te spreken). De landschappen en vijanden blijven verassend en zijn niet te moeilijk om te verslaan. De speler veranderd en de regels van het spel veranderen mee. Eigenlijk lijkt Dishonored wel een beetje op een bordspel.

Er zouden meer van dit soort games moeten komen.