Als jij niet naar Pride kan, komt Pride wel naar jou

Er valt weer bitter weinig te feesten tijdens Pride. De Canal Parade en de straatfeesten in Amsterdam zijn afgelast, dus dat betekent dat er wéér een jaar voorbij gaat zonder uitzicht op een eindeloze hoeveelheid aan roodverbrande bovenlijven die langzaam aan je voorbijtrekt door de gracht, zonder plastic bekers bier waar glitterconfetti in drijft, zonder uren in de rij staan voor de wc van café Saarein terwijl je aan de overkant van de straat vier mensen met elkaar ziet zoenen en ééntje ziet overgeven.

Gelukkig is Pride veel meer dan een feestje in de hoofdstad – dit jaar misschien wel meer dan ooit. Om toch nog een beetje Pride te beleven, trok fotograaf Bete van Meeuwen het land door om mensen in hun eigen woonplaats te fotograferen in hun allermooiste Pride-outfits en om ze te vragen wat het betekent om die te kunnen dragen.

“Er kwam een moment dat ik dacht: nu kies ik voor mezelf. Ik kreeg steeds meer het besef dat het niet klopt om te leven in een soort van onderdanige positie tegenover de norm. Dat er een norm bestaat, betekent niet dat ik me hoef in te houden.”

“Hier op het platteland ben ik heel raar en extreem. Mensen kijken met open mond en willen meteen weten wat ik ben. Ben ik een man, ben ik een vrouw, ben ik een drag queen, ben ik een travestiet, ben ik transgender? Onder welk label val jij? Die vraag probeer ik zo lang mogelijk niet te beantwoorden.”

“Ik heb twaalf en een half jaar bij COC Amsterdam gewerkt en in die tijd heb ik altijd in Nijmegen gewoond, ik ben nooit verhuisd naar de Randstad. En ik merk gewoon dat community care, community building ook hier plaatsvindt.”

“Ik kleed me zoals ik ben, met mijn borsten eruit en mijn korte rokjes, en dat is krachtig. Het is niet alleen aantrekkelijk, het is ook mijn manier om te zeggen, 'kom niet te dichtbij'. Het is mijn pantser, het is mijn schild.”

“Mensen hebben nu minder het gevoel dat je per se gelijk alles moet weten. Je kan je ontwikkelen en van gedachte veranderen. Misschien ben ik toch niet vrouw, misschien ben ik non-binair.”

“Ik vind het mooi om mijn basis in Nijmegen te hebben, maar door mijn kunst en fotografie tegelijkertijd in contact te komen met queer personen in heel Nederland. Persoonlijk vind ik het fijn om een wat uitgebreidere queer community te hebben.”

“In Groningen is de queer community een bubbel, niet iedereen weet dat-ie er is. De mensen die daarin zitten zijn artistieke types, mensen die Rocky Horror Picture Show kijken, weet je wel.”