We spraken mensen die door corona-maatregelen niet naar huis kunnen

Steeds meer landen gaan op slot vanwege het coronavirus. Nederland is nog niet volledig in lockdown, maar zondagavond maakten minister Slob van Onderwijs en minister Bruins van Medische Zorg bekend dat alle horecagelegenheden en scholen dicht moeten tot 6 april. Steeds meer vluchten worden geannuleerd, en grenzen worden gesloten. Vanaf dinsdag 17 maart gaan de buitengrenzen van het Schengengebied voor een maand dicht. Dit allemaal om het coronavirus tegen te houden. Maar wat als je net op vakantie bent en er een lockdown wordt ingevoerd? Ik vroeg drie mensen die vastzitten in een land vanwege corona-maatregelen hoe dat voor hen is, of ze zich vervelen en wat ze nu van plan zijn.

"Ik studeer in New York, maar was op bezoek in Nederland. Gisteren zou ik teruggaan naar Amerika, maar Trump gooide de grenzen dicht. Technisch gezien had ik last minute nog een eerdere vlucht kunnen boeken, maar ik besloot het niet te doen. Mijn zorgverzekering is hier veel beter dan in Amerika − als het echt misgaat is het beter om hier te zijn.

Het voelde ook moreel niet oké om terug te gaan. Voor andere mensen is het noodzakelijker dan voor mij om op die stoel terug naar huis te zitten: mantelzorgers, mensen die niet op afstand kunnen werken, mensen die medicatie nodig hebben. Een vriendin die ook in Nederland was had haar medicatie in de VS nodig. Zij zat enorm in de financiële stress, dus heb ik voor haar een ticket geboekt.

De universiteit in Manhattan waar ik studeer heeft z’n deuren gesloten. Het is vervelend dat ik mijn studiematerialen hier niet heb, want ik moest een belangrijk paper schrijven. Ik heb een aantal kamerplanten in New York die het niet zullen redden. Ik dacht wel: kut, m'n planten gaan sterven, maar goed. I'll be fine. Het corona-virus raakt mensen die in sociaal-economisch kwetsbare posities zitten het hardst. Het valt voor mij allemaal wel mee, maar ik moet me wel heroriënteren. Het is nog nooit voorgekomen dat me zo’n grote restrictie werd opgelegd. Het is frustrerend, maar ergens ook een opluchting dat er van hogerhand wordt gekeken wat het beste is.

Ik was hier voor de Women’s March, dus ik had niet gepland dat ik vrienden en familie zou zien − daar is misschien na de zelf-quarantaine tijd voor. Ik verblijf bij mijn vriend. We wonen normaal gesproken niet samen dus het was wel even: wow, vijf weken samen? Maar tot nu toe is het hartstikke gezellig.

Ik hang vooral aan de telefoon met mensen van de universiteit in New York en drink bovenmatig veel havermelk-cappuccino's. Ja, mijn leven bestaat nu uit koffieleuten, lezen en papers schrijven op afstand. Zaterdag heb ik nauwelijks alcohol gedronken, want ik zou zondag terugvliegen en vlieg liever niet met een kater. Maar gister dacht ik: laat die whiskey maar stromen, want het maakt nu toch niet meer uit."

"Ik ben met een vriendin in Marokko. We zouden de 17e terugvliegen, maar die vlucht is gecanceld. We hebben nu een vlucht geboekt voor de 22e, maar de vraag is of die doorgaat. Alles verandert elke dag. Het is echt fingers crossed. De onwetendheid en het wachten zijn vervelend. Ik vraag me constant af hoelang het nog gaat duren. Gelukkig ben ik samen met een vriendin. Als ik alleen was geweest, had ik me wel meer zorgen gemaakt. Nu kunnen we samen erover praten.

Toen ik hoorde dat ik niet naar huis kon, dacht ik: oké, als ik ergens moet vastzitten, is dit niet een verkeerde plek om te zijn. Het is hier prachtig en hartstikke mooi weer. We proberen te genieten en vakantie te vieren. Gister hebben we gesurfd, vandaag gaan we een boek lezen op het strand. Soms nemen we even een moment om alles online over het coronavirus te checken, maar daar worden we niet blij van. In Nederland zit iedereen thuis en is alles dicht. Niemand heeft daar iets anders te doen dan het nieuws kijken, dus sturen ze ons de hele tijd bezorgde berichtjes. Lief bedoeld, maar wij zitten in een hele andere wereld. Vrienden sturen dat ik snel terug moet komen en juist daar krijg ik stress van. Want ja, ik zit wel echt vast. In Marokko is het virus nog niet zo hard toeslagen. Als dat gebeurt, zijn we wel de lul. Wat doe je dan als toerist? Geen idee. Over de mensen thuis maak ik me geen zorgen − zolang iedereen thuis blijft, kan er weinig gebeuren."

"Ik studeer in Praag. Het was bizar om het breaking news op Facebook te lezen: niemand mag Tsjechië meer uit vanwege het coronavirus. Ik dacht: wat de fuck gebeurt er met de wereld? Ik heb het gevoel dat ik vastzit. Straks komt iemand van mijn dierbaren in Nederland in gevaar en kan ik er niet heen. Meestal gebeuren dit soort enge dingen ver weg − nu zit ik er middenin. Ik kan de komende dertig dagen niet naar Nederland, wie weet nog langer. Ik sprak mijn moeder net, die is heel nuchter. Ze zei: “Dat is dan maar zo.”

Ik had nog snel naar Nederland kunnen vluchten, maar toch wil ik dat niet. Mijn leven is hier: mijn spullen, studie − alles. Ik kan moeilijk ineens alles achterlaten. Ook is het momenteel veiliger hier dan in Nederland − er zijn minder mensen met besmettingen.

Ik ben niet bang, want ik ben heel jong en hartstikke gezond. Het is wel gek en onwennig. Ik ben altijd gewend om overal te kunnen gaan en staan waar ik wil. Nu zit ik vooral veel thuis een beetje films te kijken met mijn huisgenoten. Ja, ik verveel me wel. Er is niemand op straat, de horeca is dicht, mijn school is gesloten. Ik volg online les, maar dat is nogal onhandig, want ik doe een kunstopleiding. Ook kan ik niet werken, omdat ik voor mijn werk evenementen organiseer die nu allemaal worden gecanceld. Alleen de supermarkten zijn heel erg druk. Ik doe niet mee aan het hamsteren, dat zaait paniek en we gaan echt niet ineens verhongeren.

Ik maak me geen zorgen, want dat heeft geen zin. Ik kan toch niets doen. Hopelijk kunnen we over twintig jaar zeggen: haha, weet je nog toen we vast zaten in Praag?"