Ik probeerde makkelijk rijk te worden als hondenoppasser

In de rubriek Hosselcultuur proberen we verschillende manieren uit om je levensstandaard weer enigszins op peil te hosselen. Deze keer: op een hond passen.

Volgens business-influencers die hun wijsheid hebben vergaard uit Amerikaanse zelfhulpboeken, is het hebben van meerdere “inkomensstromen” de sleutel tot rijkdom. In de praktijk hebben veel mensen aan de andere kant van de oceaan noodgedwongen drie baantjes om enigszins rond te kunnen komen. Daar lijken mensen in toenemende mate klaar met deze toestand, maar in Nederland zijn we er juist nog naar onderweg. Door stijgende energieprijzen en de inflatie wordt het steeds moeilijker om van een fulltime salaris te leven. Bovendien is het sinds augustus wettelijk makkelijker geworden om voor verschillende werkgevers te werken, waardoor de hustle culture nog een stapje dichterbij komt. Om me zo goed mogelijk op deze mistroostige, hyperkapitalistische toekomst voor te bereiden, probeer ik in deze rubriek verschillende bijbaantjes uit. Vandaag: hondenoppas.

“Ik pak even mijn anti-allergiepillen erbij,” zegt een van mijn collega’s als ik een middelgrote chow chow aan zijn riem het kantoor binnensleur. De hond, die Zaizai heet, lijkt nogal ontstemd over het feit dat hij het vandaag met mij moet doen. Hoezeer ik de hond ook probeer te paaien met aai- en borstelsessies en hondensnoepjes, hij blijft zielige piepgeluidjes uitstoten. Als een gekooide leeuw ijsbeert hij langs de deur waarachter zijn baasje verdwenen is. De haartjes rond zijn ogen zijn vochtig. Zijn dat tranen? “13 euro, 13 euro, 13 euro,” prevel ik. Het opwellende gevoel van medelijden is meteen weer verdwenen. Vandaag is Zaizai geen hond, maar mijn tweede inkomensstroom. 

Het baasje waar Zaizai naar verlangt is ook niet zijn eigenaar. Mijn collega Veronique, die hem vandaag voor een dagje tegen betaling bij mij heeft gestald, zorgt zelf al een half jaar bijna fulltime voor de hond. Ze vond hem nadat ze een advertentie voor zichzelf had gemaakt op een hondenoppas-app. Dit soort apps zijn populair, vooral omdat veel mensen in de pandemie een hond hebben aangeschaft die in een lockdownloze wereld een stuk minder handig blijken. De professionele dierenpensioens puilen bovendien uit. De huisdierenbrancheorganisatie hekelde recent nog de wildgroei aan “beunhazen” zoals ik, omdat dieren geregeld ontsnappen. Ik hoop dat mij dat vandaag bespaard blijft. 

Veronique verdient net als ik ongeveer 13 euro per dag, een bedrag dat redelijk gangbaar is in de hondenoppaswereld. Dat klinkt bescheiden, maar tikt op maandbasis flink aan. De echte eigenaar van “mijn” hond woont en werkt in China en maakt per maand 420 euro over aan Veronique, waarvan ongeveer 50 euro aan voer opgaat. Zo zorgt Zaizai in zijn eentje voor een prima bijdrage aan Veronique's vaste lasten, maar een bron van passief inkomen is hij nou ook weer niet. De rashond dient geborsteld te worden en moet drie keer per dag een rondje wandelen. Ook qua persoonlijke verzorging is hij redelijk veeleisend. “Zijn befje moet elke week worden schoongemaakt, en we doen hem in bad, één keer in de twee weken.” vertelt Veronique. “Dan zit echt de hele badkamer vol haren, het puntje zit vol haren. Ons hele huis is zo ranzig geworden. Haar zit in mijn eten, in mijn kleding, het zit overal. Zulke wolken met haar liggen door het hele huis. Ik zit erover te denken om meer geld aan die man te vragen, want we moeten eigenlijk een schoonmaker inhuren.” 

Zaizai beperkt haar daarnaast in haar bewegingsvrijheid. “Soms wil mijn vriend in een weekend naar een feest en ik ook. Dan moet één van ons thuisblijven. En onze relatie is ook anders geworden. Ik merk dat ik als ik thuis ben de hele tijd met die hond aan het praten ben en niet echt met mijn vriend. Mijn vriend zegt: kijk, hij vindt jou leuker, omdat je hem zoveel snoepjes geeft.” Veronique heeft een “speciale band” met de hond, zegt ze. “Als zijn baasje in Nederland is en Zaizai is daar een paar dagen, mis ik hem zó erg.” Toen het baasje opperde dat hij de hond naar zijn ex-vrouw wilde Amerika sturen, haalde Veronique hem dan ook over om de hond toch in Nederland te houden. “Toen heb ik gezegd: is dat niet een beetje dierenmishandeling?” 

Toch zit er wel een grens aan haar liefde voor de hond. “Misschien doe ik te stoer, maar ik wil er wel geld voor hebben. Het is lui rijk worden, als je het leuk vindt. Ik heb die hond genomen omdat ik in oktober op een dure vakantie ga.”

Ik zou mezelf niet direct omschrijven als een hondenliefhebber, dus ik had me erop ingesteld dat ik wel degelijk moeite zou moeten doen voor mijn twee tientjes. Het valt alleszins mee. Zaizai mist zijn baasje ongeveer een uur en ligt daarna vooral rustig in een hoek. Behalve als de vergaderingen te lang duren of er een andere kantoorhond in de buurt is: dan begint hij woest te blaffen. “Ik krijg echt een punthoofd van die beesten,” zegt de chef video. Ik sus de hond daarentegen geduldig, terwijl de teller doorloopt. 

Rond lunchtijd neem ik Zaizai mee naar buiten voor een wandeling. Het zonnetje streelt de glimmende luxe vacht van de hond, die veel bekijks en vertederde blikken trekt. Een toerist wil hem op de foto zetten. Zaizai geniet zichtbaar van de aandacht. Ook spreidt hij zijn goede smaak tentoon, door te snuffelen aan de deur van de kwaliteitsslager en van een Chinese massagesalon. Af en toe geef ik hem een knuffel, die hij dankbaar aanvaardt. “De beste dingen in het leven kosten geen geld,” zei Steve Jobs al, en hij had gelijk. Tegenwoordig leveren ze zelfs geld op. 

Als Zaizai over een klein groenstrookje op het plein loopt, hurkt hij opeens. Dit was misschien nog wel het moment waar ik het meest tegenop had gezien. Gelukkig heeft de kak de ideale consistentie om opgeraapt te worden. Het voelt lauwwarm door het plastic zakje in mijn hand, net als de klinkende euro’s die er straks voor in de plaats zullen komen. 

De rest van de middag loopt Zaizai overal waar ik kom kwispelend achter me aan. Ik voel me César Millán en mijn ego wordt nog extra gestreeld door mijn collega (die van de allergie-pillen). “Ik zie een zorgzame kant van jou die ik nog nooit heb gezien,” zegt ze bewonderend. Opeens zie ik een gouden toekomst voor me, waarin ik een soort oppas-imperium run. Ik neem niet één, maar een hele roedel honden mee naar kantoor, zodat zij meer geld voor me verdienen dan ik voor mezelf. 

Voor ik het weet is de dag voorbij, en ik dweil teder het hondenkwijl en het rondgespetterde drinkwater van de kantoorvloer. Daarna kroel ik Zaizai voor een laatste keer door zijn vacht. “Ja, je gaat je toch hechten.” zeg ik tegen de vriend van Veronique, die langskomt om de hond op te halen. “Klopt, maar het ziet er niet naar uit dat we hem binnenkort kwijt gaan raken,” zegt hij monter. Nee, jullie niet, denk ik sipjes. Ik lever het plastic brokkenbakje, de borstel en de riem in. Terwijl ik de haren van mijn broek borstel, kijk ik Zaizai en zijn echte oppas na totdat ze helemaal de straat uit zijn. Dag Zaizai, bedankt voor het geld en de leuke dag.