Mijn vader, de seriemoordenaar

Let op: dit verhaal bevat omschrijvingen van geweld

Op zulk nieuws kun je je niet voorbereiden. Ik weet nog dat ik stond te trillen op mijn benen, en zowat omviel. Ik ging naar mijn kamer toe, dook mijn bed in en begon te huilen. Ik probeerde het te begrijpen. Had hij een andere man vermoord? Per ongeluk? In een gevecht? Ik probeerde het me voor te stellen, maar het voelde niet als iets wat hij zou doen. Hij had geen pistool, dus ik kon me niet voorstellen dat hij iemand had doodgeschoten. Maar toen beeldde ik me in dat hij iemand wurgde, en dat ging me makkelijker af. Op de een of andere manier zag ik duidelijk voor me hoe hij een vrouw zou wurgen.

Ik wist niet veel, want mijn moeder wilde ons niets vertellen. Later zei ze dat ze dat deed om ons te beschermen. Dus ik ging naar de bibliotheek om meer over de zaak te weten te komen. En toen leerde ik dat het niet om slechts één moord ging. Mijn vader had acht vrouwen vermoord.

Dat veranderde mijn wereld. Ik speelde al mijn jeugdherinneringen opnieuw af, in een poging iets van het verleden te begrijpen. Dat was moeilijk. Maar niet zo moeilijk als opnieuw beginnen. Niet zo moeilijk als het proces van genezen, accepteren en verdergaan.

Ik ben geboren in Yakima, een stoffige, landelijke plek in de Amerikaanse staat Washington. Ik ben de oudste van drie kinderen en ik had een fantastische jeugd, met veel ruimte om in op te groeien. Mijn vader was echt een geweldige man. Hij was bijna 2 meter lang en woog meer dan 100 kilo – hij torende boven iedereen uit. Ik dacht dat hij een soort god was. Als hij een kamer binnenkwam, merkte iedereen zijn aanwezigheid op.

Mijn vader had twee kanten, die lijnrecht tegenover elkaar stonden. Op het eerste gezicht was hij een energieke, charismatische man, maar onderhuids was er iets mis. Er klopte gewoon iets niet helemaal.

Op een dag was mijn vader bijvoorbeeld aan het werk op het land. Hij merkte niet dat mijn broertje een zwarte zwerfkat had gevonden en die aan het aaien was. Ik zag het wel, omdat zijn vacht glinsterde. We waren nog jong, ik was denk ik zes en mijn broertje vijf. En opeens voelden we de zon verduisteren en zaten we in mijn vaders schaduw. Hij vroeg: “Wat hebben jullie daar?”

Mijn broertje probeerde de kat te beschermen door ‘m te verbergen. Maar hij was te laat. Mijn vader pakte de kat, legde hem op zijn schoot en begon hem te aaien. Daarna greep hij de kat met zijn enorme handen vast en begon hij hem te wurgen. De kat begon voor zijn leven te vechten en krabde hem, maar mijn vader was zichtbaar aan het genieten. Ik weet nog dat hij een glimlach op zijn gezicht had. Ik zag het bloed over de onderarmen van mijn vader druipen, maar dat leek hem niet te deren. Hij bleef doorgaan met wurgen, totdat het lichaam van de kat slap werd.

Mijn leven was idyllisch. Ik ging naar de basisschool en had een normaal ritme. Het kwam dus als een verrassing dat mijn moeder me op een zomerse dag, vlak na mijn verjaardag, vertelde dat we zouden vertrekken. Ik weet nog dat ik bij mijn moeder in de auto stapte en zij tegen me zei: “Je vader wil ons niet meer. We gaan scheiden en we gaan naar oma’s huis.”

In 1990 scheidden mijn ouders officieel. Later leerde ik dat het toen allemaal erger werd. Hij raakte zijn baan kwijt, en op een avond was hij aan het poolen in een poolcentrum. Daar zag hij Taunja Bennett, een 23-jarige vrouw. Ze begonnen tegen elkaar te spelen en hij nodigde haar uit om met hem mee naar huis te gaan. Toen ze daar eenmaal was, sloeg ze zijn avances af. Hij werd woedend en sloeg hij haar gezicht helemaal kapot. Ik hoorde later dat het zo erg was dat de politieagenten haar tanden op verschillende plekken in het huis vonden. En toen hij eenmaal de smaak van bloed te pakken had gekregen, kon hij niet meer stoppen.

Mijn moeder wist hier niets van. Maar achteraf gezien is het maar goed dat we bij hem weg zijn gebleven.

Mijn vader werd in 1995 gearresteerd voor de moord op zijn laatste slachtoffer: de 41-jarige Julie Winningham, die na mijn moeder zijn vriendin werd. Ik ben nooit naar zijn rechtszaak geweest – daar werden we voor afgeschermd. We zijn niet opgeroepen als getuigen. Maar toen hij eenmaal zijn moorden bekende, bedacht ik dat hij toch voor de rest van zijn leven in de gevangenis zou zitten.

Het veranderde hoe ik mezelf zag. Ik keek vanaf dat moment naar de reacties van mensen als ze het nieuws over mijn vader hoorden. Toen ik na zijn arrestatie naar de middelbare school ging, kreeg ik vrienden die van hun ouders eigenlijk niet met mij om mochten gaan. Ik voelde me ook schuldig en had het idee dat er iets mis met me moest zijn. Het was verwarrend. Pas toen ik volwassen was, ging ik weer anders naar mezelf kijken.

Jaren later kreeg ik zelf kinderen. Ik had het nooit over wat er was gebeurd, totdat mijn dochter op een dag thuiskwam van de kleuterschool. Ze vroeg: “Iedereen heeft een vader, maar waar is de jouwe?” Opeens moest ik een manier vinden om het uit te leggen. Ik vertelde haar dat hij in Salem was. Daar stond de gevangenis namelijk. Omdat ze nog klein was, vond ze dat een prima antwoord. Maar het zette me wel aan het denken: ik moest een manier vinden om het haar te vertellen als ze ouder was.

Het was een kantelpunt. Vanaf dat moment besefte ik dat ik niets had gedaan. Ik kon die arme vrouwen niet tot leven brengen. Ik kon niets tegen de families van de slachtoffers zeggen om de klap van het verlies van hun dierbaren te verzachten. Maar ik had wel een keuze. Ik kon het verleden accepteren, of ik kon door blijven leven alsof ikzelf een slecht mens was – wat niet vol te houden is.

Genezen kun je leren. Mensen die een trauma hebben en pijn onder ogen moeten komen, denken dat ze in een donkere afgrond zullen vallen en daar nooit meer uit zullen komen. Maar eerlijk gezegd is therapie fantastisch en niets om bang voor te zijn. Je zult niet in een gat belanden waar je nooit meer uit komt. Als je je trauma daadwerkelijk onder ogen komt, zal je veel zelfbewuster worden. Je zult begrijpen wat jouw pijn veroorzaakt.

Mijn kinderen zijn nu tieners. Ik heb een druk leven, dus ik denk nog maar zelden aan het verleden. Ik ben nu gelukkig. De laatste tijd ben ik alleen geregeld aan het twijfelen of ik mijn vader in de gevangenis moet opzoeken. Ik heb hem al tientallen jaren niet meer gesproken. Maar als ik contact met hem opneem, betekent dat dan dat hij heeft gewonnen? Betekent dat dan dat hij zijn zin krijgt? Ik weet het niet.

Mijn vader heeft nooit zijn excuses aangeboden. Hij heeft altijd gezegd dat hij een goede vader was, afgezien van zijn “acht inschattingsfouten”. Dat is hoe hij de moorden noemde.

Ik denk dat families van de slachtoffers er nooit overheen zullen komen en ik denk niet dat er zoiets bestaat als volledige gerechtigheid. Het enige waar ik dankbaar voor ben, is dat hij op een plek zit waar hij nooit meer iemand pijn kan doen.

Dit verhaal was een klein deel van een aflevering van Extremes, een podcast van VICE die je op Spotify kunt beluisteren. Luister de aflevering hier gratis.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op VICE Australië