Ik ging op zoek naar een betere levensstijl tijdens een festival in de Costa Ricaanse jungle

Het was half zes 's ochtends in Costa Rica, en na een nachtje dansen op tech-house liep ik met een vriend terug naar de camping door een mistige jungle. Daar aangekomen zagen we een vrouw nogal zenuwachtig rondscharrelen bij haar tentje – ze zei wakker geworden te zijn van een grote krab die over haar lichaam kroop.

Ik deed direct een paar stappen terug en stelde voor de tent ondersteboven te houden, om het schepsel eruit te schudden. Ze weigerde, want ze wilde het schaaldier niet laten schrikken – dat zou slecht zijn voor haar energie. Ze geloofde dat het voorval voorbestemd was en dat ze het daarom moest laten gebeuren. Ze zei me dat drie uur slaap wel genoeg was, trok een leren vestje aan en pakte nog wat uit haar tent: een ceremoniële trommel. Daarna ritste ze haar tent dicht en verdween ze in de nacht. Terwijl ik in mijn tent lag en in slaap viel, hoorde ik het lawaai van de brulapen in de bomen.

Envision kun je een muziekfestival noemen, maar dat dekt niet volledig de lading. Zeker, het festival – dat dit jaar voor de zesde keer werd georganiseerd eind februari – host honderden muziekacts. Van wereldmuziek tot dubstep, en verspreid over meerdere podia. Maar net als Burning Man is het ook een internationale verzameling van mensen met tatoeages, piercings en af en toe een naakte hippie; alles bij elkaar een magische verzameling van gelijkgestemden. Het draait niet alleen om muziek, maar ook om alternatieve genezing, veganisme, yoga en sjamanisme, en zelfs hekserij.

Net als veel andere zogenaamde 'transformationele' evenementen, draait Envision om een bijna verplichte zelfredzaamheid. Het festival bestaat uit een combinatie van podia, campingterreinen, yogatempels en rituele vuren. Al het afval dat niet biologisch afbreekbaar is, is verboden. Al het restafval wordt gecomposteerd, waardoor je een constante geur van rottend fruit, groente en kokosnoten ruikt. De enige verspilling is de menselijke verspilling; als je gaat douchen, gooi je je eigen 'rommel' in een groot gat in de grond, waar het op een natuurlijke manier wordt afgebroken. De meeste festivalgangers komen samen op het dorpsplein, een plek waar je kunt eten en waar iedereen samenkomt. Plastic bordjes en bekers zijn nergens te vinden – in plaats daarvan kan je een bord lenen dat je na het eten weer terugbrengt.

De locatie, een boerderij in de jungle – drie uur rijden vanaf de hoofdstad San José – is ontzettend mooi: de schommelende boomtoppen, de groene heuveltoppen en het nabijgelegen strand maken het schilderachtig. De temperatuur schommelde overdag rond de 32 graden, en 's nachts daalde het kwik koelde het maar een paar graden af, dus goede nachtrust was zeldzaam. Toch maakt juist de hitte dit feest tot wat het is, nog meer dan de muziek zelfs.

Terwijl de locatie van Envision verantwoordelijk is voor de bijzondere sfeer, kreeg het festival ook wat kritiek vanuit de lokale gemeenschap daar. Dit jaar was er zelfs een georganiseerd protest, meldde The Tico Times, de lokale krant van San José. Er waren protestborden met de leuzen: 'No Mas Envision' en 'Stop Envision', terwijl het volkslied van Costa Rica klonk. De protestmars ging richting het festival, en in het artikel staat dat de festivalbezoekers de demonstranten water aanboden, maar daar dat de demonstranten daar niets van wilden weten. "Er is geen ruimte voor onderhandeling, ze proberen ons om te kopen," zei Ester Vindas tegen de krant. "Waarden en normen kennen geen prijs."

Volgens het artikel protesteerden de demonstranten tegen naaktloperij en openlijk drugsgebruik. Ze waren bang dat het slechte invloed zou hebben op de plaatselijke jeugd.

Met meerdere protesten gedurende het weekend moest de organisatie van Envision toch evalueren of ze de bevolking niet tegenwerkten. Maar Justin Brothers, medeoprichter van het festival, suggereert zelfs het tegenoverstelde: het festival hielp bij de opbouw van een lokale school in Uvita en maakte een speciale hangplek voor jongeren. En inderdaad, een paar andere inwoners betuigden steun voor de inspanningen van Envision; het festival zou een goede impuls zijn voor de lokale economie.

Stephan Brooks, een andere initiatiefnemer van Envision, zei tegen THUMP dat de protesten werden aangevoerd door een radicale evangelische beweging uit Uvita. "Wat we ook doen, het is onmogelijk om iedereen tevreden te houden," zei hij in een mail. "We hebben ze benaderd om in gesprek te gaan over hun zorgen en over waar onze waarden liggen voor het festival. Ze gingen akkoord, maar op het laatste moment zeiden ze af."

Stephan Brooks benadrukte tijdens zijn presentatie op het festival de altruïstische intenties van Envision. Hij liet een filmpje zien waarin een groepje kinderen in aanraking komt met gif dat door een vliegtuigje geloosd wordt op een bananenplantage. Dat gif zorgt ervoor dat bananen – eenmaal aangekomen in de VS – niet al beurs zijn," zegt Brooks. "Laat dat maar even op je inwerken," waarop een ongemakkelijke stilte viel bij het publiek.

Veel van de events die ik dat weekend bezocht hadden een kritische blik op de westerse samenleving, inclusief een presentatie over de Amerikaanse overheid en samenzweringstheorieën. "De overheid is nep," hoorde ik, en nog een ander over de gevaren die ging over de verzuring van zeewater. De presentaties zaten vol met 'studenten' – Envision voelde als een soort bizarre, psychedelica-universiteit. Iedereen had het continu over iets dieps. Een vrouw vertelde me dat ze had meegedaan aan een yogaworkshop sjamanisme, terwijl ze op haar zelfgemaakte bank zat. Om vijf uur 's ochtends vertelde een man bij een vuurtje me over de betekenis van een hartvormige vuurkolf, terwijl drie vrienden hun armen over elkaar heen hadden geslagen en zachtjes huilden. Iemand anders, Murmur, liet zijn collectie van houten sculpturen zien die hij 'ruilde' voor levensverhalen van andere festivalbezoekers.

In het Children Village verbleven de kinderen die meegenomen waren door hun experimentele ouders. Het leek bijna alsof deze kinderen hun bewustzijn ook wilden verruimen; ze maakten grapjes en verkochten drankjes. Ook verkochten ze fruit, en dat al vanaf zeven 's ochtends.

Bij het gezondheidsbewuste front had het Envision Village een cursus genezingshekserij. Daar kon je meer over krachtige elixers leren en over de gezondheidsvoordelen van cayennepeper. Ook kon je er terecht voor wat eten: van verse ceviche tot kool en citronella-ijslolly's. Leergierige festivalgangers konden presentaties bezoeken van toxicologen, kruidendokters, levenscoaches, alternatieve genezers, leraren en ecologen. Ook kon je er yogalessen volgen waar de festivalgangers samen zochten naar verbindende energie.

Gezien de hoge kosten van de reis naar Costa Rica had ik een beetje verwacht dat het publiek zou bestaan uit rijke yuppen. In plaatst daarvan, althans, wat ik gezien heb, zag ik vooral veel wereldreizigers op doortocht; veel mensen die ik sprak waren geïnteresseerd in alternatieve leefgemeenschappen of kweekten wiet om rond te kunnen komen. Ongeveer vierhonderd van de aanwezigen waren vrijwilligers die zich hadden aangemeld voor een gratis ticket.

Envisions nadruk op het alternatieve en onverwachtse vloeit voort in de muziek die het hele weekend te horen is. Veel artiesten onderbraken de muziek om inspirerende boodschappen te verkondigen. Oakland-rapper en dj Lafa Taylor onderbrak zijn muziek om samen met het publiek ademhalingsoefeningen te doen, en de groep Elephant Revival uit Colorado sprak over het belang van een schone oceaan. Ergens anders predikte de lokale kunstenaar Guadalupe Urbina over de voordelen van multicultureel eten, onder begeleiding van mooie gitaarmuziek. Tegen de tijd dat het licht uitging, sloeg de sfeer om. Iedereen leek spontaan omgeslagen van mindfullness naar wild hedonisme, alsof het een soort beloning was.

Veel van de muziek was psychedelisch: rollende baslijnen, tribal-zang, sitars en live instrumenten in iets trippend en dansbaars. De Britse psytrance-pioniers Shpongle performde zaterdag om half vier 's ochtends op de Luna-stage, te midden van vuurdansers en gigantische live kunst. De Lapa Stage was Envisions ravezone, met beachy tech-house. Lee Reynolds liet de crowd grooven tot zaterdagnacht, en tijdens een set van de Duitse titaan M.A.N.D.Y kwam een beruchte krab weer tevoorschijn en splitste het publiek op het veld in tweeën als een Bijbelse zee.

Maar de psychedelische vlindervormige Luna-stage, met het vuur dat de lucht in spuwden, was voor mij het meest bijzondere van het festival. Tijdens de inspirerende zonsopkomst-set van Random Rab ontstond er spontaan een massieve groepsknuffel vol lichaamsgeuren en gehuil, terwijl een gast naast me zat te jammen op zijn dwarsfluit.

Dat moment van vrijheid voelde verdiend. In vergelijking met de luxe van andere festivals was niets gemakkelijk op Envision. Het vervoer naar de locatie was moeilijk, het is ondragelijk warm en je maakte je continue zorgen over vreemde exotische dieren in je tent. Op één moment ging het gerucht dat iemand met een aap had lopen touwtrekken om zijn slaapmatje. Een festival diep in de jungle hosten brengt bovendien ook technische problemen met zich mee. De stroom viel meerdere keren uit, en zo nu en dan werden er podia gesloten omdat er helemaal geen stroom was. Bij ons op de camping was de hele tijd geen licht in bij de douche.

Maar op Envision krijg je voor iedere worsteling een beloning in de plaats. Nog nooit zag ik een groep mensen die meer empathisch was en een wereld probeerde te creëren die minder slecht was. Als je hier per ongeluk tegen iemand opliep kon je een knuffel terug verwachten. Ik leerde hoe ik van chocola een traktatie maakte, keek vol ontzag naar een vuurceremonie waar een groep vrouwen trommelden, dansten en zongen als dank voor Moeder Aarde. In de jungle leerde ik zelfs dat vegetarische burger lekker kunnen zijn.

Nadat je bent ondergedompeld in deze idyllische plek kun je bang zijn om weer terug te keren naar de 'echte' wereld. Ik woonde een lezing bij van een Trinidadiaanse yogaleraar die mijn gedachten relativeerden; hij betoogde dat zijn 'studenten' niet verbitterd hoefden te zijn. Veel mensen zouden zoiets als dit immers nooit meemaken. In plaats daarvan zouden we manieren moeten vinden om anderen hetgeen te laten ervaren wat wij hadden meegemaakt. Dat was de kern van Envision: een zachtaardige kijk op de wereld. Het weerspiegelde de inheemse mantra van Costa Rica: pura vida, een leven dat de meest eenvoudige schatten van de wereld eerde. Zoals het hebben van een goed gesprek, dansen met mensen van wie je houdt, of vers fruit eten om zeven uur 's ochtends.

Volg David Garber via Twitter. Foto's van Jack Pasco Photography