Dit zijn de meest gebruikte raver-stereotypen van Hollywood

Of het nu Saturday Night Fever uit 1977 is of het veel minder goede We Are Your Friends uit 2015: om de zoveel jaar komt er een film of serie langs die de kijker een blik moet geven in het bruisende nachtleven. Enkele documentaires over ravecultuur en elektronische muziek weten de ziel van deze wereld perfect vast te leggen, maar de producten die Hollywood uitbrengt zitten vaak vol met oppervlakkige stereotypen. Het lijkt vaak nog het meest op een uit de hand gelopen parodie.

EDM is vergroeid tot de enfant terrible van de elektronische muziek, en veel van de stereotypen die je in films en series over dit genre ziet bestaan ook echt. Maar iedereen die weleens naar een feest in een loods is geweest, weet dat subculturen binnen dance veel meer bieden dan alleen bro's met neonzonnebrillen en strakke tanktops.

Misschien weten filmmakers niet hoe ze een raver of een clubganger moeten uitbeelden omdat een groot deel van de elektronische muziekscene zich in de underground afspeelt en daardoor onzichtbaar is voor de gemiddelde mens. Of is het omdat herkenbare, cartooneske karakters beter verkocht kunnen worden aan de massa? Wat de reden ook mag zijn, Hollywood blijft er clichés uitspugen. Dit zijn de tien meest gebruikte stereotypen in recente verfilmingen van de EDM-, rave- en elektronische muziekwereld.

Is Zac Efron de stem van een generatie? In deze film in elk geval wel. Hij speelt Cole Carter, een 23-jarige nietsnut met een passie voor het maken van de perfecte drop. Als we de film moeten geloven is het zijn van een dj gelijk aan wat het zijn van een rockster ooit was. Zac is constant te zien met zijn ontblote armen in de zon, wat vrij accuraat is als je kijkt naar de dresscode op EDM-feesten. Zijn groep vrienden zijn daarbij niet bang om andere typische kleding als neonpetten en heuptasjes te dragen. Maar wie draagt dat nou werkelijk?

De situatie loopt snel uit de hand wanneer een ravermeisje met engelenvleugels en shots de soos van het studentencorps binnenstapt en begint te zoenen met een ander meisje. Althans, dat is wat de Seth Rogen-comedy Neighbors beweert. Een studentenhuis is volgens deze film de perfecte plek voor een rave, waar mensen elkaar uitdagen voor dancebattles, een overschot aan stroboscopen aanstaat en waar in elke slaapkamer geneukt wordt.

Deze show op Comedy Central is fantastisch, maar de ravers en het feest uit deze specifieke aflevering heb ik nog nooit ergens gezien. Dat wil niet zeggen dat ik het nooit zou willen meemaken. De rave die op een babyshower plaatsvindt waarin moeders allemaal high zijn door MDMA-siroop is een van de beste EDM-montages die ooit op tv is uitgezonden.

Het Amerikaanse feest spring break is volgens Hollywood tegenwoordig niet meer te onderscheiden van gebruikelijke raves. In een van de party-montages van de film waarin James Franco door het leven gaat als een soort Riff Raff, slopen jongeren een hotelkamer terwijl halfnaakte vrouwen coke snuiven van spiegels en hun borsten aan iedereen laten zien aan die maar wil. Ondertussen kijken de mannen goedkeurend toe. De losgeslagen meisjes Selena Gomez en Vanessa Hudgens doen er ook vrolijk aan mee, want girls just wanna have fun, toch?

Oké, Olivia Benson die in Law & Order SVU undercover gaat als raver is wel echt iconisch. Maar raves neerzetten als een soort crackhol waar prostitutie en kinderporno net zo normaal zijn als xtc-pillen is een beetje vergezocht. Deze aflevering leverde wel fantastische citaten op als "ze slikte al een pil om zichzelf door het avondeten te worstelen". We snappen het: drugs zijn slecht.

De serie Skins staat bekend om het verheerlijken van ravecultuur, en dan in het specifiek de Britse variant. Het dorp waarin de personages Effy, Tony en hun groep vrienden wonen is de perfecte setting voor een scenario waarin tieners geen fuck geven om hun betekenisloze leven en daarom maar ontsnapping zoeken in drugs en muziek. Het is fantastisch om te zien hoe de kinderen in Skins verschrikkelijke levenskeuzes maken, maar het is ook moeilijk om te zien hoe de lange nachten en bijna-doodervaringen van Effy eigenlijk een schreeuw om hulp zijn. Iemand, red haar.

Oké, nu weten we het wel: dj's hebben geen talent en zijn geen echte artiesten. Het wordt vermoeiend om dit elke keer weer te horen, maar dat betekent niet dat het niet kan zorgen voor toptelevisie. De onthulling dat Randy Marsh met zijn auto-tune en dj-skills stiekem Lorde is, was een geniaal moment in South Park. De elektronische muziek die we op de radio horen kan zelfs gemaakt worden door suffe vaders met een trage laptop. Weet je dat ook weer.