Shlohmo’s nieuwste album ‘Dark Red’ klinkt een stuk overweldigender dan zijn eerdere werk

Shlohmo is een van de vele slaapkamerproducers van zijn generatie die inmiddels is uitgegroeid tot een fenomeen in de L.A. beatscene, en ver daarbuiten. Henry Laufer, zoals hij echt heet, combineert in zijn undergroundelectronica ambient, hiphop en r&b, en dat resulteert in een emotionele sound die muzikale grenzen opzoekt en overgaat. Na een nog wat zoekende release uit 2009 kwam hij deze week met zijn nieuwe album Dark Red, en daarin lijkt alles wat meer op z'n plek; The New York Times hoorde dat ook en zette de plaat gelijk in hun luisterlijst. Dit album is dieper, donkerder, intenser en meer gelaagd dan zijn vorige werk, én Shlohmo komt met iets totaal nieuws : hij gaat op tour met een band om zijn album live ten gehore te kunnen brengen. Laufer doet de gitaar en synths samen met zijn labelmaatje D33J, en meesterpercussionist Bill DeLelles is verantwoordelijk voor de drums. Ik belde naar L.A. en sprak met Shlohmo over de tijd waarin hij nog fan was van Hanson, over zijn collectief Wedidit en zijn niet te labelen muziek.

THUMP: Hey Henry, is het niet lastig om te switchen tussen een band en je leven als soloartiest?
Henry Laufer: Die band is iets wat altijd al in mijn hoofd zat. Zelf spelen is tof, maar om iets naar live te vertalen heb je meer nodig dan een computer die stukken speelt. Ik heb maar een beperkt aantal vingers, dus het is onmogelijk om alles zelf te doen. Dark Red is perfect om met een band te doen: het is een heel instrumentaal album, wat live nog intenser wordt.

Je muziek is aardig geëvolueerd: Dark Red klinkt veel technischer en overweldigender dan je eerdere werk.
Het opnameproces heb ik nog steeds zelf gedaan, alles is thuis in mijn kamer opgenomen. Sommige drums zijn patronen en andere zijn live gedaan, net als de toetsen, basgitaar en gitaar. Er is niet gelooped – ik neem een hele laag op, en bouw het daarna laag voor laag door. Daarom is het geheel ook beter te vertalen naar live dan de rest van mijn muziek.

Ik las ergens dat je album Slo Fi vooral draaide om het feit dat je een plaat wilde maken, en dat Bad Vibes een muzikale vertaalslag was van je frustraties over relaties en je tijd op de kunstacademie. Is je omgeving altijd van invloed op je muziek?

Zeker, dat is onvermijdelijk. Alles heeft te maken met timing – hoe ik me voel op bepaalde momenten en de dingen die gaande zijn in mijn omgeving, dat zijn krachtige invloeden. Die vertalen zich als een soort dagboekbijdrages in de tracks waaraan ik op dat moment werk.

Bad Vibes maakte je in je kunstacademietijd, toch?
Ja, ik heb twee jaar schilderen, tekenen en grafische vormgeving gestudeerd. Maar in plaats van studeren hield ik me vooral bezig met muziek maken – ik haatte de academie. Toen mijn muziek door een label werd uitgebracht, voelde die carrière een stuk realistisch dan kunst.

Maar je bent er wel mee bezig – over de artwork en merchandise heb je heel duidelijke ideeën.
Dat was ook een van de redenen waarom ik naar de academie wilde – ik ben heel visueel ingesteld en altijd geïnteresseerd geweest in branding als kunstvorm. Muziek was voor mij een aanknopingspunt om een totaalproduct te maken dat multidisciplinair is: met wat nummers een EP maken en daar de artwork en logo's voor bedenken. Wat we nu met Wedidit doen is mijn droom: een eigen merk en daarvoor ontwerpen.

Wedidit begon als iets anders dan een label, maar is nu wel de naam waarop Dark Red is uitgebracht (in samenwerking met het label True Panther). Met welke intenties ben je dit collectief ooit begonnen?
Wedidit moest een platform zijn waar muziek kon worden gedeeld. Door een sneeuwbaleffect is het groter geworden, we wisten niet dat mensen er echt iets om gaven. Tien jaar geleden had ik een hekel aan grote labels en haatte ik popmuziek en mainstream, daaruit is het ontstaan. We hadden nooit gedacht dat we met Wedidit te maken zouden krijgen met labels, we hielden ons bezig met kunst en muziek die daar juist lijnrecht tegenover stond.

Je muziek heeft geleidelijk aan verscheidene genres gepasseerd. Is dat iets waar je bewust mee speelt?
Ik ben er totaal niet mee bezig, en wil niet opzettelijk mensen in de war brengen. Het is voor mij nooit vreemd geweest om meerdere genres tegelijk te luisteren – tijdens de middelbare school had ik zowel Bob Dylan als Cat Power in de cd-speler van mijn auto zitten.

Veel mensen willen voorbestemde categorieën voor hun muziek, als een soundtrack van het leven. Muziek voor het rijden, muziek voor relaxen met vrienden en muziek voor het wakker worden. Ze stellen hun eigen realiteit samen met fragmenten van andere mensen hun kunst, zoals een irritante spotifyplaylist. Mijn muziek heeft allerlei labels opgeplakt gekregen, maar als je het terugluistert is het nog steeds hetzelfde – alleen wordt het nu niet meer als Witchhouse bestempeld omdat dat voorbij is.

Is die genrevermenging iets wat van jongs af aan gegroeid is?
Ik heb mijn hele leven geskate, dus de skatecultuur in L.A. is zeker van invloed geweest. In skatevideo's kunnen je twee favoriete skaters verschillend zijn in techniek, en de een is punk de ander draagt baggy pants. Zo is het ook met muziek: de een rijdt op Suicide en de ander op Nas, terwijl in het hoofdmenu Amon Tobin op staat. Die scene heeft mij geleerd dat luisteren naar verschillende soorten muziek juist goed is.

Zoals MMMBOP van Hanson?
O jezus, wat kan ik zeggen… Ik was zeven toen ze die hit uitbrachten, en hun concert in The Hollywood Bowl was mijn eerste ooit. Mijn vader nam mij en een vriendin mee, we waren allebei gewoon extreem fan van Hanson. Daarna werd het al snel Blink-182, en daarna punk.

Je grote inspiratiebron was eerst de low fi-scene en de Brainfeeder-crew, wat is het nu?

Mijn invloeden zijn internationaler geworden door het reizen. Ik was nogal lokaal georiënteerd voor ik L.A. voor het eerst verliet, ik was bezorgder om wat hier gebeurde. Nu krijg ik invloeden van over de hele wereld en raak ik geïnspireerd door vreemde muziek: hoe raarder het klinkt, hoe beter. Ik luister nu vooral veel rap uit Texas, Georgia en Atlanta. Migos, Young Thug en Travi$ Scott zijn een aantal favorieten – die video met Travi$ en Thug is echt sick.

Jij, je muziek en je fanbase worden steeds groter, dus krijg je ook te maken met de zakelijke kant van muziek. Maakt dat dingen lastig?
Ik had nooit gedacht dat ik daarmee zou moeten dealen. Niemand denk ik, behalve dan de Bieber-types die op een dag wakker worden en denken: "Ik ben elf jaar oud en ik ga megaberoemd worden." Het is iets waar ik onzeker van word, ik kan geen 'normaal' online leven leiden op Twitter of Instagram. Daardoor ben ik verder verwijderd geraakt van mezelf en van dat soort media – wat op zich interessant is, want iedereens online personage groeit maar, mensen zitten vastgekleefd aan hun telefoon. Daarom is het vreemd om je los te koppelen en 'echt' te leven.

In mei sta je in de Bitterzoet. Heb je iets met Amsterdam?
Amsterdam is een van de weinige plekken in Europa waar rap en hiphop echt worden begrepen en worden gewaardeerd. En de architectuur – die oude grachtenpanden maken me een beetje bang en daarom vind ik het tof. Het zijn een soort moderne, donkere kastelen waar mannen met kronen bovenop geplaatst moeten worden terwijl er brandende olie langs de zijkanten druipt.

Op 22 mei is Shlohmo's avond in de Bitterzoet, maar dat is natuurlijk al lang en breed uitverkocht. 'Dark Red' staat op Spotify, en je kan het album kopen via iTunes.