Ooit kreeg hij de bijnaam 'The Baron Of Techno' van BBC radiopresentator John Peel. Nu heeft hij een eigen stage op het immense festival genaamd Tomorrowland. Op zijn stage stonden namen als Gregor Tresher, Green Velvet, Seth Troxler en Paul Kalkbrenner, en THUMP mocht mee voor een kijkje achter de schermen.Toen ik hoorde dat Dave Clarke THUMP had uitgenodigd om mee te gaan naar Tomorrowland in z'n bus, was ik best hyped. Ik weet niet of het door Tomorrowland kwam – een festival waar ik nooit eerder was geweest - of doordat Dave Clarke een grote naam in de scene is. Het had in ieder geval alles in zich om een goede dag te worden en ik werd niet teleurgesteld.THUMP: Hoe vind je het om een eigen stage te hebben op een festival als Tomorrowland?
Dave Clarke: Ik vind het tof om goede underground muziek te leveren aan de bezoekers. Tomorrowland kan deze stage makkelijk vullen met een of andere EDM-achtig ding, maar de programmeurs in België vinden ook dat ze underground muziek moeten vertegenwoordigen en dat die een eigen stage nodig heeft. Het is heel makkelijk om als bezoeker naar een festival als dit te komen en je heel afwijzend op te stellen richting de commercie, maar ik denk dat degenen die dit festival mogelijk maken heel eerlijk tegen hun publiek zijn. Daarnaast is deze stage ook voor de mensen die hier naartoe komen en graag muziek van goede kwaliteit willen luisteren.Je zegt 'muziek van goede kwaliteit', maar dat is heel erg relatief en iedereen kan dat anders interpreteren. Een EDM-plaat van Katy Perry kan kwalitatief ook goed in elkaar steken. Wat is jouw definitie van kwaliteitsmuziek?
De muziek die ik van goede kwaliteit vind, is de muziek die uit het hart komt en waarin geloofd wordt. Hij wordt niet alleen gemaakt voor commerciële belangen. Veel mensen maken muziek en gaan daarbij uit van de potentie die hij commercieel gezien heeft. Uiteindelijk draait het hen om het grote circus eromheen, en daar gaat het voor mij niet om.Wat vind je van de transitie die momenteel gaande is in dance waar de mensen momenteel een dj-superster willen zijn, in plaats van het voor de liefde voor muziek te doen?
In elk muziekgenre is er wel eens een periode van commercialiteit geweest. De muziek waar ik zelf naar luister - ongeacht het genre - is nooit commercieel. Die kant van de muziek zal altijd bestaan, net als de productgeoriënteerde kant. Je hoeft het van mij niet per sé te haten puur vanwege de commercie, maar tegelijkertijd hoef je het ook niet klakkeloos aan te nemen. Dus het is voor mij een soort van parallel universum. Hetzelfde als met de talentenjachten op tv. Tuurlijk zijn er getalenteerde mensen die eraan meedoen, maar het is ook evenwel vanzelfsprekend dat de meest getalenteerden niet degenen zijn die het winnen.Tot slot: Wat is jouw affectie met de Gothic-scene?
Ik ben nooit echt into happy fashion geweest. Ik hou van schedels omdat het mortaliteit symboliseert. Dat is als een kleine herinnering voor iedereen dat je het leven niet voor altijd hebt. En ik vind het er gewoon fucking cool uitzien. Ik ben geen Satanist. Dat zou betekenen dat je ook in God gelooft, en ik ben een pure Atheïst. Ook ben ik geen vampier en hang ik ondersteboven in een grot. Over het algemeen gezien vind ik Goth-dingen er gewoon tof uit zien, ik houd van de stijl. Ook vind ik het belangrijk om je te kunnen onderscheiden van andere mensen, zonder dat je anti bent om maar anti te zijn. Dat is iets wat je voelt als je dertien of veertien jaar oud bent. Het gaat om een statement maken en die statement is dat ik me comfortabel voel en laat zien dat ik lekker in m'n vel zit door mezelf te zijn.
Dave geniet van een ouderwets patatje met, terwijl Seth Troxler plaatjes aan elkaar draait.
Toen we aankwamen stond Gregor Tresher nog voor een half gevulde area te draaien, de set van Seth Troxler bracht daar gauw verandering in.
Dave is zelf ook niet vies van journalistje spelen. Hier in gesprek met Green Velvet.
Het was tijd voor een verkenning van het immens grote festival. Ik kwam voorbij The Rave Cave, maar durfde niet naar binnen. De naam was me iets te serieus.
De mainstage was best whoa.
De Pussy Lounge stage herbergde lang niet zoveel pussy's als de naam wil doen vermoeden. Wel veel opgepompte gasten in blote bast en een vlag van het land waar ze vandaan kwamen om hun nek als een cape. Ze gingen best hard met die cape om hun nek.
Dave Clarke gaf ergens achter de schermen een privé-setje waar champagne werd geserveerd, wat ik niet lust.
En eten in een glas werd opgediend, wat ik niet begreep. Ik vroeg naar gefrituurde kip, maar dat hadden ze niet.
Paul Kalkbrenner mocht voor Dave Clarke opdraven en deed dat naar behoren.
En uiteindelijk de afsluitende set van The Baron op z'n eigen stage.Dankjewel Dave Clarke!
Advertentie
Dave Clarke: Ik vind het tof om goede underground muziek te leveren aan de bezoekers. Tomorrowland kan deze stage makkelijk vullen met een of andere EDM-achtig ding, maar de programmeurs in België vinden ook dat ze underground muziek moeten vertegenwoordigen en dat die een eigen stage nodig heeft. Het is heel makkelijk om als bezoeker naar een festival als dit te komen en je heel afwijzend op te stellen richting de commercie, maar ik denk dat degenen die dit festival mogelijk maken heel eerlijk tegen hun publiek zijn. Daarnaast is deze stage ook voor de mensen die hier naartoe komen en graag muziek van goede kwaliteit willen luisteren.Je zegt 'muziek van goede kwaliteit', maar dat is heel erg relatief en iedereen kan dat anders interpreteren. Een EDM-plaat van Katy Perry kan kwalitatief ook goed in elkaar steken. Wat is jouw definitie van kwaliteitsmuziek?
De muziek die ik van goede kwaliteit vind, is de muziek die uit het hart komt en waarin geloofd wordt. Hij wordt niet alleen gemaakt voor commerciële belangen. Veel mensen maken muziek en gaan daarbij uit van de potentie die hij commercieel gezien heeft. Uiteindelijk draait het hen om het grote circus eromheen, en daar gaat het voor mij niet om.Wat vind je van de transitie die momenteel gaande is in dance waar de mensen momenteel een dj-superster willen zijn, in plaats van het voor de liefde voor muziek te doen?
In elk muziekgenre is er wel eens een periode van commercialiteit geweest. De muziek waar ik zelf naar luister - ongeacht het genre - is nooit commercieel. Die kant van de muziek zal altijd bestaan, net als de productgeoriënteerde kant. Je hoeft het van mij niet per sé te haten puur vanwege de commercie, maar tegelijkertijd hoef je het ook niet klakkeloos aan te nemen. Dus het is voor mij een soort van parallel universum. Hetzelfde als met de talentenjachten op tv. Tuurlijk zijn er getalenteerde mensen die eraan meedoen, maar het is ook evenwel vanzelfsprekend dat de meest getalenteerden niet degenen zijn die het winnen.
Advertentie
Ik ben nooit echt into happy fashion geweest. Ik hou van schedels omdat het mortaliteit symboliseert. Dat is als een kleine herinnering voor iedereen dat je het leven niet voor altijd hebt. En ik vind het er gewoon fucking cool uitzien. Ik ben geen Satanist. Dat zou betekenen dat je ook in God gelooft, en ik ben een pure Atheïst. Ook ben ik geen vampier en hang ik ondersteboven in een grot. Over het algemeen gezien vind ik Goth-dingen er gewoon tof uit zien, ik houd van de stijl. Ook vind ik het belangrijk om je te kunnen onderscheiden van andere mensen, zonder dat je anti bent om maar anti te zijn. Dat is iets wat je voelt als je dertien of veertien jaar oud bent. Het gaat om een statement maken en die statement is dat ik me comfortabel voel en laat zien dat ik lekker in m'n vel zit door mezelf te zijn.
Fotoverslag:
Advertentie