De goede voornemens van de VICE-redactie

Foto via

En, hoe vaak ben je dit jaar al naar de sportschool geweest? Al zes kilo afgevallen en een weespup geadopteerd? Of heb je je goede voornemens alweer over boord geflikkerd en ben je gewoon weer begonnen met roken, drinken en hamburgers eten?

Op de VICE-redactie is iedereen vol goede moed aan het nieuwe jaar begonnen, en we zijn allemaal vastberaden om komend jaar een beter mens te worden, ieder op zijn eigen manier. We vroegen een paar van onze eigen redacteuren naar hun goede voornemens, zodat je hun zwakke plekken kunt leren kennen.

Oud en nieuw is een van m'n favoriete feestdagen. Niet omdat ik zo dol ben op gefrituurde vetbollen, de geur van buskruit, en platgeslagen Cava en dito feestverwachtingen, maar wel omdat het voelt als een keerpunt. In de aanloop naar oud en nieuw denk ik op saaie momenten (onder de douche, tijdens de afwas, als Johan Derksen bij  DWDD zit) vaak na over het afgelopen jaar, en wat er volgend jaar he-le-maal anders moet. Op nieuwjaarsdag word ik dan ook wakker met een knallende kater én een hele rits goede voornemens: meer sporten, minder drinken, stoppen met roken, eindelijk m'n rijbewijs halen, en iets nieuws leren puur voor de lol, zoals Russisch.

Helaas zijn die goede voornemens wel de afgelopen vijf jaar hetzelfde gebleven.

Inmiddels ben ik 31, ga ik maar heel af en toe naar de sportschool waar ik 65 euro per maand voor betaal, valt m'n drankgebruik officieel onder drankmisbruik, rook ik een pakje per week, kan ik niet autorijden, en worstel ik nog steeds met de basale grammatica van het Russisch (al kan ik er wel goed in vloeken). Toch weerhoudt dat me er niet van om me voor te nemen om het dit jaar allemaal écht te doen. En misschien is dat ook waar goede voornemens uiteindelijk om draaien: niet de specifieke voornemens, maar de hoop dat je tegen beter weten in toch nog een beter mens kan worden. Nazdrovje!*

*Russen zeggen trouwens geen "nazdrovje" als ze proosten - als je echt iets wil roepen voordat je je wodka achterover kiepert, is "budem zdorovy" de beste optie. 

Ik ben in een periode van mijn leven terechtgekomen dat ik vijf dagen per week achter een laptop zit te werken, en dat heeft me veranderd in een man met een scheef groeiende ruggenwervel en een uitflubberend buikje. Toch is de grootste verandering dat ik nauwelijks meer tijd investeer in andere dingen dan werken en drinken, en dat moet anders. In 2017 moet ik dan eindelijk mijn nieuwe hobby vinden.

Ik heb me het afgelopen jaar al breed georiënteerd. Zo heb ik diverse dure gereedschapskisten gekocht, waar ik uiteindelijk één kruidenrek en één kerststal mee getimmerd heb. Ik heb geld gepompt in mijn racefiets om daarna drie keer een rondje te rijden, maar daar durf ik niet meer op sinds mijn punkvriend Douwe oprecht kwaad was dat ik een hipster met een racefiets was. Ik heb getennist, maar ik denk niet dat ik me ooit helemaal zal verliezen in het slaan tegen een balletje.

Het moet extremer. Een roedel kameleons in mijn huis houden. Me vuistdiep ingraven in de black metal. Een grote worden in het fierljeppen. Trombone leren spelen. Palingroken. Granaatvissen. Professioneel treinsurfer worden. Dat is mijn goede voornemen.

Als kind vond ik engagement belangrijk, wat van mij een tamelijk onsympathiek wezen maakte. Op mijn vierde was mijn grootste kopzorg Iran, en mijn ouders moesten het niet proberen door het achtuurjournaal heen te praten. Mijn slaapkamer was verboden terrein, wat ik duidelijk maakte met de onnozele tekst op de deur: "Niet storen, ik lees."

Ik zuchtte als klasgenoten niet met me van gedachten wilden wisselen over de val van Srebrenica. Ik was erg gevoelig voor de reclames van SIRE, dus verstopte ik de sigaretten en flessen wijn van mijn ouders. Ondertussen dacht ik dat Ain't Got No - Got Life door een man gezongen werd. En dat Michael Jackson een vrouw was, maar dat terzijde.

Uiteindelijk begon ik te puberen, toen ik een jaar of 27 was. Ik begon met roken en ik liet een tatoeage zetten. Ik ontdekte Franse wijn. Dat is niet per se puberaal, maar gezien mijn leeftijd ook niet onlogisch. Ik ontdekte ook Duitse wijn, en 'nieuwewereldwijnen'. Als ik de krant opensloeg was ik meer geïnteresseerd in wat Onno Kleyn of Harold Hamersma te melden had, dan in het aantal doden bij een bomaanslag. Ik overdrijf het een en ander nu een beetje natuurlijk, maar ik verzin dit ook niet zomaar. Ik heb over mezelf in het nieuwe jaar nagedacht en ik heb me voorgenomen weer meer dat kind van vroeger te worden. Gezien mijn leeftijd, die ik verder voor mezelf zal houden, mag dat ook wel.

Ik hoop in 2017 wat van m'n kinderachtige doch hardnekkige gewoontes af te leren. Ik probeer me al jaren wanhopig vast te klampen aan een soort Peter Pan-leventje door te weigeren om een agenda te gebruiken, ongeacht het feit dat ik ondertussen een aanzienlijk deel van mijn leven binnen de wanden van een kantoor slijt, en ik regelmatig deadlines vergeet. Ook snooze ik elke ochtend een keer of tien, en blijf ik vervolgens een half uur onder de douche staan in de hoop dat de werkdag op magische wijze afgelast zal worden, wat tot nu toe nog nooit gebeurd is. Dit jaar word ik volwassen.

Ik drink dom veel water uit flesjes. Ik weet eigenlijk niet waarom. Ik doe het in ieder geval niet per se omdat ik veel op heb met hydratatie. Ik denk gewoon dat het een soort debiel onderdeel van mijn lifestyle is, en een goed excuus om af en toe even een ommetje te maken.

Ik drink elke dag minstens één flesje water. Meestal koop ik het bij een winkel die Liquor & more heet, wat een uitstekende naam is voor deze winkel. De naam beschrijft precies wat ze verkopen: drank en meer, zoals van die ijsmutsen, sigaretten en dus flesjes water.

Ik heb me voorgenomen om dit jaar te stoppen met het kopen van flesjes water. Water uit flesjes drinken is slecht voor het milieu. Dat heb ik geleerd van Jaden Smith, die goed op de hoogte is van dingen. Hieronder zie je hem druk overleg voeren met een milieuvriendelijk pakje water.

Bovendien heb ik berekend dat ik met het niet kopen van een flesje water per dag dit jaar ongeveer 400 euro kan besparen. Zo kan ik iets goeds voor de wereld doen en zelf minder arm worden. Of een Playstation kopen. Zo wint iedereen.

Bijna altijd als ik een zin schrijf aan iemand anders, bijvoorbeeld in een mail, sluit ik die zin af met een uitroepteken.  Om aan te tonen dat de compleet onrealistische vraag die ik stel of het feit dat ik het bestand dat ik net iets te laat inlever daarvoor echt al door de ballotage van mijn eigen geweten is geglipt en ik me realiseer dat het dom is maar dat ik het echt niet per se alleen maar dom bedoel!

Hier een fictieve voorbeeldzin van wat ik kennelijk normaal ben gaan vinden:

Dit slaat natuurlijk nergens op en ik word zo langzamerhand de Damschreeuwer van Gmail, terwijl ik tegelijkertijd mijn stiekeme onzekerheid niet verberg, maar kant en klaar cadeau geef. Ik heb me voorgenomen om minder uitroeptekens te gebruiken en te accepteren dat mails niet altijd leuk maar ook niet per se altijd stom zijn.

Daarnaast heb ik ook wel grotere voornemens, die wel geëngageerd zijn, zoals dankbaarder zijn voor wat ik allemaal heb en stoppen met leven in opgelegde sociale patronen, nooit meer bang zijn of bacon eten en me nog harder maken voor wat ik belangrijk vind! ( Hier is een uitroepteken echt zeer gepast, laat me.)

Laatst had ik het er met mijn lifecoach over. 'Goede voornemens', zei Priscilla, 'zijn onrealistische correcties op een idioot idee van wat leven zou moeten zijn.' We dronken kopstootjes, Priscilla en ik, en alles kwam voorbij. De studieschuld, het openmaken van brieven in het algemeen, en die van de Belastingdienst in het bijzonder.

Eensgezind kwamen we tot een conclusie dat goede voornemens het soort leugens zijn waar alleen klootzakken wat aan hebben. 'Wat je wel kan doen, is eens wat vriendelijker zijn', zei Priscilla. 'Je eens wat meer interesseren in de mensen om je heen, je oma bijvoorbeeld.' Ik dacht aan 2017. Een echt kutjaar, als je het mij vraagt. Want vink ze in december 2017 maar af. Terroristische aanslagen. Geert Wilders die euforisch de natie toespreekt nadat hij de verkiezingen won. Weer een lege Coolsingel. Oplopende geopolitieke spanningen waarin Trump eerst nog grappig is, en daarna niet meer. Mijn arme eenzame oma die ik dan al meer dan twee jaar niet heb bezocht. Geen WK (of EK). Meningen van Nico Dijkshoorn. Nog meer terroristische aanslagen. Ik keek nog maar eens naar Priscilla. Ergens had ze wel wat weg van Jezus, met zijn 'keer ook u andere wang toe', al schijnt Jezus in zijn tijd als lifecoach nimmer gekleed in panterprint en heupwiegend op LA The Voices kopstootjes te hebben weggeklokt.

Priscilla sprak met inmiddels wat dubbele tong. 'Onaardig zijn is de kern van het kwaad. Als mensen wat aardiger zouden zijn, waren er geen terroristische aanslagen. Geen PVV. Geen Ajax. Geen eenzame oma's in meurende verzorgingstehuizen. Geen oplopende geopolitieke spanningen. En zeker geen fucking Nico Dijkshoorn.' Ik keek naar Pris zoals een tevreden klant naar zijn lifecoach kijkt. Volgend jaar bezoek ik mijn oma. Echt.