Ik probeer biseksueel te zijn, maar ik ben er enorm slecht in

Ik heb mezelf altijd als voornamelijk homoseksueel beschouwd. Wanneer ik als kind porno met ruis keek op de gehackte satelliet van mijn ouders, gleden mijn ogen constant naar verrukkelijke monden die vastzaten aan de schonere sekse. Wanneer ik oude films keek, wilde ik altijd de knappe acteur zijn, en niet de jonge vrouw met rode lippen, omdat de acteur haar mocht zoenen. Ik heb decennialang stiekem vriendinnen, kennissen en bassistes van rockbands begeerd. En toch heb ik er, in mijn 31 jaar op deze aarde, niks mee gedaan. Omdat ik bang ben.

Toen ik op de middelbare school zat was ik verliefd. Het was althans wat een persoon met nog niet compleet ontwikkelde hersenen als liefde kan zien. Ze heette Melissa, ze "luisterde alleen naar het vroege werk van Billy Joel," en ze had een waterbed. We lagen op dat bed, onder haar filmposter van Romeo and Juliet, en we praatten uren over hoe erg we onze ouders haatten. Haar bril was groot, haar neus nog groter, haar ongemakkelijkheid enorm. Ik was geobsedeerd.

Ik brak in bij het kunstlokaal om foto's van haar te stelen, waarop ze gepijnigd naar een van haar middelmatige kunstwerken stond te kijken. Ik maakte zelf foto's van haar, die ik vergrootte tot een 8x10 formaat, stopte ze in fotolijstjes en zette die liefhebbend in de vensterbank van mijn kinderkamer. Ik was ervan overtuigd dat ze lesbisch was. Dat straalde ze uit, in lichaam en geest.

Op een dag, toen ik niet meer in staat was om nog te kunnen omgaan met de angst die mijn onuitgesproken gevoelens met zich meebrachten, schreef ik een epische liefdesverklaring en stuurde die naar de boerderij waar ze woonde met haar afwezige ouders. Zij was mijn Alice. Ik was haar Gertrude. Ze zal gauw inzien hoe fantastisch onze creatieve verbinding, onze lesbische band, kon zijn. Dat dacht ik tenminste.

Ik herinner me de middag dat ik wist dat ze mijn brief had gekregen nog goed. Tussen de lessen door negeerde ze mijn voorheen geaccepteerde en enthousiast omarmde oogcontact. Wanneer ik bij haar in de buurt kwam liep ze stilletjes weg, waarmee ze me zonder woorden informeerde over de ergst denkbare situatie. Ik had, zo bleek, haar homoseksuele verlangens verkeerd ingeschat. Misschien wilde ze het zelf nog niet toegeven. Misschien zat ik er compleet naast. Hoe dan ook, ik bracht de rest van mijn schooltijd in mijn eentje door, terwijl ik M&M's at in de bibliotheek.

Overmand door een vernietigende verslagenheid deed ik het enige wat ik kon doen — ik onderdrukte mijn gevoelens, negeerde ze, en bracht de volgende tien jaar door met de ene na de andere mannelijke minnaar (want, zoals iedereen weet, zijn er maar drie manieren om je problemen op te lossen: bidden, geweld en vermijden).

Ik accepteerde de heteroseksuele aandacht en deed mijn best om een goede, nette, heteromeid te zijn. Het alternatief was dat ik belachelijk gemaakt zou worden, een onrecht dat ik niet nog eens wilde ondergaan. De geest van Melissa, van haar afwijzing, dreef om me heen en zorgde ervoor dat ik er niet eens over dacht om het nog een keer te proberen. En dus negeerde ik jaren lang mijn lesbische gevoelens en de ruisende porno uit mijn jeugd.

Tot dit moment. Ik ben eindelijk, op mijn fucking 31e, bereid om te accepteren wie ik ben, en deze kant van mijn seksuele persoonlijkheid te omarmen, omdat ik te oud ben om zo'n bange schijterd te zijn. Het feit dat ik zo oud ben en zo onervaren is echter een groot nadeel. Wat nu?

Ik heb genoeg vrouwelijke vrienden die me vertellen dat ze biseksueel zijn, maar ik heb ze nooit met een vrouw gezien. Liegen ze in een poging om aandacht te krijgen van mannen? Of zijn ze net zo bang? Ik heb geen idee. Het enige dat ik weet is dat ik het ongemakkelijk vind om het over onze gedeelde interesse in vagina's te hebben. En ze mee uit vragen? Geen sprake van.

Ik ben niet alleen slecht in biseksueel zijn, ik ben ook slecht in me er mee identificeren. Ik voel me niet op m'n gemak wanneer mijn vriend Guy, een activistische homoseksuele Amerikaan, me aanmoedigt om het label "homo" te omarmen. Net zoals ik me er niet comfortabel bij voel om mezelf als alcoholist te identificeren (ik bedoel: de overheid heeft mijn kinderen nooit van me afgenomen omdat ik niet kon stoppen sangria uit pak te drinken), voelt het onoprecht om mezelf gay te noemen als ik niet volledig homoseksueel ben (eerder liet ik het misschien overkomen alsof ik mannen met tegenzin datete, maar ik kan je verzekeren dat ik heus wel van piemels hou).

'Homo' komt op mij over als een titel die je moet verdienen — niet een titel die je zomaar krijgt. En ik? Ik ben gewoon een fucking mietje. Ik ben nog nooit in elkaar geslagen vanwege mijn geaardheid. Mijn familie heeft me nooit verbannen om wie ik ben. Ik heb er ook nooit emotioneel mee gezeten. Het was niet het verliefd worden op Melissa waardoor ik me verschrikkelijk voelde, het was de steek van haar afwijzing. Ik heb me nooit schuldig of beschaamd gevoeld over mijn semi-homoseksualiteit. In combinatie met het feit dat ik er nooit wat mee heb gedaan, geeft dat me het gevoel dat ik vals speel.

Ik weet dat het geen wedstrijd is om zo gay mogelijk te zijn, zodat je bij kunt blijven met de Gerard Jolings van deze wereld. Maar het zou wel fijn zijn om een beetje bekwaam te worden in het lesbisch zijn. Een vriendin nodigde me laatst uit voor een etentje, puur en alleen om me te vertellen dat ze me "ziet zitten." Toen ik dat hoorde schoot ik meteen in de stress. Mijn hoofd schoot meteen in meditatiemodus en ik dronk een hele fles wijn leeg.

Ik zorgde er uiteindelijk voor dat ik daar weg was voor de dingen te serieus werden. Waarom deed ik dat? Die chick wilde me! Ik wilde haar! De afwijzing keek niet mee over m'n schouder. Die kon ons niet eens zien! En toch, nog steeds, was ik doodsbang. Waarschijnlijk omdat ik niet wist wat de fuck ik aan het doen was? Omdat ik een 31-jarige amateur ben? Jezus. Was je gedragen als gay maar zo makkelijk als het zijn.