De politie zei dat ik mijn verkrachting verzonnen had

Foto van Sara Reedy, genomen in 2012.

Als je denkt dat India de enige plaats is waar agenten slachtoffers van verkrachting als stront behandelen, dan ga ik je nu vertellen dat dat niet zo is. Sara Reedy was 19 en werkte als caissière bij een pompstation in Cranberry (een gehucht in Pennsylvania met zo'n 1.000 inwoners) toen serieverkrachter Wilbur Brown op een nacht de deur van het pompstation opende met cellofaan om zijn vingers. Hij dwong haar om hem buiten oraal te bevredigen terwijl hij een pistool tegen haar hoofd hield.

Er waren geen beveiligingscamera's. Daarna ging hij met Sara terug naar binnen, pakte hij de 600 dollar die in de kassa zat en sloot hij Sara op in een kamer achterin het pompstation. Ze werd gedwongen om alle zichtbare telefoonlijnen kapot te trekken, waarna hij vertrok. Toevallig zat een van de draden verstrikt in de stroomdraad van het beveiligingssysteem van het tankstation, waardoor ook de stekker van het beveiligingssysteem eruit werd getrokken—een detail dat later Sara's kans op gerechtigheid in gevaar zou brengen. Toen Wilbur Brown weg was rende ze naar de auto-onderdelenwinkel naast het pompstation. Eén van de medewerkers van de winkel belde de politie, terwijl een andere met een geweer op pad ging om de dader te zoeken.

Wat volgde na deze nachtmerrie was nog erger dan de nachtmerrie zelf. Sara werd ervan beschuldigd tegen de politie te liegen. Frank Evenson, de rechercheur die haar ondervroeg in het ziekenhuis waar ze onderzocht werd op verschijnselen van verkrachting, beschuldigde haar ervan het geld uit de kassa te hebben gestolen en het verhaal over de aanranding verzonnen te hebben om haar diefstal te maskeren. Sara werd vijf dagen in de cel gestopt en moest acht maanden wachten tot haar zaak voorkwam. Dit terwijl ze zwanger was van haar eerste kind.

Een maand voordat Sara's zaak in 2005 voorkwam werd Wilbur Brown gearresteerd voor een soortgelijke misdaad. Hij bekende toen ook Sara's aanranding en de beroving, samen met nog een heleboel andere verkrachtingen en aanrandingen. Als reactie daarop klaagde Sara het Cranberry Township Police Department aan omdat ze haar vals beschuldigd hadden, maar haar aanklacht werd in 2009 verworpen nadat rechercheur Evanson met bewijs kwam dat aan zou tonen dat Sara de stekker van het beveiligingssysteem van het pompstation er al een uur voordat ze beweerde te zijn aangerand uit had getrokken. Ze had de stekker er uitgetrokken om de 600 dollar te stelen, zo verklaarde hij, en had toen het verhaal over de aanranding verzonnen als afleiding.

Maar wat bleek: die goeie rechercheur Evanson had de tijdsindicatie van het beveiligingssysteem verkeerd gelezen. Hij had niet de moeite genomen om aan de experts van het beveiligingsbedrijf te vragen hoe hij de tijdsindicaties wel moest lezen. Dit feit kwam naar buiten toen advocaten van het Women's Law Project, een non-profit burgerrechtenorganisatie uit Pennsylvania, in augustus 2010 aanboden om Sara te helpen bij haar verworpen aanklacht. Het resultaat hiervan was dat Sara afgelopen lente een schikking trof voor 1,5 miljoen dollar. Onderdeel van deze schikking was dat Sara haar mond hield over de zaak. Tot nu. VICE sprak Sara toen ze kerstvakantie vierde bij haar ouders in Florida.

VICE: Vertel eens wat er in het ziekenhuis gebeurde.

Sara:Toen ik naar het ziekenhuis werd gebracht was rechercheur Evanson er al. De agenten liepen met me door de wachtkamer naar een kantoor dat normaal gesproken door de zusters werd gebruikt. Evanson zat daar op me te wachten en vroeg me te vertellen wat er was gebeurd, dus dat deed ik. Toen ik hem in detail over mijn verkrachting had verteld, was zijn eerste vraag: "Hoeveel keer per dag gebruik je drugs?" Heroïne was een probleem in dat dorp, dus ik zei meteen dat ik geen heroïne gebruikte en dat ik soms wiet rookte, maar dat ik dat al een week niet gedaan had. Uiteindelijk werd ik verplaatst naar een echte ziekenhuiskamer, waar ik door middel van een aantal hulpmiddelen bewijs kon verzamelen voor mijn verkrachting. Maar voordat ze me deze hulpmiddelen gaven kwamen Evanson en een andere agent, korporaal Massolino, naar binnen om me nog een keer te ondervragen. Ik moest de details van de verkrachting nog een keer vertellen. En nog een keer. Evanson leidde het gesprek. Het leek alsof ze good cop, bad cop speelden, want Massolino zat daar maar gewoon te zitten. Hij zei helemaal niks. Evanson bleef me maar ondervragen en vroeg uiteindelijk waar het geld was. "Als je ons nu vertelt wat er echt gebeurd is, kun je jezelf nog redden." Toen ik begon te huilen zei hij letterlijk: "Je tranen zullen je nu echt niet redden." Het was net als in één of andere waargebeurde woensdagavondfilm.

Wat dacht je toen je je realiseerde dat hij je beschuldigde?

Ik probeerde mezelf ervan te overtuigen dat dit niet echt aan het gebeuren was. Ik was totaal in shock en bleef tegen mezelf zeggen dat alles wel goed zou komen. Ik dacht echt dat zoiets nooit in het echt kon gebeuren. Je bent opgegroeid met het idee dat de politie er is om je te helpen.

Wanneer besloot je om een aanklacht in te dienen?

Ik had geen poot om op te staan. Onschuldig totdat het tegendeel bewezen is, zeggen ze, maar in werkelijkheid ben je schuldig tot je onschuld is bewezen. Het is moeilijk om de politie aan te klagen zonder dat je waterdicht bewijs hebt. Ik weet zeker dat als ik in een rechtszaak onschuldig was bevonden, ik ermee door had kunnen gaan, maar ik denk niet dat ik succes zou hebben geboekt als Wilbur niet was gepakt en had bekend dat hij me had aangerand.

Hoe denk je dat het gelopen zou zijn als Wilbur Brown nooit gepakt was?

Moeilijk te zeggen. Op een uitdraai van het beveiligingsbedrijf stond iets over bepaalde tijden waarop de stekker er uit was getrokken, en niemand wist precies hoe die gelezen moesten worden. Iedereen ging er gewoon van uit dat Evanson zijn werk had gedaan en met het bedrijf had gepraat over wat de uitdraai betekende. Voor iemand die verder van niets wist leek het erop alsof ik de stekker er uit had getrokken voordat ik aangerand werd, terwijl ik dat daarna pas had gedaan, toen ik de telefoonlijnen er van Wilbur uit moest trekken. Een maand voordat we een schikking troffen gingen mijn advocaten op bezoek bij het beveiligingsbedrijf. Toevallig werkte de man die het systeem had geïnstalleerd er nog. Hij legde uit wat de uitdraai betekende en dat de stekker eruit was getrokken op het moment dat ik had gezegd.

Wow. Als je iets anders had kunnen doen tijdens die ondervraging van rechercheur Evanson, denk je dan dat je dat zou hebben gedaan?

Ik denk van niet. Op dat moment, na verkracht en beroofd te zijn met een pistool tegen mijn hoofd, is er niet veel dat ik anders had kunnen doen. Ik was zo in shock en ik denk dat ze een bepaalde verwachting hadden van iemand die aangerand was die ik niet waarmaakte. Ik was heel erg overstuur, maar tegelijkertijd wilde ik dat die man gepakt werd.

Tijdens het onderzoek en alles wat daarop volgde werd je afgeschilderd als de slechterik. Begonnen je vrienden en je ouders te twijfelen aan je verhaal?

Ja. Zoals ik al eerder zei was heroïne een probleem ten tijde van mijn arrestatie en ik denk dat mijn vrienden een soort conclusie trokken als "Oh, ze zit sowieso aan de heroïne, want de politie zou zoiets nooit doen als je echt aangerand was met een pistool tegen je hoofd." Ik denk dat mijn ouders daar ook mee zaten. Ik bedoel, ze hadden nog nooit met de politie te maken gehad; het is voor hun niet logisch dat de politie iemand van zoiets zou beschuldigen zonder enige reden. De relatie met mijn ouders bleef goed, ondanks het feit dat Evanson ze bleef bellen en tegen mijn ouders zei wat hij maar wilde.

Wat is het belangrijkste dat je de politie en de onderzoekers duidelijk wil maken met jouw zaak?

Ik ben lang boos geweest en wilde alleen maar 'fuck you' zeggen tegen de politie. Daarom besloot ik ze aan te klagen. Maar eerlijk gezegd is alles wat ik kan bijdragen het vertellen van wat ik heb meegemaakt.

Je ging acht maanden lang door een hel. Hoe voelt het om daarna 1,5 miljoen dollar te ontvangen? Maakt het wat uit?

Het is een druppel op een gloeiende plaat, om eerlijk te zijn. Je hebt het over acht maanden, maar het zijn eigenlijk acht jaren. Het is niet gestopt nadat mijn naam gezuiverd is. De politie van Cranberry heeft zowat alles gezegd wat ze konden om me kapot te maken. Ze grepen alles uit mijn verleden aan. Zelfs tot op de dag van vandaag blijft rechercheur Evanson erbij dat ik in ieder geval minstens 200 dollar heb gestolen, want toen Wilbur bekende zei hij dat hij 400 dollar had meegenomen. "Waarom zou hij 400 dollar meenemen en niet de hele 600? Hij bekent ook al zijn andere gruwelijke misdaden," zei Evanson hierover. Ik kan niet eens uitdrukken hoe gestoord hij is.

Wat vind je ervan dat Evanson zijn baan nog heeft?

Er zijn mensen bij McDonald's ontslagen voor minder. Dat vind ik ervan.

Lees ook: Ik werd overvallen in Mexico-Stad en de politie maakte het alleen maar erger Op pad met Copwatch, de Amerikaanse burgers die de politie in de gaten houden Mijn ex-vriend verkrachtte me

Like VICE Nederland voor je dagelijkse partij prachtverhalen, want anders mis je dingen: